De machtsdynamiek van media is wat beslist wie kiest en wat kiest. En dat ligt in lijn met hoe verwrongen de culturele dynamiek is geworden de afgelopen veertig jaar.
Anders gezegd, de grote les geleerd door Amerikaanse oligarchie na het falen van de Wallstreet Putsch:
Tot aan die tijd waren media al een speelveld van oligarchie, echter beperkt tot "yellow papers" onderling en mechanisme voor druk op politici direct. Daarna werd het ingrijpender. Voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog werd dat versterkt door onvermogen tot directe druk op Roosevelt (al slaagde men er wel in velen de dans van accountability te laten ontspringen), een tweede stimulus kwam voort uit de schok van de verkiezing van JFK (en daar zit meteen die stille revolutie van behavioural data collection, Simulmatics Corporation. De derde impetus kwam voort uit condities van de Koude Oorlog, (niet zozeer de episode McCarthy, maar het struikelen van na-oorlogse private enterprise economics, en de noodzaak tot camoufleren van toch maar navigeren op public enterprise economics.
Daarna was het hek rigoureus van de dam. Zowel TV als Radio landschap werden geconsolideerd, de Cable Wars waren daar een opmerkelijk gladgestreken episode in, waar eerst media an sich herleid konden worden tot deze of gene persoon of familie, was de kwestie eigendom & invloed een moeras van vertakkingen achter dividendconstructies, advertentie makelaars en investeringsfondsen (naar voorbeeld van de initiatieven zoals genomen door de oude NYT / Grey Lady familie - Gannet tegenwoordig als fonds maakt nog steeds gebruik van exact dezelfde methodologie).
It's the brand trap.
Er zijn merken, echter elk merk kent specifieke doelsegmenten voor zowel geodemografie als content. Elk merk heeft ook een ingebouwde resonantie met een specifiek ander merk (dat is pas later gekomen, na het grote voorbeeld van de fake NVIDIA/ATI "oorlog" in het veld van technologie, laat merk concurreren onder dezelfde beslissingsstructuur en eigendom). Elk merk is een signaalmechanisme, modulatie, amplificatie, targeting.
Wat mij persoonlijk nog het meest geschokt heeft is hoe bot mensen werkzaam in die "media" zijn geworden over wat pur sang een brute manipulatie is. Men weet het, accepteert, kiest om er aan mee te doen. The hand that feeds. Velen komen zonder kennis van deze dynamiek binnen, men bouwt persoonlijk merk en netwerk op, en zodra men op succes zit komt de boodschap. Er zijn uitzonderingen, echter wel naar twee extremen toe. Bijvoorbeeld Haberman, voor wie intrige een familiebedrijf is voor verbonden belangen in de NY machtsdynamiek, eerdergenoemde Rosenberg is een uitzondering van het type weerstand, en dat is veel meer zeldzaam.
Er zijn nog werkzame media, maar niet op niveau van nationaal of regionaal. Wel niche specifiek, en lokaal. Van beide is weinig meer over. Lokaal wordt in hard tempo opgekocht en vernietigd. Niche specifiek, daar zit men al in een valstrik, it's only allowed if it sells to segment XYZ.
Dertig jaar geleden konden we nog stellen dat perikelen van media als vierde macht gerelateerd waren aan de sociaal-maatschappelijke verwringing van algemeen-Amerikaanse cultuur (zie Derber, Bully Nation), waar de spreekwoordelijke rat race nogal wat invloed deed uitoefenen op individualiteit binnen en van economische activiteit. Tegenwoordig is dat wel geconsolideerd.
Vreemd spel, nu ja, eigenlijk niet. Misschien hebben we gewoon moeite met het benoemen van de realiteit, omdat zeker in tijden als deze het instinctief voelt als iets van dat moeras van conspiracy theories. Ondanks veertig plus jaar onderzoek. In het vorige topic van Amerikaanse verkiezingen is dat veelvuldig voorbij gekomen. Toch hebben we het nog steeds over media alsof het media zijn.
De ironie is bijzonder zuur, als er immers een historische les is t.a.v. die problematiek van wel of geen toestemming voor autoritarisme om de macht over te nemen, dan is het wel dat media de kritieke rol spelen in dat proces van toestemming faciliteren, dan wel ontzeggen. Dit is waarom ik er eerder zo op wees, dat de aanwezige trends in medialandschap t.a.v. narratief en prikkels veel meer interessant én bepalend zijn voor prognoses dan signalen uit speelveld van politieke economie of politieke cultuur.
Wat bij de vorige verkiezingen interessant was, dat was met name het onderwerp van "nieuwe" media, er zat een behoorlijk spanningsveld tussen die rol van perceptie management voor & door traditionele media, en het netwerkgedrag van geodemografie bij gebruik van sociale media. Nu ja, dat is inmiddels grotendeels een non-factor geworden. De strategie van de oude PayPal Mafia Club met Mr. Apartheid Musk heeft enorm succes gehad voor stimuleren van atomisering en normaliseren van toxische perceptieverschuivingen. Niet beperkt tot Twitter, dat heeft ook behoorlijke overlap opgeleverd binnen de rest van het Amerikaanse social media landschap (specifiek Google, en Facebook). De huidige controverse van TikTok blijft een onderwerp van studie, maar de vraag in hoeverre het voor segmenten (met name jongere) van geodemografie verbinden werkt, het blijft een open vraag.
Ik heb zo het idee dat als men in het Europese er in slaagt om niet dezelfde lijnen te volgen er nog wel mensen zullen zijn die op die dynamiek van media / sociale media af zullen studeren ...
De enige potentiële caveat zit hem in dat concept van mobilisatie van geodemografie. Anders gezegd, massaal breed uniform kiesgedrag wat ondanks alle manipulatie en disenfranchisement er in slaagt om zich te laten gelden. Nu ja, in theorie is dat nog mogelijk, echter niet langer uniform. De afgelopen vier jaar zijn de meeste staten vervallen tot status van "captured state". Effectief hebben de state legislatures van veel staten hun bevolking tot flyover country verdoemd.
Er ligt wel een les daar voor ons hier. Het is niet Trump geweest, of zelfs maar zijn Donor Dons, die dat tot stand hebben gebracht.
Het is het product van veertig jaar rechts/conservatieve politieke gedragsdynamiek - dus veertig jaar effect op bevolking en het denken, voelen en beslissen bij die bevolking.
Daar zit toch wel iets bij van bittere resonantie in historische zin, in veel gesprekken daar heb ik ervaren dat met name in die geodemografie van conformisme en stabiliteit men donders goed weet dat men het zelf mogelijk gemaakt heeft, maar men wil het niet weten, men wil het niet horen, en
dus geeft men toestemming.
Verwend kleutergedrag. Ik wil niet weten dat ik mijn werk niet gedaan heb en enkel de knikkers wilde en nu ik niet meer kan uithalen laat ik het iemand anders voor me doen zodat ik me enkel met de knikkers bezig hoef te houden. Zie daar het product van veertig jaar afbreken van cultureel-historisch bewustzijn in onderwijs. Na mij de zondvloed, sucks to be you kids!
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.