alexbl69 schreef op donderdag 19 september 2024 @ 15:35:
[...]
Ik begrijp wat je schrijft, en het beangstigt me enorm.
Eén van de vragen waar ik echter mee blijf zitten naar aanleiding van wat je hierboven schrijft: waarom? Wat is
the end game?
Iedereen met een beetje ervaring in politiek of bedrijfsleven weet toch dat je je tegenstanders af en toe ook iets moet gunnen? Dat er niet zoiets bestaat als ultieme 'eeuwigdurende' macht? Dat zoiets altijd destructief uitpakt?
Ook als dit plan lukt/was gelukt zouden ze de toekomst van de VS - en daarmee hun eigen machtsbasis - op het spel zetten.
Does not compute.
Het is ook eng. Maar dat vraagstuk end game, dat is een probleem van welke vector wordt dominant en neemt machtsdynamica over. Voor veel vectoren zit daar nog de complicatie bij dat men zelf besmet is met iets waar men gebruik van meent te maken, maar wat het netwerk, narratief en ecosysteem van macht van de vector in toenemende mate kaapt en overneemt.
Een goed voorbeeld is dat van de religieuze vectoren. Die zijn ooit begonnen vanuit als eerste het niet willen betalen van belasting als kerken, en vervolgens vanuit het vrij baan geven aan de predisposities van autoritarisme die ingebakken zitten in de kaders van dogma en didactiek - maar net zo in structuren van organisatie en voeding.
Een Council for National Policy is een van de meest langdurige en nauwgezette projecten die vector geworden zijn. Zij waren het die bij en met de gebeurtenissen van 1/6 Trump lieten struikelen, ten faveure van hun termijnstrategie en doelstellingen. Ze hebben (samen met specifieke corporatisten) Trump gereduceerd tot symbool en gereedschap, precies zoals Paul Weyrich het decennia geleden als adviseerde te doen. The chaotic actor must be used but never be allowed to rule. He must be reduced to a symbol.
Maar dat CNP heeft in het groeien en consolideren heel veel andere, kleine, vectoren in zich opgenomen. Met name de oude post-Lindberg en post-Birch clubs. Dat heeft invloed gehad op mentaliteit, oriëntatie en narratieven. Het CNP heeft ook heel lang geprobeerd om grotere vectoren in te lijven, met veel minder succes, en dus is men zich gaan richten op het gebruiken van fixers en verbinders, voor toegang en collaboratie. Denk aan personen als een Busch (niet Bush), of een Leo, maar ook fixers van de oude corporatistische / private intelligence stallen, zoals een Mike Flynn, Roger Stone, Eastman, Cipollone en anderen.
Maar ook daar zit een structurele besmetting. Flynn is Moskou, product van oude namaak-overlopers die veertig jaar de tijd hebben gehad om spanningsvelden van cultisme te identificeren en daar mee aan de slag te gaan. Greens, Libertarian party, NRA, I AM - allemaal voorbeelden. Al die figuren die ze in netwerk opgenomen hebben voor toegang, hebben ook toegang tot hen gekregen. En daar zitten vooral Dominionisten bij. Dat heeft ook zo zijn potentieel van effecten.
Als we dus puur naar een scenario van een CNP agenda end game kijken, dan volgt dit:
CNP Core; corporate theocracy met structuur van council of elder (SCOTUS)
Inmiddels is CNP Apparent al veel verder dan dat. Theocratie op basis van Seven Mountains Mandate.
De invloed van Dominionisme zit vooral in de evolutie van narratieven en selectieve verbindingen in toxische oligarchie, intern én extern. Zij zien theocratie als opmaat naar oorlog, of zelfdestructie, want god is foets en dus moet die óf gedwongen worden terug te komen van vakantie middels forceren van profetie, óf ze moeten allemaal naar de hemel.
I know, het leest als een slecht boek. Maar voor deze vector zijn dit de serieuze kaders van doelstellingen. En ook daar zit dat kenmerk van autoritarisme, het moet altijd erger. Het is een inherent hyperparasitair systeem van gedrag, waar het niet overleven van de gastheer een vereiste is. Wat op dit moment het end game scenario van een CNP is, zal over twee - vijf jaar in het niet vallen bij wat het dan is.
Wanneer we kijken naar corporatistische vectoren, dan wordt het nog meer gecompliceerd, omdat in tegenstelling tot de religieuze het geen hybride amalgaam is (intern, extern, VS, Rusland) maar een meer complexe van veel oudere clusters. Men maalt daar niet om machtsbases, het is een accelerationistische toepassing van cultisme. Sovereign Individual, Neofeudalism, TESCREALISM, er zijn allerlei varianten - het is geen homogene dynamiek, ook al deelt men fundamentele concepten zoals might makes right.
Het gros van die dynamiek maalt ook absoluut niet om het overleven van de VS. Zij zien een toekomst van neofeodale territoria waar legers van huurlingen voor vertier en hiërarchie zorgen, maar waar landen en culturen niet langer bestaan.
Wederom, I know, slecht boek materiaal, maar we hebben het hier over figuren met heel veel macht die - als voorbeeld - daadwerkelijk geloven dat we van Sirius komen, dat de dochter dood is (en niet als transpersoon een gelukkig leven leidt) en dat de wereld niet bestaat en indien wel dan moet het vernietigd worden want er is altijd een volgende wereld.
I know. Maar dit is hun realiteit. En het merendeel daarvan zit met het basale gedachtegoed vanuit netwerk van families en geschiedenis wat terugreikt tot austrofascisme en verder. Dit is ook waarom ze geen enkel probleem zien in verbinding met religieuzen. Want dat heeft toch eerder prima gewerkt. Ja, dat eerder.
Het "goede" nieuws zit in iets wat we al binnen de religieuze vectoren zien. Ondanks dat men zelf denkt nooit door dezelfde theologische deur te kunnen worden narratieven van dogma e.d. ondergeschikt gesteld (zoals altijd) aan doelen van macht. En dat zet zaken op scherp, het verhoogt het potentieel van interne conflictdynamiek. Dat wil niet zeggen dat men uit elkaar valt, maar het vertraagt het vermogen tot toepassing van alle opgebouwde effectiviteit.
Bij corporatistische vectoren zien we dat ook. En stel men slaagt er in om dominant te blijven én de machtsdynamica in volledigheid over te nemen, dan komt wat we ook altijd bij autoritarisme zien: de volgende interne conflictdynamiek. En als is dat dan uitermate zuur voor een bevolking van de VS, voor ons hier zit daar een politieke functie van tijd. Buffer.
Pur sang wordt de huidige cyclus van oorlog door oligarchie versus staat en bevolking gedreven door allerlei varianten van heel oud might makes right denken. Uitermate gulzig, uitermate pervers - niet enkel in sociologische zin. Maar er zit ook een nieuw facet bij, aangedreven door dat fenomeen van Private Intelligence, en dat is een heel ander soort beest van voedingsgedrag. Het schept wederom condities voor interne conflictdynamiek. En dus weer, politieke functies van tijd voor wat extern aan de VS is.
Al die end games richten zich op toepassing van Might Makes Right. Maar al die toepassingen delen dezelfde concepten en basale overtuingen, maar verschillen fundamenteel voor vorm en uitvoering daarvan. Wederom, voedingsbodem voor conflictdynamiek.
Probleem is wel, dit soort scenario's zitten in een breder speelveld. Klimaatverandering, transitie naar mondiaal multipolair model (niet bestel, want dat is uit den boze daarbij), geforceerde terugkeer naar geopolitieke toepassing gebaseerd op grondstoffenpolitiek (nu ook met de mens openlijk als grondstof in het spreadsheet).
Er hangt heel veel af van de vraag of Trump het symbool en het gereedschap afgerekend kan worden.
Er hangt nog meer af van de vraag of de VS zich zelf kunnen zuiveren van alle besmettingen.
Er hangt nog meer af van de vraag of de VS zich zelf kunnen dwingen om op te groeien.
Het is allemaal mogelijk, maar op dit moment heeft het publieke debat botweg geen realistische mogelijkheid tot voldoende inzicht om probabiliteit van ontwikkelingen uit te kunnen werken.
Daarmee ligt er een keuze op tafel. Hoe simplistisch ook. We kunnen toegeven aan nihilisme, wat altijd weer mechanisme van autoritarisme is. Of binnen de ruimte die we als individu dan wel professional hebben nemen we een eigen aandeel in de arena - gedrag - en de mechanismen - signaalmechanismen - die richting geven aan uitkomst. Kijk, autoritarisme is altijd afhankelijk van toestemming, en dat is een conflict van noopolitik, en participatie.
The better and most repeated story wins. Er zit meer nut in het uitdragen van verhaal dan in het zorgen maken. Hoe vreemd dat ook misschien klinkt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.