McCain blijft de meest opvallende uitzondering op de lijn, in heel veel opzichten. Waaronder ook wel wat naïviteit, ten aanzien van het eigen partijmodel. Het was precies het daar aan voorbij gaan waardoor zijn integriteit hem wist te dragen, en dat is wat eigenlijk bij al de rest altijd ontbroken heeft. Maar, het moet ook gezegd worden dat McCain totaal geen zicht had op wat er aan het handje was met netwerken en agenda's van de extremisten, Sarah Palin wordt hier in Europa nog vrij vaak afgedaan als een soort van nul-kandidaat (of erger), maar zij werd hem in de maag gesplitst. Nog steeds is er weinig discussie over wat daar precies achter zat, maar lang verhaal kort, we komen dan opnieuw uit bij diezelfde vector die dominant werd vanuit Paul Weyrich. American Catholic (weer die bisschoppen brigade), via Assemblies of God (I AM front), Pentecostal - eigenlijk de kring van Billy Graham, Jerry Falwell, Chuck Colson, James Dobson, Pat Robertson e.d., maar ook de huidige profeten die de ronde doen vanuit het Flynn / DeVos netwerk.
McCain nam het totaal niet serieus, en werd er op gegeven moment hard wakker bij. Het is wel een vraag of hij het zo erg vond om niet te hebben gewonnen. Toch, als je zo lang in de Republikeinse politiek zit, dan is het pijnlijk om zo lang zo blind te zijn voor de fundamentalisten.
Romney, altijd goede PR. Zijn Townhalls door de jaren heen zijn best interessant voor studie. Hij is ontzettend goed in redirectie van associaties - een van zijn spreekwoordelijke stokpaardjes (wat best veel schade aangericht heeft in termen van normalisatie) is bijvoorbeeld dat van "they buy into my agenda". Het onderwerp van corporate sponsorship en corporate donors. Hij wist die problematiek van associatie vrij effectief om te polen, in plaats van context en veneer van corruptie werd hij de dealmaker. En corporate America volgde zijn agenda en dus kochten ze zich in. Nu ja, zo kun je het ook omschrijven, maar het wordt wel een heel andere lading op de kar zo. Integriteit is bij Romney altijd afwezig geweest, zowel in zakelijke activiteit als bij politieke, maar hij wist te navigeren vanuit goede verbindingen. Zijn issue was eigenlijk dat zijn donor basis te smal was (Palantir, PayPal kringen, General Catalyst / VC et alii), maar misschien meer nog dat het als vector wanend was in verhouding tot die van de fundamentalisten. En die zaten toen nog met spookbeelden van tech en chips om christenen te vervolgen - how the world can be changed when might makes right suits all.
Bush V gore is ook van een heel andere orde (en probleem herinner de chads) dan de 2020 verkiezingen en de beweringen daar (die in 2016 ook al geuit werden trouwens) . Er zijn ook een aantal pogingen geweest om de stemmen alsnog te tellen van de media en zowat altijd kwam bush uit als winnaar als de geldende regels gevolgd werden.
Bush vs Gore is een prachtige studie in het verschil tussen mythos van VS als rechtsstaat en lichtend voorbeeld van trias politica, versus de realiteit van (neo)feodale dynamica in politieke economie, met best een zweem van de post-Cohn generatie stable fixers. Figuren die in participatie bij netwerk ingezet werden zonder grenzen, maar onder goede dekking, meer bepalend niet langer als individu, maar als netwerk. De tijd van bijvoorbeeld een Atwater of Buchanan was definitief voorbij. Het enige private voorbeeld van dat syndroom daarna was dat van Karl Rove, maar goed, dat is ook weer een stuk zwarte geschiedenis. Na Bush vs Gore zat men met stables, stallen van fixers, verbonden aan dit of dat cluster. Bijvoorbeeld de nu oude mannen van de toen jonge Brooks Brother's Riots, Cheney/Bush.
De crux bij Bush vs Gore zat hem niet in de toenmalige projecties, die later veelvuldig herhaald werden om zo een narratief voor herinnering te vormen, maar in de gebeurtenissen op de grond, de verstrengelingen tussen in theorie gescheiden machten, met vrij singulier overwicht voor een politiek deel daarvan, en een tijdlijn waarbij het proces zelf - wat absoluut toen had kunnen werken - te aborteren.
Het resultaat was een breekpunt voor wat we "shared mythos" noemen. Als samenleving spreken we eigenlijk af om in bepaalde zaken samen te geloven en aldus worden structuren gevormd die zowel in onze perceptie als in onze realiteit werkzaam zijn. Governance is a shared myth, rule of law nog meer. En dat laatste stond sinds Citizens United al breed onder druk, bovenop de behoorlijke historische zwarte hoofdstukken van de VS bij dat onderwerp (dit is inclusief het Flyover Country issue). Het proces was actief, men nam deel aan zowel perceptie als realiteit, maar het proces werd ondanks dat er altijd van alle zijden affirmatie was geweest, ineens verstoord. En dat met een timing en vanuit een touwtrekken uit positie wat daar mee brak.
Voor electoraal Amerika is dit een vaak onderschatte paradigm shift geweest. Zeker bij de jongere segmenten van de toenmalige DNC. We all participate in our rule of law, nope. No rules for the lions, all the rules for the oxen.
Ik denk dat het niet verkeerd is om te stellen wat ik in de VS te vaak te horen kreeg, dat Trump "eindelijk" mensen de ruimte gaf om niet langer aan "het theater" mee te laten doen. Vooral in organisaties die zich nu zichtbaar maken als Christian Nationalist, maar die in de periode Reagan nog alle moeite deden om Weyrich's agenda te verbloemen. Maar ja, ook groot-zakelijk. Venture Capital domeinen bijvoorbeeld, al was daar vaak de insteek iets anders, veel meer in de zin van "time to get rid of governance period". Iets anders dan "burn down government to make our own".
H.C Richardson, maar ook een aantal Amerikaanse theologen en sociologen hebben het daar ook wel eens over, een ecosysteem wat machtsbasis opbouwt onder mantel van hypocrisie, als op gegeven moment die mantel er vanaf mag, dan barst het significant los.
En ja, ik denk dat het best opgemerkt mag worden dat de aanwezigheid van een Trump velen het masker af heeft kunnen laten zetten. In dat opzicht is hij veel minder een katalysator dan hem vaak toegeschreven wordt, zelfs MAGA is niet zijn eigen doen. Het positioneren van deze Trump is echter juist na de Obama-schok vrij opmerkelijk geweest voor timing.
Maar ik vraag me wel eens af of de VS niet heel erg veel geluk hebben gehad daarmee. Als het land nog een decennium of twee zo doorgegaan was, volhardend in blinde vlekken voor het adverse deel van politieke economie en trias politica, dan betwijfel ik of weerstand mogelijk was geweest.
[
Voor 5% gewijzigd door
Virtuozzo op 30-08-2024 18:37
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.