Ik til dit er even uit, want hier zit echt een punt van aandacht. We verwijten een actor die geen bereik of gewicht heeft in die arena waar perceptie t.a.v. die actor geschapen wordt dat hij de oorzaak is van het niet winnen door de Democraten.
Hier zit een valstrik van reductionisme. Verklaarbaar, maar wel problematisch. Als we kijken naar onderhandelingen gevoerd door Biden, van spoorwegen tot verdragsorganisaties, voordrachten daar, confrontaties zelfs, afgezien van af en toe een stotter is het heel moeilijk om daar een falen te vinden. Iets vergelijkbaars kunnen we observeren bij het formuleren van beleid, en het implementeren ervan - ook daar is het functioneren van Biden opmerkelijk conform.
Let wel, dit soort observaties kunnen we ook bij Trump doen. Die heeft veel van die surrealistische "preacher" rallies à la Idiocracy, maar dat werkt voor die specifieke marge-doelsegmenten. Daarbuiten is het heel moeilijk voordrachten of onderhandelingen te vinden waar Trump functioneel effectief is. Not his scene, zou je kunnen zeggen, maar los van het gegeven dat een presidentschap geen mafia praktijk zou moeten zijn voor "deals" valt er iets anders op. Het vele struikelen van Trump, zijn disfuncties, ze komen af en toe eenmalig in beeld. Maar het beeld wordt niet in omloop herhaald. Enkel zijn excessief non-conform gedrag wordt in omloop herhaald, maar dan altijd met binaire targeting (seperate audiences, pushing the envelope and normalising). De boeken van mensen die "zaken" met hem gedaan hebben staan vol van verhalen van hoe Trump consistent zaken vergeet, niet wil/kan lezen, gezichten hiet herkend, vaak last heeft van spraakverwarring - maar bij die vorm van publicaties blijft het grotendeels beperkt.
Het komt niet in de primaire informatiestromen, botgezegd.
Kijk, ja, de VS hebben al heel lang een probleem met gerontocratie. Al decennia, en eigenlijk al sinds voor de zogeheten Gilded Age. Dat is voor een deel een organisch resultaat van maatschappelijke ontwikkeling, op cruciale punten bij ontwikkeling van die dynamiek een product van disproportionele invloed van oligarchie.
Dit is een fundamenteel probleem verantwoordelijk voor veel politiek-maatschappelijke disconnects. Het is absoluut niet beperkt tot Washington, integendeel. Een kennis werkzaam bij PBS omschreef het me eens als het probleem van "
old men who heard about the rat race having time to rail against the landscape of 70 and 80 yeard old car dealers and factory owners who never worked a day in their life, and who never paid attention at school anyway cause they were too busy being bullies doing sports".
Vrij vertaald: eerste stuk, Democraten. Tweede stuk, Republikeinen. En dat is misschien enigszins grappig, maar als omschrijving klopt het wel. Wat Clearwater Revival ooit omschreef als dat probleem van "the fortunate son" zit diep ingebakken.
Onder de streep komt het probleem van gemanipuleerde perceptie op een voedingsbodem van cultureel bewustzijn binnen. Een soort van Flyover Country, maar dan in mentaal bewustzijn. Die continue herhaling van focus en narratief heeft resonantie met een maatschappelijk besef dan het al héél lang fout zit in selectie van leiders - die te vaak geen leiders zijn, maar vertegenwoordigers. En dan veelal geselecteerd door het verkeerde deel van het selectoraat.
Op een bedje mediaconsumptie waar de samenleving pur sang geconditioneerd is voor consumptie van opinie en prikkel, dus niet voor complexiteit en realiteit, is die strategie/dynamiek van "Biden Bad" extreem laagdrempelig effectief te maken.
Haal dit narratief weg, en je zit met een President die oud is, die wat sneller moe is, die soms een typische stottercontaminatie heeft voor deze of gene naam, maar die voor beleid, innovatie en termijnstrategie verontrustend effectief is.
Nu ja, dat eerste stukje, in vergelijking tot andere historische presidenten valt het behoorlijk mee. Reagan viel bijvoorbeeld geregeld terug op Roy Cohn (geen grap, zoek die naam eens op), niet voor advies, maar omdat hij geen idee meer had wie wie was, wat er aan de hand was, en zo meer - en werkten wel meer vreemde figuren om Reagan's disfuncties heen met eigen agenda (met enorme gevolgen).
Dat tweede deel, ik denk dat we onderschatten hoe confronterend die strategie en effectiviteit is voor met name die Amerikaanse oligarchie, maar ook voor de traditionele structuren van politieke economie.
Het valt hier niet zo erg op, voornamelijk omdat wij vanuit Europees perspectief er niet echt vanzelf stil bij staan, maar een heel groot deel van uitvoering plannen door Biden richt zich heel specifiek op het moderniseren van eigenlijk feodale structuren van economie in de 5 grote kapitaalstromen van de VS zijn. Een fenomeen wat direct aan de voet ligt van het onderuit gaan van de VS, zowel voor politiek-economisch intern roofdiergedrag, als de groeiende disfunctie die verborgen ligt achter het verslaafd zijn aan olie-dollars printen en bankieren op virtuele, ongezekerde, economie. Daarnaast richten heel veel van die plannen zich op het stimuleren van juist die Flyover Country gebieden waar het voedingsreservoir ligt voor nihilisme en extremisme.
Wij nemen dat soort beleid voor lief. Als vanzelfsprekend. Gevormd in de na-oorlogse planeconomie is dit integraal fundament voor lokale, regionale en nationale ontwikkeling. Nu ja, of het dat blijft is een vers twee, het is immers doorn in het oog van nogal wat vreemde figuren verbonden aan politici als Orban en Wilders (logisch, dat feodalisme schept ruimte voor wat autoritarisme nodig heeft).
Enfin, er zit een serieuze discrepantie in het perspectief op Biden voor struikelen in beeld, en het functioneren in beleid en onderhandeling.
Die discrepantie is een constructie. En het is niet zonder resultaat.
Zoals ik al zei, het is een oude man, met issues. Maar de rest, niet in beeld. En die rest, dat zou eigenlijk ook moeten gaan over Trump en al die kornuiten. Maar ja, daar gaat het dus niet over.
Nu kan dat heel goed op een punt komen waarop de machtsdynamiek van media Biden effectief dwingt om de arena te verlaten. Dan liggen er inderdaad zeer serieuze vragen op tafel.
Wie dan?
Maar meer nog: can we trust the replacement. Immers, er ligt inmiddels wel een heel speelveld van politieke actoren die te pas en te onpas zomaar magisch ineens zich als iets heel anders ontpoppen als Democraat.
Misschien ben ik nu wat te nuchter, maar in dat landschap van potentiële replacement actors, ik zie er geen waar voor wat op het spel staat gebankierd kan worden. Ja, dat is een serieus probleem. En dat knalt het issue weer terug in dat binaire probleem wat de Amerikaanse samenleving na al die decennia al heel veel gekost heeft. Binary is a trap.
Maar dan is het niet de schuld van Biden, het is wel het resultaat van decennia lang afglijden van politieke-economie van de VS, het opleven van dat oude probleem van oligarchie, en media huizen die niet als vierde macht maar gereedschap van oligarchie functioneren.
Damned if you do, damned if you don't, unless people decide to give a damn about what's at stake.
Zoals ik al eerder zei, ik zie liever nog een demente president (wat Biden niet is) met een solide team waar de harde lessen zijn ingedaald, dan een crimineel met de aandacht spanne van een verslaafde eekhoorn die eigen en ander land wil opblazen zodat anderen hem op de stoel houden en cadeautjes geven. Een crimineel omringd door werkelijk fundamenteel gestoorde machtswellustelingen en misbruikers.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.