nst6ldr schreef op zondag 5 januari 2025 @ 21:57:
Het probleem met dit soort initiatieven is mensen vinden. Men is niet meer gericht op de gemeenschap, om een dergelijke 'dienst' op te zetten zal het in ieder geval niet op vrijwillige basis gevuld kunnen worden. Dat lukt politie en defensie al niet.
Probleem zit 'm hier in Nederland vooral in ownership. Wie is de owner van dit issue? En dat is eigenlijk heel raar, want eigenlijk is íedereen owner van dit issue. Maar dat maakt het tegelijkertijd lastiger te managen, dus schuiven we het voor ons uit, of fragmenteert het (allerlei losse (semi-)overheidsorganisaties die allerlei losse brokjes doen).
Kijk maar eens bij een oefening voor hoogwater, welke organisaties op mogen komen draven en wie er wat mag doen, en vooral wie er níet iets mag doen.
Zoals sommigen wel weten ben ik de afgelopen maanden de wereld rondgevlogen. Deels voor werk. Deels voor vakantie. Deels om kerst-met-familie te ontwijken. Staat u mij toe even aan de hand te nemen om twee landen eruit te pikken:
Indonesië
Tsunami's, aardbevingen, politieke onrust. Het land heeft het de afgelopen 30 jaar allemaal wel een keer meegemaakt. De overheid (en veiligheidsdiensten) is buitengewoon goed toegerust als het gaat om rampenbestrijding en crisisbeheersing. Dat moet ook wel. Maar dan nog zijn er genoeg burgers die denken danwel uit ervaring weten dat zo'n overheid nog wel even op zich wil laten wachten als de aarde weer eens begint te schudden.
De lokale Imam van het lokale moskeetje in de kampong liet mij zien hoe dat er in zijn parochie uit ziet. Hij bracht me naar een schuur die tot de nok gevuld was met instant noodles en kisten met EHBO-pakketten. De ruimte werd gehuurd door de katholieke kerk iets verderop, en het vullen van de schuur was de verantwoordelijkheid voor de moskee. Iedere zes maanden werd de noodle-voorraad gerouleerd (tegen korting verkocht aan de lokale winkeltjes). Bij het moskeetje liet hij zien dat het water voor de kraantjes voor de wasplek uit een diepe put kwam, die speciaal voor religieuze doeleinden was geslagen. In de annex van de minaret staat een een dieselaggregaat. Niet alleen om de oproep tot gebed te kunnen doen als de stroom eens is uitgevallen, maar met een paar drukken op de knop in de meterkast kan datzelfde aggregaatje ook gebruikt worden om de waterpomp in de put te bedienen. Op het dak was een rails aangebracht voor antennes van radiozendamateurs die direct op komen draven bij crisissituaties.
Een bevriend zendamateur in Nederland vertelde me dat er bij een beving in Indonesië van een aantal jaar geleden, er welgeteld een kwartiertje zat tussen het uitvallen van de reguliere communicatie in dat gebied, en het on-the-air komen van de amateurstations. En binnen een uur een melding op de website van de IARU (de internationale zendamateursbond) dat bepaalde frequenties wereldwijd vrijgehouden dienen te worden.
Japan
Ik hoef u allen denk ik niet te vertellen dat Japan ook haar fair share aan rampen en crisis door heeft moeten maken, de afgelopen jaren. Wat ik daar zag, was dat vooral de overheid een flink tandje bij is geschakeld. In de nasleep van de aardbeving en tsunami van 2011 kwam de Japanse overheid erachter dat ze veel kunnen, maar ook heel veel niet. Veel zaken werden georganiseerd door lokale initiatieven. Bekend zijn de Yakuza, de Japanse maffia, die al bijzonder vlug hun opslagplaatsen openden en met vrachtwagens aan voedsel en dekens aan kwamen zetten (iets wat zij toch als een soort heilige taak zagen). Die waren het ook die het verkeer regelden op drukke kruispunten als door de 'rolling blackouts' de verkeerslichten het niet meer deden. Maar de overheid (en de Japanse samenleving in zijn geheel) wil liever niet afhankelijk zijn van 'onaanraakbaren'.
Kleine noot: doordat de yakuza zich in de maanden na de aardbeving erg openlijk heeft vertoond, kon de Japanse politie ze keurig netjes in kaart brengen en een jaar of 10 geleden zijn er heel veel clans opgerold. In het gat dat ze achter lieten zijn de Nigerianen gekomen, maar ik hoorde fluisteren dat er met de Nigerianen een gentleman's-agreement is dat deze ook noodvoorraden achter de hand moeten houden.
Dat gezegd hebbende, de overheid is flink aan het opschalen. Niet alleen vanwege het wonen op een onrustig stukje aardkorst. Maar ook vanwege spanningen in de achtertuin met de Zuid-Chinese Zee. Een steeds onvoorspelbaar wordend Noord-Korea. En dan is er nog iets met 'door Russen bezette eilanden' in het noorden.
Ook op lagere niveaus is men zich steeds meer aan het voorbereiden. Op wijk-niveau worden informatie-avonden georganiseerd. Evacutatie-oefeningen gehouden. En er worden her en der noodvoorraden aangelegd. Een groot deel hiervan - zo is mijn observatie - is natuurlijk bezigheidstherapie voor de immense massa gepensioneerden. Maar voorbereidingen zijn gewoon heel zichtbaar. De bordjes met evacuatieroutes staan in de straten. In een park, vlakbij mijn hotel, stonden achter de struiken pompen en aggregaten opgesteld.
:strip_exif()/f/image/3h9si7w9IG8alXBvMaeGy1Qn.jpg?f=fotoalbum_medium)
En ik durf er een aardige fles Japans gedestilleerd op te wedden dat in de betonnen schuurtjes aan de overkant van de straat alle spullen staan om van dat parkje in no-time een opvangcentrum te maken.
En ingeklemd tussen kantoorkolossen zie ik ineens een waterpomp staan. Keurig netjes met een hangslot erop, maar in noodgevallen gaat dat slot eraf.
:strip_exif()/f/image/1YLTuYc4lllz1ybAF2MBSXln.jpg?f=fotoalbum_medium)
En wat op wijk-niveau gebeurd, gebeurd natuurlijk ook op het niveau van andere maatschappelijke organisaties. En dan bedoel ik, net als met het verhaal van Indonesië, religieuze organisaties. Van een aantal weet ik het zeker, maar veel tempels hebben ook loodsen waar dozen vol instant-noodles, opvouwbare toiletten, dekens en noem het maar op liggen. Bij de aardbeving van begin vorig jaar was dat ook te zien: een katholieke kerk kon binnen een dag tijd de boel omgebouwd te hebben tot noodopvang. De moskee van Tokyo bleek ineens te beschikken over een mobiele gaarkeuken die ze snel ter plekke kregen.
Summa summarum
De voorbeelden uit Indonesië en Japan laten zien dat eigenaarschap iets is wat iedereen aan gaat. De overheid kan veel faciliteren, maar moet ook duidelijk maken dat lagere overheden en maatschappelijke organisaties ook verplichtingen hebben hierin.
Een oproep voor het opnieuw oprichten van de BB is leuk. Maar ik zie ook graag een grotere rol voor kerkenen maatschappelijke instanties. En niet te vergeten bedrijven zelf. Leuk dat er borrelnootjes en een fles goedkope slobber in het kerstpakket zitten, maar voor dezelfde prijs had er ook een kleine waterfilter en een
opvouwbare helm in kunnen zitten.
Quelle chimère est-ce donc que l'homme? Quelle nouveauté, quel monstre, quel chaos, quel sujet de contradiction, quel prodige!