hoevenpe schreef op woensdag 7 april 2021 @ 19:31:
[...]
Eigenlijk zeg je: ze hebben hun eigen 'zero-sum' berekening uitgevoerd, het behoud en stabiliteit van de eigen partij gaat boven beschikbare medisch-ethische kruimels?
Best sneu voor de PvdA dit: Arib was voor mij één van de laatste grote namen met breed aanzien, alleen Aboutaleb en Marcouch resteren maar voor hoe lang nog.
De PvdA is functioneel dood sinds de Stilte van Kok. Die verkenning staat los van Arib in functie, die is procedureel en apolitiek. Enfin, dat was het. Er komt nu iemand met een kast vol skeletjes. Kleintjes, maar toch, en dat zal als afleiding gebruikt worden.
Maar inderdaad, naar ik begrijp van wat tussen kennissen en contacten bij CU gezegd wordt had men de conclusies al moeten trekken. Dat schijnt een interne confrontatie geweest te zijn, à la bias / plichtsbesef e.d. versus realiteit van observaties, maar al voor de campagnes waren de conclusies getrokken.
Dat was wat het was. Men kon er niets aan veranderen. Er was nog focus op een nieuwe deelname, maar zag steeds meer signalen naar anderen gaan, dan binnen aanwezige coalitie.
Nu ja, en toen Ollongren. De verkenning, de reconstructie, het wederom probleem van bestuurscultuur, het wederom creatief zijn met waarheid en liegen en papierspoor, maar bovenal herkende men het draaiboek. En dan met het over de Pasen heen tillen was het helemaal duidelijk.
Nu ja, zet een kat in het nauw en hij maakt gekke sprongen. Zet een politieke partij gekend voor wat machtspolitiek beschouwt als kwetsbaarheid van principe en blikveld op de rand, en het springt. Maar dit keer kende men het draaiboek. Dus sprong men in eigen beheer.
Dit is zoiets zeldzaams, we hebben het eens gehad over het gereedschap van politics of time, bruut effectief, maar tempo is een kritieke vereiste binnen die machtspolitieke toepassing. Beheers je dat niet, dan is het struikelen.
CU zorgde ervoor dat Mark de beheersing over tempo verloor. That’s it.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.