Je gooit hier twee ontwikkelingen op een hoopje 😎
Enerzijds de toename in bereik van lobby neo-klassieke politieke economie: de introductie van narratieven gebruik makende van netwerk theorie met als doelstelling een introduceren van verschuivingen in sociaal-economische gedragslijnen.
Anderzijds de opkomst van machtspolitiek als een gevolg van die verschuivingen (het ontstaan van ruimte daarvoor) en een trend van verandering in relatie tussen politiek (zowel “de politiek” als politiek gedrag) en lobby vanuit de verzelfstandiging van dat laatste naar externe consultatie (fenomeen netwerkcorruptie, ook bekend als het Bloemendaal syndroom).
Dat eerste is een geamalgameerde cultuur-maatschappelijke verandering die drempels opwerpt voor correcties op het tweede, een gecentraliseerde focus op het verbreden van ruimte voor gulzige bestuurscultuur van machtspolitiek.
Wanneer we bijvoorbeeld wijzen op problematiek inzake media als vierde macht en component van het bestel, of de passiviteit van de burger als component van het bestel, dan hebben we het over trends van die eerste categorie.
Wanneer we ingaan op de beperking van keuzes voor de burger binnen het politieke spectrum, zoals de geconstrueerde binaire valstrik van links/rechts of de constructie van kanaliseren onderbuik om electoraal keuzegedrag te forceren, dan zitten we in de tweede categorie.
Hebben we het over de verzuchtingen vanuit individualisme, meritocratie, gulzigheid, consumptief gedrag e.d. dan is het de eerste categorie (inclusief de toenemende bereidheid tot acceptatie - zelfs omarmen - van wat je omschrijft als de kanker van geïdentificeerde bestuurscultuur), er is een overlap geschapen vanuit die focus op cultuur-maatschappelijke herordening. Een die niet zonder die tweede categorie kan als motor voor consolidatie en verspreiding.
Anders gezegd:
- De culturele arena van narratieven is besmet met van alles en nog wat, maar eenvoudige toepassingen van contra-narratief in publieke arena zijn voldoende om dat te corrigeren.
- Behalve wanneer mensen toegeven aan dat fenomeen van gulzige bestuurscultuur. Dat is waar de schoen wringt.
Die bestuurscultuur is niet te corrigeren middels narratieven, al is dat een kritieke vereist voor het scheppen van draagvlak en druk, dat is enkel te corrigeren door de ruimte voor normatief stelsel te verwijderen middels een terugkeer naar een normaal en functioneel stelsel van regels met sancties.
Afspraken zijn afspraken, de ironie is rauw.
Ter illustratie van dat probleem, zie dit artikel:
https://nos.nl/l/2377955 Het eerste stuk legt de vinger op een wond. De CDA’er in het tweede deel is een schoolvoorbeeld van “ja maar we moeten kunnen blijven spelen zoals we willen, normatief stelsel”.
Ja, dik veertig jaar subtiele maar gedreven lobby voor herordening.
Maar het kan niets zonder die motor van bestuurscultuur, die is benodigd om de besmetting te nestelen. Dit is niet veel anders dan de toepassing van de Derde Weg waar je op wijst. Hier ligt echter een vergelijkbare toepassing niet gericht op een PvdA zoals toen, maar juist op VVD, CDA en D66 - de machtspolitieke partijen.
Ter illustratie,
er is nu sprake van een infectie geschapen in / door die eerste categorie,
dat kán een kanker worden wanneer die tweede categorie niet gecorrigeerd wordt.
We doen er goed aan om te beseffen dat zowel vanuit kennis van bestuurskunde, organisatiekunde, politieke wetenschappen, economie én historische basis we verdomd goed weten dat dit soort kanker de patiënt uiteindelijk als geheel het loodje laat leggen. Daar zien we nota bene in tegenwoordige tijd op relatief korte afstand praktische voorbeelden van ...
Hier ligt menige serieuze les voor de tegenwoordige passief-conformistische en ideologisch-gelovige kiezer (van machtspolitiek), maar net zo voor de kiezer die toestaat dat zijn of haar onderbuik gekanaliseerd wordt door diezelfde machtspolitiek.
- De crux? De infectie kán kanker worden. Dat hoeft niet.
- De les? Als het een kanker wordt, dan is iedereen uiteindelijk het haasje. Behalve die paar (de spreekwoordelijke 0.01%) die zich bij infectie reeds aan de patiënt onttrokken hebben - Quisling participatie schept geen immuniteit.
Je weet hoe moeilijk het voor een PvdA zelfs nu nog is om post mortem aan te gaan over die Derde Weg periode, sta dan ook niet verbaasd dat in kringen van machtspolitiek het idee dat men net zo gemasseerd en gepositioneerd voor gebruik wordt hard tegen bias aanloopt. In weerwil van ruim beschikbare wegen tot onderzoek en toetsing van zowel het fenomeen als de toepassing als de betrokken actoren.
De crux is dat we op een punt zitten van óf wending, óf versnelling. Net als het VK in de periode Major / Cameron.
Grootste risico’s daarbij zijn de neiging onder burgers om zich over te geven aan gedragslijnen van autoritarisme (fatalisme, quisling gedrag, cynisme e.d. - voldoende onderzoek en studie over te vinden), en de invloed van bestuurscultuur op publiek debat (lees: de werking van componenten van bestel voor invloed op collectieve perceptie).
Dat is het strijdveld, zogezegd. Het mag dan ook duidelijk zijn waarom de toenmalige introductie van sadopopulisme en hefbomen net zo kritiek is voor opbouw én continuïteit van de gulzige bestuurscultuur als de gedragskeuzes van de burger in het licht daarvan.
[
Voor 19% gewijzigd door
Virtuozzo op 24-04-2021 10:29
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.