MikeyMan schreef op maandag 20 april 2020 @ 15:51:
[...]
Lastige balans altijd wel. Je kunt een buitenlandse investering buiten de deur houden door niet 'iets' te doen om de 'bedrijven die het niet nodig hebben' binnen te halen. Maar de keerzijde van dat verhaal is dat deze gemiste arbeidsplaatsen uiteindelijk evengoed geld kosten aan uitkering en belasting effecten.
Voor brievenbusfirma's helemaal eens overigens, aanpakken die handel

Haha, je moet op z'n minst wel personeel in dienst hebben wil je loonkosten kunnen compenseren, dat scheelt allicht

Virtuozzo schreef op maandag 20 april 2020 @ 15:58:
[...]
Je gaat dit niet aan kunnen snijden zonder het bij elke journalist en redactie bruut op tafel te leggen.
Goed, in een open bestel waar commerciële prikkels functionaliteit van media voor die rol van toetsing binnen bestel raken ligt daar een taak vanuit aansprakelijkheid bij de burger.
Maar ja, wie gaat nu media aanschrijven of gebruik maken van de tip functies

Oprecht, het blijft opvallend hoe conformistisch passief Nederlanders zijn als je gedragslijnen hiervoor afzet tegen andere landen. Ronduit frappant.
De beslisboom voor mensen hun mening is natuurlijk doodeenvoudig:
'aanpakken die multinationals die geen belasting betalen'
- ok gaan we doen, jullie zijn dus allemaal ontslagen
'ja hoho werkgelegenheid moet wel gewaarborgd blijven, dus steunen die hap'
- ok dan steunen we de multinationals die geen belasting betalen ok?
'ja hoho die kun je niet steunen. Weet je wat, pak die bonus anders af, dan ist wel ok!'

althans zo lees ik het vaak, bijvoorbeeld rondom de KLM steun.
En journalisten, enkele daargelaten, doen daar aan mee, door die bonus belangrijker te maken dan het onderliggende probleem wat speelt rondom vliegen. Ik zou ook graag veel en ver vliegen, maar serieus: kijk naar de hemel. Niemand zou meer terug willen naar hoe het kort geleden was, bijvoorbeeld.
Absoluut. Maar hier zit een moment van zichtbaarheid van resultaat van maatschappelijke keuzes. Bijvoorbeeld electorale keuzes hebben consequenties voor vestiging- en organisatieklimaat. Er is het afgelopen decennium een toename geweest van dat soort bedrijfsstructuren. Niet enkel hebben we dat toegestaan, we hebben het omarmd.
Nu lopen we tegen de realiteit daarvan aan. Aangezien die realiteit er een van ongewenste ontwikkeling al was, moet ergens op meta of strategisch niveau een grens getrokken worden als signaal bij correctie en beperking van schadelast.
Voor mensen in die soep is dat zuur. Maar zoals gezegd, het is een crisis van gedrag, daar lopen we ook tegen aan.
Maar let op, zo'n bedrijf doet precies wat het moet doen? Het mensen ontslaan is hoe dan ook het afwentelen van kosten op staat en samenleving. In andere vormen van bedrijfsmatige activiteit is er nog balans in die processen. Echter bij dit soort varianten worden zowel de kosten afgewenteld als elke mogelijkheid benut om zaken uit te melken. Daar is sprake van intentie van misbruik. De moraliteit, dat is een ander soort discussie. Dit is - hoe hard ook - weer eens aanlopen tegen ondernemingsrisico bij gulzig beleid.
Mijn vrouw werkt voor een familie bedrijf. Het is een firma met wereldwijd meer dan 50.000 medewerkers. De familie is één van de rijkste op aarde. Deze mensen ontslaan in dit soort crisis situaties niemand, zeggen aan alle contractors 3 maanden werk/inkomen toe en staan alle medewerkers toe 2 weken lang betaald vrijwilligerswerk te doen in de zorg.
Het kan dus wel. Maar alleen omdat ze divident niet uitkeren, geen aandeelhouders tevreden hoeven te houden en een ander tempo hebben van groei en krimp. Een crisis van 4 jaar deert ze niet, ze reorganiseren alleen als het economisch heel goed gaat. Mensen ontslaan is dan moreel toelaatbaar, vind men.
Ze bestaan dus wel. Maar zijn schaars.
Dat mensen daar het slachtoffer van zijn is juist het teken aan de wand dat dit soort vormen van economische activiteit niet in balans zijn met de vereisten van sociaal-economische stabiliteit. En maar al te vaak zijn dat soort bedrijven niet eens in staat om zelfstandig de broek op te houden zonder te melken. Het zijn clusters van concentratie van welvaart. En dan gaat het ineens mis? Tja.
Maar toch doen 'we' het allemaal. Massaal bestellen bij Amazon, de goedkoopste vliegreis naar zover mogelijk weg, de auto pakken om een scheet te laten aan de andere kant van het land en op die manier alles gevoelsmatig maximaliseren voor minimale inspanning en investering.
Tis om melancholisch van te worden en ook knap lastig om niet aan mee te doen, maar het experiment waar we in zitten momenteel geeft ons allemaal in ieder geval antwoord op vragen 'kunnen we zonder?' en 'zou het lukken als?'. Antwoord is ja. Nu de wil nog
Wat je vaak aanhaalt zover ik kan volgen is dat veel van de politiek vooral gericht is op het zo snel mogelijk herstellen van wat was. Ik snap dat dit gerust stelt, maar ik hoop dat er in de 'aftermath' ruimte zal komen voor een andere toonzetting. Die van slim herstellen, na slim thuisgezeten te hebben. Dat moeten we intelligent uitmelken zeg ik