mr_evil08 schreef op dinsdag 8 december 2020 @ 16:00:
@
mentalmadnizz Hoe wilde jullie een LAN party doen op een 80486 ?
(...)
@
Waterbeesje Ik gebruik altijd SD adapters vanwege gemak en geen kaartlezers nodig, SD kaart kan zo in een laptop voor data overzetten, performance merk ik geen verschil want de sterke bottleneck is de IDE controller, er moet weliswaar stukje emulatie plaatsvinden maar dat is niet nadelig in praktijk.
Deze machines hebben altijd genoeg ram, DOS/WIN3.11 pc 16mb ram, Win95 64mb ram en Windows 98 pc 256mb ram, overgens de Windows 98 pc heeft volwaardige sata SSD (een gekastreerde pentium 4 waar nog Windows 98 drivers van zijn met sata poorten erop), meer ram erin stoppen merk ik juist dat de boel langzamer gaat lopen vreemd genoeg(ligt ook aan chipset moederbord) of vage issues komen, zoals dos games boven 16mb of Windows 98 wat geen 1gb ram aankan zonder gekke dingen aanpassen en dan nog niet stabiel draait.
Ook met SD kaartjes zul je in de praktijk goed weg komen. Voor mij is de hoofdreden om voor industriële CF kaartjes te gaan, dat deze veel langer mee gaan (writecycles). Als je in Windows de swap files kunt uitschakelen door genoeg ram te hebben scheelt het al behoorlijk, dan zou een goede SD kaart ook lang genoeg moeten meegaan (gezien de ervaringen links en rechts).
Wat betreft RAM: het ligt er maar net aan hoeveel cache geheugen je kan gebruiken en hoe de chipset deze kan gebruiken. Cache geheugen ondervangt kleine operaties, zodat die niet naar het tragere hoofdgeheugen wordt geschreven.
Globaal gezien:
Een 386 heeft geen ingebakken cache, enkel wat er al dan niet op het moederbord zit.
Een 486 t/m Pentium MMX / K6-2 heeft ingebakken cache (L1) en "extern" cache op het moederbord (L2).
Een Pentium 2, P3-Katmai en slot-A-athlon heeft L1 cache op de processor en een hybride op de module.
Een Pentium Pro, Celeron Mendocino (of later), K6-3 of socket-A-athlon, P3-Coppermine en hoger hebben L1 + L2 op de chip ingebakken.
Nog later kwam er op sommige CPU's een L3 bij... Lekker voor de snelheid!
Cache ingebakken = full speed op processorsnelheid
Cache hybride = op de slot-module naast de CPU, vaak slechts een deel van de CPU-snelheid beschikbaar
Cache extern = op het moederbord, dus afhankelijk van "slechts" de bussnelheid. Destijds de enige betaalbare optie, maar wel snel prima.
Fastpage, EDO, Synchroon, Rambus, DDR 1/2/3/4 RAM: allemaal trager dan het cache dat er voor staat, maar daardoor betaalbaar (zowel de latjes als moederborden)
Voor een 386/486 is het in de regel zo dat je met WT cache van 256kB tot 128MB RAM kunt cachen. WB is de helft minder maar vaak sneller. Dat loopt ook lineair op naar gelang hoeveel cache je hebt.
Nieuwer spul hangt ook weer af van hoe de chipset alles oppikt.
Zo krijgt mijn IBM Aptiva met K6-2 processor en Aladdin IV chipset het al benauwd met meer dan 64MB RAM. Naast de chipset zit slechts een 8 bit TAG cache geheugenmodule. Zou dit een 11 bit chip zijn (was optioneel bij de Aladdin IV), zou er ineens 512MB te cachen zijn. Kostenbesparing van
€0,45 fl 1,- of zo.
Zou ik er een K6-3+ op zetten, zou ik ineens een "the sky is the limit" bak hebben, die cachet zelf al het geheugen dat het moederbord aan kan door het ingebakken L2 (wat van het moederbord-cache ineens L3 maakt)
Nadeel van 'te veel geheugen' is dat de DOS/Win9x omgeving het geheugen van bovenaf gaat vullen en aanspreken, en dat cache geheugen vanaf onder cachet. Je moet dan kunstmatig je geheugen bovenin vullen met meuk en in het onderste deel werken.... weg voordeel van meer geheugen.
[
Voor 0% gewijzigd door
Waterbeesje op 08-12-2020 17:01
. Reden: kleine verduidelijking cache WB ]