k995 schreef op woensdag 11 oktober 2017 @ 08:18:
[...]
Omdat dit een legitieme eis is, waarom zouden andere regio's meer autonomie krijgen dan catalonie?
Op zijn minst zou Madrid de dialoog moeten opstarten wat het nu doet is gewoon eerder voor een dictatuur dan een democratie.
Wat is legitimiteit? Bear with me...
Ik organiseer morgenochtend bij het ontbijt een stemming. De uitkomst: mijn gezin wenst niet langer onderdeel van Nederland te zijn. Binnen de geraadpleegde groep, is een meerderheid en enkel die ene die werkzaamheden heeft buitenshuis stemde tegen omdat het een hoop problemen zou meebrengen.
De straat waar ik woon, vindt het ook wel een goed idee. De meeste mensen werken vanuit huis en de straateconomie is goed. De meerderheid van de straat stemt om de straat niet langer als onderdeel van het land te zien en tuigt eigen regels op.
Binnen de wijk is dat gezien, en de wijk sluit zich aan. De stad sluit zich aan. De provincie sluit zich aan.
Allemaal valide meerderheden. Allemaal willen ze het zelf regelen. Inmiddels heeft mijn gezin binnen al die aangesloten omgeving het idee dat die groep als geheel weer niet past en opteert voor een nieuwe afscheiding.
Intussen had de provincie meer bebouwing nodig, en begon uit te bouwen. Sommige projecten hadden een negatieve invloed op de buurprovincie en die protesteerde, nam maatregelen, en begon uiteindelijk met geweld hún belangen te verdedigen.
Waar houdt een eigen invloed op?
Realiteit is dat de wereld door reismogelijkheden en communicatie kleiner wordt. Sommige dingen zijn op huis / straat / wijk / stad / provincie / landniveau niet aan te pakken of te regelen.
Dat brengt de vraag waar rechtvaardigt het belang van anderen invloed op dat van ons? Zelfde rijtje, andersom. Gesprekken? Sancties? Oorlog?
Zit een EU te wachten op afspraken met ieder dorp ergens? Moet er helemaal geen structuur zijn voor dat soort bredere afspraken?
Uiteindelijk zijn er belangen voor alle betrokkenen, en hoe groot of klein ook, kan je niet anders dan onderhandelen met anderen over handel, regels en beleid. Is dan de huidige structuur van landen een manier om te kunnen dealen met verschillen op nog haalbaar niveau? Is het behartigen van selectieve belangen? Worden we verleid te denken dat het A is terwijl B realiteit is?
Toen onze voorouders net aan land kropen waren er geen grenzen. Die kwamen ter bescherming van ideeen en mogelijkheden. Maar met een wereld die eigenlijk voorbij grenzen al werkt, zijn we dan niet weer bij eigenlijk een realiteit zonder grenzen?
En jawel, dan zijn we terug bij de situatie van dit topic: wat is de realiteit? Wie heeft voorbeeld bij het schetsen van een wereld met meer grenzen, die feitelijk al geen realiteit meer zijn? Is dat mijn gezin? Mijn straat, wijk, stad of provincie?
Ik ken de situatie hier specifiek niet heel erg in detail, maar ik vraag me af wat belangen zijn, hoe die verkocht worden, en wat mijn gezin er werkelijk aan zou hebben. En belangrijker: wie zou er het grootste voordeel hebben bij zo'n stap. Ik? Of iemand die het verkoopt als een goed idee?
Let daarbij op dat veel zaken al op kleiner niveau geregeld worden. Gemeentebelasting, provinciaal, landelijk. Denk ook eens aan de rijdende rechter en de 'idiote' conflicten. Mag ik mijn buren uitmoorden omdat ik het oneens ben? Hebben we arbitrage nodig? Hebben we dan op globaal niveau dan niet ook arbitrage nodig?
Wat is de juiste balans van bestuur? Hoe voorkomen we dat individueel belang mensen mobiliseert onder het mom van publiek belang?
Zoals je kan zien trek ik geen conclusie op de specifieke situatie, ik vind niet dat ik dat kan. Maar ik stel wel vragen bij belangen en realiteit. Alles individualiseert, en dnkelen trekken daar een belang uit. Persoonlijk zie ik liever vandaag dan morgen een startrek ideaal waarbij de wereldproblemen opgelost zijn...
... of wacht, hadden we daar niet conflict over grenzen met buren en oorlogen met miljoenen slachtoffers? Dus als dat ook enkel een schaalvergroting is van groep, wat is dán de oplossing?
Mensen teren op leugens en ontevredenheid. Negativiteit is een product geworden. Duidelijk is dat groeien daarvan enkel leidt tot conflict. Dan begint het dus met het individu en acceptatie van verschillen en mogelijkheden. Als ik mijn voet kwijtraak word ik geen WK sprint, hoe hard ik ook roep dat het oneerlijk is.
[
Voor 21% gewijzigd door
Anoniem: 27535 op 11-10-2017 23:00
]