Het beroerde van een faillissement is dat er - per definitie - niet genoeg geld is op het moment van het faillissement. De oorzaak hiervan ligt vaak
in de groei van een bedrijf, omdat je hoe groter je omzet is, steeds meer moet financieren. Je voorraad betaal je voorafgaand of bij levering, je personeel betaal je - deel - vooruit, terwijl je omzet pas ontvangen wordt wanneer er verkocht is.
Specifiek bij online shops gaat ook veel liquiditeit in retouren zitten, die feitelijk ongewilde, niet-gebudgetteerde en niet te plannen voorraad vormen. Dat Coolblue 'tweedekans' producten structureel aanbiedt is ook een manier om dat risico te beperken.
Maar wat veel beroerder is in mijn ogen is dat de ongelijkheid tussen de diverse groepen van schuldeisers.
Want de leverancier die volgens jou het 'echte slachtoffer' is, heeft een bewust risico genomen, door kennelijk op rekening te leveren en dit niet te verzekeren en ook niet voldoende ander zekerheden te bedingen.
Banken hebben in de regel een informatievoorsprong (ze kunnen o.a. aan het rekeningverloop wel zien of het goed gaat) en allerlei zekerheden (o.a. pandrechten en borgstellingen) waardoor ze relatief vooraan staan bij een faillissement.
Daarnaast is er bij deze twee groepen schuldeisers sprake van risicospreiding.
Werknemers worden gedekt door de loondoorbetalingsregeling van het UWV. De overheid is in bepaalde gevallen preferent schuldeiser, net zoals o.a. pensioenfondsen.
De consument heeft echter al deze voordelen niet. Hij kan niet kiezen voor kopen op rekening, hij krijgt geen inzage in de financiële situatie van het bedrijf en hij kan al helemaal geen zekerheden bedingen. De enige zekerheid die de consument heeft, dankzij iDeal, is dat de betaling definitief voor de curator is...