Als elke keer exact dezelfde insteek genomen wordt waarbij consistent voorbij gegaan wordt aan wat niet bij het beeld past is er sprake van op zijn minst een reflexieve associatie. Als het dan onmogelijk is dat bij te stellen, dan volgt uiteindelijk fixatie.
Ja, mensen hebben eigen referentiekaders voor taal, taalgebruik, principe, gevoel, ga zo door. Het is echter prima vast te stellen waar en wanneer met elkaar aanspreekt als symbool van iets, en als mens. Een van de punten van herkenbaarheid is het vervallen van discussie tot stellingname.
En iemand kan van alles willen maar je kunt je niet als onafhankelijk toeschouwer van de politiek gedragen op het moment dat iedereen weet dat je niet onafhankelijk bent. Het is naïef om te denken dat dat überhaupt kan. Het gaat tenslotte niet om een theoretisch model maar we bespreken echte problemen van echte mensen met alle gevoelens die daarbij horen.
Bij mij komt dit heel erg over als het in een binair kader zitten. Waarom zou een mens niet in staat zijn om politieke affiniteit los te laten in een discussie, juist omdat het om echte mensen gaat met echte problemen en echte uitdagingen? Dit voelt enorm alsof het in een richting gaat van "enkel X is moreel, Y kan niet moreel zijn dus hup Y in het doosje".
Een mens is altijd subjectief, omdat we nu eenmaal onze perceptie hebben en minder dan een paar procent van ons redeneren bewust is. Maar het is niet het enige aspect van gedrag, bepalen van perspectief, of uitwisselen daarvan. Integendeel.
Misschien begrijp ik het niet goed, maar het is alsof je zegt dat wanneer je lid bent van een partij of voor die partij stemt je hoofdelijk aansprakelijk en aanspreekbaar bent voor het beleid en/of gedrag van die partij, dat daar geen individueel perspectief in mogelijk is, en geen kritiek binnen een dergelijke relatie tussen burger en partij.
Als ik dit goed begrijp, dan sta ik met verbazing te kijken. En dan nog, zelfs als ik de plank geheel of gedeeltelijk mis sla. Ik zou niet weten waarom mensen niet perspectief zouden kunnen uitwisselen net zoals ze dat met informatie of gevoel doen.
Dit komt op zijn minst eigenaardig over, hoe komt politieke organisatie tot stand? Wisselwerking, proces, interactie, inclusief kritiek. Dat kan soms moeilijk zijn, en het is soms helemaal niet vanzelfsprekend. Maar goed, mijn ervaring is dat het juist meer regel dan uitzondering is. Dit voelt heel erg alsof een mens enkel het één of het ander kan zijn. Nee, geen enkel mens is magisch neutraal of ontdaan van perceptie. Nee, geen enkel mens is zonder beïnvloeding. Maar potverdorie, het idee dat we daar niet mee om zouden kunnen gaan is ergens best beledigend. Of dat nu individueel, of samen is.
Natuurlijk kan iemand er voor kiezen het er niet over te hebben. Dat is zijn/haar goed recht. Maar je kunt niet een ander verbieden bepaalde inconsequentes die daaruit voortvloeien aan te stippen.
Dat is een keuze. Als het fundament van je perceptie op dat punt al niet correct is, dan bouw je daarna een toren op van oordelen en aannames. Wanneer je dan iemand verder gaat "aanspreken" dan doe je dat op basis daarvan. En niet op basis van daadwerkelijk inzicht.
Als je een constructieve discussie wenst, dan kun je ervoor kiezen om dus niet aan te stippen, de impuls is in hoge waarschijnlijkheid er een van projectie. Ja, het kan ook zo zijn dat je gelijk kan hebben, maar het fundament geeft hoe dan ook geen constructieve deur om open te zetten.
Draai het eens om. Hier komt een lid van GL langs dat consequent met de rechtse tweakers meegaat in de kritiek op een voor hem/haar te ruime asielprocedure en ook nog vindt dat de milieulobby doordraait. Dan zal iedereen het logisch vinden dat hij/zij aan de tand gevoeld wordt why on earth hij/zij nog bij GL zit. Toch? En dan is het vreemd en frustrerend voor de discussie als dat nooit niet beantwoord wordt. Toch?
Hebben we meegemaakt, tijdens de verkiezingen, als ik het mij goed herinner op punt van belastingdruk voorgestelde milieumaatregelen. Was geen escalatie bij, afgezien van een enkele sneer van iemand die het verder daar bij hield, wel enige uitwisseling van onderbouwing. Ik kan prima meegaan in het idee dat iemand lid is van partij X en daar op stemt, maar zich als mens los houdt van totale associatie en dus blind volgend gedrag. Geen voorbeeld van consistent aanwezig gegeven, maar ja, verkiezingen. Dan gaat het snel heen-en-weer.
Wat dat laatste zinnetje aangaat, wat denk je? Er komt een punt waarop mensen zich gewoon terugtrekken uit wat een arena geworden is. Anderen trekken gewoon een lijn. Dan kun je op je kop gaan staan, maar als je vrij consistent duidelijk hebt gemaakt dat er sprake is van fixatie en niet bereid bent om volledigheid van onderbouwing bij onderwerp en interactie mee te nemen, dan kom je inderdaad voor een gesloten deur te staan. Waar is de discussie dan? Die krijgt dan een recept voor echokamer.
Ik heb in het verleden antwoorden gegeven, ook best persoonlijke inzichten gegeven. Wat er mee gedaan is, Joost mag het weten, maar klaarblijkelijk niet veel. Integendeel, het lijkt juist bijgedragen te hebben aan het reduceren tot symbool ook al is dat niet enkel ongefundeerd, maar ook veel te makkelijk en simplistisch.
Het is echter dan een al aanwezig oordeel, wat als fundament voor elke volgende interactie functioneert. Het is ook wel erg makkelijk om daar een haakje in te zetten. "Jij bent lid van X", en de ingang staat, ook al is het daar niet gegeven, maar ooit wel. Gaat men daar niet op in, dan bevestigd dat enkel het reeds gekozen beeld en wordt gesteld dat iemand weigert om zich persoonlijk aan te laten spreken. Catch22.
Wil je dat voorkomen, dan zou je mensen moeten ontmoedigen om inzage te geven in politieke affiniteit of lidmaatschap, pur sang. Of dat zo nuttig is voor uitwisseling?
Cyberpope schreef op woensdag 5 september 2018 @ 18:08:
[...]
Als er totaal niet meer over gesproken wordt heb je een punt, Maar als die persoon wel voortdurend door laat schemeren dat hij dankzij "ëen" lidmaatschap en netwerk dat daarbij hoort toegang heeft tot bronnen en informatie die anderen niet hebben en daarmee eigenlijk anderen belerend wil benaderen, zou dat van mij wel een puntje mogen worden. Maar dat ben ik.
En hoe is dat anders dan mensen die op deze of gene wijze duidelijk maken in een linkse of progressieve hoek te zitten?
Je zegt voortdurend, maar bedenk wel dat ook dit een wisselwerking is, met flinke factor van zichtbaarheid.
Iemand die gekend is als lid van partij X heeft geen enkele reden om dat niet te erkennen of aan te geven, zeker wanneer die persoon vrij consistent aangesproken wordt voor discussie over zaken waarbij partij X in denken of handelen een onderwerp is - ook al probeert die persoon met herhaling (!) aan te geven dat iemand prima in staat is eigen perspectief te hebben, niet hetzelfde te zijn als partij of symbool, en met anderen perspectief uit te wisselen.
Dat wordt heel snel meten met twee maten.
Dit terwijl het vaak juist nut heeft om te zien waar iemand vandaan komt, waarom, waarom op welk punt wel of niet, ga zo door. Ik maak er geen gewoonte van om iemand met herhaling aan te spreken als "vertegenwoordiger" van een partij omdat die persoon met regelmaat aangeeft in die hoek te zitten of er op te hebben gestemd.
Het is een kwestie van ruimte laten en deelname als mens te nemen. Je hebt mij nog nooit iemand een sneer zien geven of in een verdomhoekje zien zetten voor (ik pak maar een voorbeeld) het streven van partij Y voor nationalisatie van volkshuisvesting vanuit politieke ideologie wanneer die persoon over een schuldenindustrie begint wat een separaat onderwerp is.
D-e-n schreef op woensdag 5 september 2018 @ 18:43:
[...]
Nu doe je bijna alsof het een misdrijf is waarvoor iemand zich zou moeten schamen. Ik mag aannemen dat je lid wordt van een partij omdat je idealen van die partij een warm hart toedraagt en dus sowieso genegen bent te verdedigen wat die partij doet. (Ik snap best dat PVV-ers daar soms moeite mee hebben omdat het wellicht geen positieve vermelding is op je cv maar dat is hier niet het geval)
Als je iemand daar niet meer op mag aanspreken kun je het discussietopic in mijn ogen net zo goed sluiten. Het is onmogelijk dat voor elkaar te krijgen. Zelfs ook al weet niemand van jouw lidmaatschap: op het moment dat je andere deelnemers aanspreekt op hun inhoudelijke kennis en de politieke keuzes die daaruit voortvloeien kun je niet doen alsof je zelf "partijloos" bent en helemaal niets vind. Onafhankelijkheid bestaat niet in deze.
Ik begin me serieus af te vragen waar ik in ieder geval ooit gezegd heb onafhankelijk of magisch neutraal te zijn. Gepretendeerd heb ik het in ieder geval niet, integendeel zelfs. Heel oprecht, er begint toch wel een wenkbrauw omhoog te gaan hier. We leven in een menselijke wereld, niet in een magisch binaire van classificaties, hokjes en associaties.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.