Om maar even advocaat van de duivel te spelen

Bullet NL schreef op maandag 13 maart 2017 @ 00:40:
[...]
Overigens blijkt wel dat de "linkse" politiek niet zonder een rechter partij als de VVD (echter uitgesloten door de SP) of het CDA kan. Waarbij het CDA nooit meer in een kabinet zal stappen waarvan zij wordt geconfronteerd met een links machtsblok.
Waaruit blijkt dat? Er is al heel lang geen linkse politiek meer geweest, indrukwekkend lang zelfs. Ik begrijp niet goed hoe je deze stelling kan maken.
Wil je een slag naar links (vergroening) stem als links georiënteerde stemmen dan op GL, Wil je dat "groen" beleid echt uitgevoerd gaat worden, stem dan op D66... Deze partij heeft namelijk meer kans op deel name aan een nieuw kabinet dan GL.....
Maar zo werkt het dus niet. Niet enkel vanwege eigen gedrag van D'66 als lid van een coalitie (er is daar een tegeltje over, zou gekend mogen zijn), de focus van de partij ligt niet op verduurzaming of aanpassing beleid voor innovatie.
Daarbij komt ook nog eens dat strategisch stemgedrag nooit echt productief is. Ik kan daar een lang verhaal over ophangen ter verduidelijking, maar dat is ook een leuke oefening om zelf te doen - je zal verbaasd staan. Het is trouwens hier herhaaldelijk voorbijgekomen.
Wanneer we op links naast de VVD een aantal partijen als het CDA en D66 krijgen hebben we een prima kabinet om vergroening, verduurzaming en een gezond economisch klimaat te creëren.
Op basis waarvan precies? Mijn eigen VVD mag gekend zijn in politieke focus, maar ook in behartiging. Vergroening en verduurzaming staan haaks op de koppelingen van netwerken (verbonden belangen) die hun gewicht veel effectiever inzetten voor toegepast gebruik van VVD politiek dan welke groep van leden of kiezers op de VVD dan ook. Er is nul kans op een dergelijk scenario, het loont zich gewoonweg niet.
Nu zou het prima kunnen dat er politieke feiten ontstaan welke een VVD in politiek gedrag zou moeten volgen. Dat is mogelijk, politiek gedrag is immers afgeleide van gedrag binnen en van het sociaal-economisch geheel. Maar dat is nog steeds zowel burger als bedrijf. De burger participeert nauwelijks, bedrijf wel. Ik heb het wel eens eerder gehad over die weegschaal van partijpolitieke besluitvorming? Er wordt slechts aan één kant stenen in één schaal gelegd. Als er al verandering zou komen, dan hebben we het over trendontwikkeling. Vooralsnog zie ik daar geen teken van.
Hetzelfde is zichtbaar bij het CDA, misschien zelfs nog wat erger, gezien de enorme verzuchting binnen partijbestuur en organisatie vanuit het wegvallen van de toenmalige CDA netwerken na de Val. Die wil men terug. In praktisch opzicht wil dat heel eenvoudig zeggen dat men terug wil in de positie waar een VVD nu zit. Partijpolitieke focus op status van regent vanuit het zichtbaar zijn als de beste beheerder van de weegschaal. Nu ja, daar kunnen we veel over zeggen, maar de scenario's die je daarbij ziet zijn wel exact dezelfde als bij de VVD. Dus opnieuw, nul potentieel voor de door jou genoemde verandering.
D'66, daar moet van gezegd worden dat ze gevoeliger zijn voor politieke feiten - in de zin dat men ze eerder ziet aankomen, en er makkelijker op kan inspelen aangezien men geen eigen netwerkafhankelijkheden heeft. De partij zet ook niet in op het functioneren als instrument voor grootste gewicht in de schaal. Heel knap, dat kost ze ook elke keer als ze in een regering of constructie zitten

- maar het legt wel hun positie vast als aanvullende instrumentatie binnen een coalitie. Dan moet ik helaas opmerken dat de partij toch te makkelijk te vangen is in valstrikken van "het juiste doen". Ik merk ook op dat de partij als organisatie heel instinctief richting liberale reflexen leunt, maar ook te triggeren is.
Een D'66 als aanvullende partij van coalitie of constructie heeft wel andere zaken om voor koehandel in te zetten dan agendapunten waarvan ze weten (Pechtold is daar best open over ten aanzien van de bovengenoemde partijen) dat bij een VVD of CDA geen draagvlak voor te vinden is. Kortom, ook hier is een minimale kans op een dergelijke focus.
Ik begrijp het perspectief, ik mis enkel volledig de realistische toetsing. Als ik nu puur naar de marketing van campagnes kijk, dan zie ik inderdaad een gedeelte van waar je naar wijst als mogelijk maar relatief laag potentieel. Controleer ik dat beeld echter voor stemgedrag, moties, partijbeleid alsmede politiek gedrag, dan kan ik enkel concluderen dat het puur dat is: marketing, maar geen realiteit.
Ik ben het er mee eens dat het jammer is. Om het even bot te omschrijven, juist een kenniseconomie welke zich geconfronteerd ziet met fundamentele verschuivingen ten aanzien van technologie, effecten daarvan en de entropie van vorige technologische evoluties heeft opvallende kansen om over te gaan van een status quo naar groeimodel. Simpel gezegd: in het groen zit geld.
Het is echter wel zo dat het grootste gewicht niet in het groen zit. Sterker nog, het voelt zich bedreigd daardoor, of slaagt er maar niet in om er iets mee te doen. Het praktische resultaat is een enorme druk gericht op behouden van dat status quo model.
Stem verstandiger, controleer het beeld, toets de marketing. Denk na over effecten. Ben realistisch, vergeet niet dat politici mensen zijn, en dat partijen zich ook als mensen gedragen.
RobinHood schreef op maandag 13 maart 2017 @ 01:02:
[...]
De dingen die de VVD echt doet, die komen vooral goed uit voor mensen zoals Virtuozzo en andere extreem selectieve belangen die doorgaans haaks staan op de belangen van de gemiddelde Nederlander die in een gemiddelde straat woont en een gemiddelde baan heeft. De belangen van VNO/NCW bijvoorbeeld. Die mensen leven bijna in een andere realiteit

Hm. Nu ja, we leven allemaal in een eigen realiteit, bepaald door eigen perceptie. Ik zal niet ontkennen dat er behoorlijke verschillen zijn tussen verschillende perspectieven, en bijbehorende (afgeleide) realiteit van werk en leven. Ik zal ook niet ontkennen dat in toenemende mate er minder sprake is van delen van collectieve afhankelijkheden, en een groei van spanningsvelden ten gevolge daarvan. En ja, er is sprake van toenemende conflicten tussen brede en selectieve belangen. Maar dat is niet nieuw, dit is een effect van de verschuivingen in de jaren '80 vorige eeuw, en de consequenties daarvan in de jaren '90 van die eeuw. De rest zit hem in ons collectieve niet omgaan met zichtbaarheid van opbouw van die effecten.
Ik wil wel opmerken, het blijft menselijk gedrag. Het gros van ons bestel en samenleving is uit de interactie gestapt, en vervolgens verder er van weg gevallen.
Maar, die acties worden natuurlijk zo gebracht alsof ze goed zijn voor iedereen. En op het eerste gezicht lijkt dat ook wel zo. "Een eigenrisico voor de zorg, zodat mensen niet zomaar naar de dokter gaan. Niet gek hoor", totdat je iets langer nadenkt, en beseft "Wacht eens even, de huisarts is vrijgesteld van het eigen risico, echter, de huisarts is ook als het ware de poortwachter voor de verdere zorg, waarbij wél het eigen risico geld. Dus als ik me aanstel en de tijd van de huisarts verdoe, is dat gratis, maar als ik echt ziek ben, moet ik gaan betalen, klopt het verhaal van "niet zomaar naar de dokter gaan" dan nog wel?"
Het drama eigen risico. Ik blijf dat frappant vinden. Zeker nu de nieuwe generatie huisartsen opgeleid met curricula grotendeels opgesteld door adviesfuncties vanuit zorgverzekeraars lustig bezig is om jan en alleman zonder veel diagnostiek in te sturen naar een SEH of medische specialisaties. Als we ons al blind willen staren op zorg als een kostenmodel (wat aan de kant van de verzekeraars juist niet zo is) dan zou moeten opvallen dat het eigen risico en de kosten zonder verwijzing juist een interessante correlatie waren aan het scheppen voor kostenbeheersing.
Dat er mensen door de mazen vielen, dat klopt - maar ik vraag me wel af of dat niet veel meer een probleem is van signaleren, en andere domeinen van beleid en discussie als kredietafhankelijkheden, drama's van toeslagen, schuldsanering en zo meer. We mogen niet vergeten dat Nederland een land is waar je bij uitstek dubbel zo hard en dubbel zo snel nog eens harder gestraft wordt als je buiten het vereiste stramien valt.
Ik heb de statistieken gezien van zorgvraag en zorgmijders, mij viel behoorlijk op dat over vrijwel de gehele linie er een duidelijke lijn was van primaire financiële problematiek met het gros daarvan de voeten in de aarde van schulden en de structuren die we kennen om die "op te lossen".
Ik sprak recent met een Internist, getrouwd met een RA werkzaam voor een andere maatschap dan de zijne, die was er verdrietig over, maar ook vrij simpel. Hij zag de toename van kosten vanuit de frappante trend van verwijzingen jonge huisartsen, hij zag de trend van vermijden zorg, maar hij merkte ook op dat als we een iets ander systeem hadden voor sancties problematiek dat een heel stuk makkelijker was aan te pakken. En hij schuwde niet voor het verwijzen naar effecten van inkomstenmodellen en flexibilisering.
In veel opzichten vraag ik me bij het onderwerp af of we niet collectief weer eens naar het verkeerde zitten te kijken. Nu heb ik zitten puzzelen in de onderzoeken en studies aangevraagd door partijen, sommige ook zelf uitbesteed of her en der zelf uitgevoerd. Er wordt overal gebruik gemaakt van dezelfde informatiebronnen. Nergens worden die getoetst. Het wachten is op de volgende komiek bij RTL die dit keer niet de vinger op EZ legt, maar op de eigenaren en participanten in die bronnen. Pijnlijk.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.