Voorzichtig, ik kan zien waar je vandaan komt, maar je zit - op begrijpelijke wijze - wel vast in een toepassing termen, labels en concepten die geen voet in realiteit hebben.Verwijderd schreef op maandag 21 november 2016 @ 22:57:
@Virutozzo; bedankt voor je uitleg en ben het deels met je eens, alleen in de praktijk is pragmatisme toch wel het sleutelwoord denk ik. Soms denk ik juist dat het beter is om letterlijk om een aanslag te vragen, want het is juist non-intïutief, gooit mensen van hun stuk...niemand wilt het, waarom zij wel? Moeten wij het dan nog doen? Dat i.c.m. een incentive dat de hele religie verboden zal worden (in kleine letters eronder), wat voor motivatie heb je dan nog, om het te doen? Anderzijds geloof ik ook niet echt in een islam-vrij Europa ofzo, het zal ongeveer dezelfde geo-politieke instabiliteit met zich meebrengen als de Koude Oorlog tegen de USSR vroeger (en Rusland nu.) Maar je moet wel je samenleving kunnen beschermen tegen 10, 20 of 30 jaar ongeregelde oorlogsvoering, zoals dat heet. Dat zal leiden tot forse economische schade, rem op de geboortegroei etc.
Dan zitten de kids van nu over 30 jaar met hetzelfde probleem, maar dan vele malen erger. Zijn er wederom immigranten nodig, om de vergrijzing tegen te gaan en is er van enige nationale identiteit helemaal niks meer over. Een grote losgeslagen bende met ontevreden mensen, die soms (vooral binnen de eigen cultuur) goed overweg kunnen met elkaar, maar veelal voor botsingen zal zorgen imo.
Geen premier zal het doen natuurlijk (vragen om een aanslag)- want als het wel gebeurt, wordt het je aangerekend- maar toch. Soms kun je beter van Z naar A beredeneren, dan andersom imo.
Wilders wordt gebruikt als bliksemafleider en schandpaal om het eigen fatsoen te verheerlijken, een gevaarlijke houding imo. Dit is imo dezelfde waarneembare houding van de elite t.o.v. Trump- allemaal moraalridders, lieten hem vallen om zijn grof taalgebruik etc. en hoogmoed komt voor de val.
De gutmensch of deugmensch loopt achter het establishment aan en de boze burger stemt uit een recalcitrant houding op de PVV. Zo ook ik (denk ik), tenzij Monasch nog met een goed plan komt en zich bij VNL aansluit ofzo. Hij is tenminste niet blind, voor het feit dat er iets moet gebeuren in NL, om mensen beter naast elkaar samen te laten leven (zonder gelijk radicaal te worden zoals GW.)
Een goed voorbeeld is het concept van identiteit. Als mensen plakken we daar een label op, om onze verwachtingen ten aanzien van omstandigheden in het hier en nu continuïteit te geven - zonder dat keuze- en actiegedrag daar voor vereist is. Het is niet moeilijk om de meervoudige slangenkuil in dit denken aan te wijzen.
In het westers denken stellen we onze realiteit scheppen. Terwijl we eigenlijk enkel zeer beperkte directe omstandigheden kunnen beïnvloeden. Als groep is dat een ander verhaal, maar het ligt binnen ons denken gevoelig om echt na te denken over het gegeven van een groepsidentiteit die boven het perspectief van het individu staat. Of je dan kijkt naar een groep mensen die een meute wordt, of de afgeleide resultaten van voornamelijk passief consumptief gedrag in sociaal-economische ontwikkeling van de omstandigheden voor de groep.
Het idee van een nationale, of zelfs collectieve, identiteit is geen op zichzelf staand magisch gegeven. Er bestaat niet zoiets. Er is wel de subjectieve interpretatie, er is tevens de perceptie vanuit individuele omstandigheden, en er is de marketing instrumentatie van sturing voor groepsgedrag.
Eigenlijk is het zo'n beetje als dat andere woord wat tegenwoordig populair is: de monocultuur. Ook zoiets wat niet bestaat. Een kunstmatige begrip, geschapen om uitdrukking te geven aan een zeer specifiek perspectief ten aanzien van bovengenoemde drie elementen - geschapen voor een zeer specifiek set doelstellingen (welke op zichzelf ook nog eens selectief van aard en nut zijn, niet van of voor algemene focus).
Wat wij zien als nationale of collectieve identiteit is iets heel anders dan de onderliggende realiteit. Menselijke groepen vinden continuïteit en groei op basis van stabiele ontwikkeling in processen van diversificatie, integratie en innovatie. Het is een transitoir begrip: we zouden dit kunnen zien als we verder zouden kijken dan louter het eigen perspectief of de eigen tijd waarin we op binnen lokale omstandigheden onze vereisten van stabiliteit proberen te behartigen. Probleem is: het is niet in ons ingebouwd vanuit onze evolutie om op bewuste wijze onze behartiging in te zetten voor de volgende generatie die we voortbrengen.
Integendeel: de evolutionaire reflex is dat de volgende generatie grondstof is voor groei en zekeren van vereisten.
Om het uit te drukken zoals dat laatst iemand op het gemeenschapscentrum deed: dat is lullig. Alles wat we als soort geleerd hebben voor ons succes als wildebras strookt niet met wat we moeten leren voor ons succes binnen door ons geschapen - niet natuurlijke - systemen en vormen van organisatie.
Let op, het is volstrekt verklaarbaar dat we in ons denken onbewust grijpen naar reflexief gedrag wat nooit aangeleerd is voor de huidige omstandigheden van de mensheid. Dat is al een paar duizend jaar inmiddels zo, vandaar de chaos waar we telkens in vallen. Slechts soms lukt het om niet meteen de volgende loopgraaf in te duiken, en over het algemeen leren we als soort (collectieve identiteit) langzaam om niet te erg uit de band te springen. Saillant gegeven wat alweer haaks staat op onze perceptie: we worden steeds minder gewelddadig, ook al blijven de stimuli daartoe en de excessen ervan op niveau van individu even hard aanwezig. Maar als groepen, leren we. Ook al hebben we dat als individu niet door. Met regelmaat maken we een cyclus door waar we naar de volgende les springen, of voor de vorige les vallen.
In zo'n tijd zitten we nu.
Luister, ik zal je een grof en bruut gesimplificeerd beeld schetsen van een extrapolatie van een samengesteld onderzoek gericht op historische ontwikkelingspatronen van Europa. Laat even alle eigen smaken en aannames vallen, vergeet even dat we hier en nu voeten in de grond hebben zitten.
Europa wordt bruin, of bruin. That's it. Twee brede, weinig gespecificeerde maar afgebakend scenario's voor de lange termijn ontwikkeling van de geografische kaders van historische demografie die wij als "Europa" kennen. Het eerste scenario loopt hoe dan ook uit op het tweede, enkel met herhaling van spanningsvelden en conflagratie zoals het continent dat vaak genoeg gezien heeft.
Maar wat is bruin, en wat is bruin. De omschrijving komt neer op een vrij bot perspectief van krachten met eigen labels. Het ene bruin is reactionair, revisionistisch, autoritair, voedt zich met spanning, ontlaadt zich in spanning. Het andere bruin is het predikaat van angst wat men geeft aan het natuurlijke gegeven van demografische ontwikkelingen. Je ziet het foute smaakjes, zogezegd, wat daar aan gegeven wordt. Alsof migratie en sociografische ontwikkeling per definitie een vervanging betekent van zogenaamd gevestigde populatie door spreekwoordelijke nieuwe populatie. Flauwekul, maar goed - we zitten op een punt in onze ontwikkeling waar emotie en perceptie leidend zijn voor ons perspectief.
We gaan dus de kant uit van een conglomeraat van samenleving waar reactionair consumptief gedrag, revisionistisch keuzegedrag op basis van toegepaste (en stelselmatig geïnternaliseerde) psychologie van autoritarisme. Dat is een vrij gekend patroon van ontwikkelingen van demografie en inrichting. Het resulteert zonder uitzondering in zogenaamde gulzige voedingssystemen waar de groep zijn eigen onderdelen en instrumentatie opeet totdat er niets meer over is. Op zijn best krijg je dan een restgroep welke geïntegreerd wordt binnen een externe, grote, stabiele groep. Dat scenario is zeldzaam. Ik zal niet ingaan op andere scenario's, er is weinig voorstellingsvermogen voor nodig. We hoeven enkel er een geschiedenisboek bij te pakken.
De andere kant is een ontwikkeling van toenemende diversificatie vanuit toenemende integratie door blootstelling aan migratiestromen. Let wel, die laatste zijn er als natuurlijk gegeven ook in het eerste brede scenario. Er zijn nul verschillen in dit opzicht. Wel is er verschil te vinden in omgang met dit soort natuurlijke ontwikkelingen, en effecten daarvan op vermogen tot beheersing over afhankelijkheden en innovatie ten aanzien van externe ontwikkelingen. Probleem is, dat word door mensen als Martin Bosma uitgedrukt als "ja maar iedereen hier wordt Moslim en krijgt een kleurtje". Daar prikken we niet doorheen. Dat is een keuze.
Om het scherp te stellen: als we echt willen dat de volgende generatie over X decennia niet opnieuw het kind van de vorige rekening is, maar actief keuzes kan maken binnen omstandigheden waarin men een effectiever vermogen heeft tot invloed over afhankelijkheden en zicht op effecten van keuzes - dan is het eerste bruin een verdomd slecht scenario. Het tweede is het enige wat perspectief biedt voor stabiliteit in groei en aanpassing (zowel aan effecten van menselijk keuzegedrag als natuurlijke processen waar we hoe dan ook als individu geen, en als interne groep nauwelijks invloed op uit kunnen oefenen).
Ik herhaal dus maar de uitspraak van die jongen bij het gemeenschapscentrum: dat is lullig. Zoals we ons nu richten, voelen en denken, voedt voorwaarden van het eerste scenario. Dat is pijnlijk.
We zijn mensen. We leiden ons graag af met blik op hier & nu, en het gevoel van een horizon zonder zicht er op. We zoeken verandering, maar we wijzen het af, voor dezelfde redenen. Zolang we ons maar genoeg inzetten als individuen in keuzegedrag wat invloed uit doet oefenen op variabelen van stabiele maar consistente aanpassing kunnen we voorkomen dat we verschuivingen omzetten in schokken. Dit doen we echter tegenwoordig niet. Integendeel, langzaam maar zeker benaderen we - ongeacht oprechtheid, overtuiging, emotie of perceptie - in collectief denken omslagpunten. We zijn als collectieve identiteit, zogezegd, hypocriet.
En ben voorzichtig, pragmatisme is geen handelen, het is toetsing. Kijk naar het militaire domein: tactische inzet à la minuut, de beslissing onder druk, is niet het gevolg van een magisch aanwezige pragmatische instelling of kordate toepassing van middelen. Het is een detail van invulling binnen het grotere geheel waar daadwerkelijk pragmatisch denken zorgvuldig aandacht heeft gehad binnen strategie voor het tactische element. We maken maar al te vaak denkfouten in onze aannames in deze. Dit is niet zonder consequenties.
Als we echt pragmatisch zouden denken als samenleving, als burger en bedrijf, dan zou onze primaire focus op een brede invulling van - om te beginnen - onderwijs zijn (om maar één aspect van aandacht te benoemen waar we moeten erkennen dat onze huidige inrichting enkel tegen een te hoge prijs aangepast kan worden zonder dat er fundament van bewustwording van en kennis voor aanpassing is).
Eerder kwam de vraag voorbij "wat kan de politiek doen". Het is de verkeerde vraag.
Wat Wilders aangaat, kijk uit. Hij kiest voor gebruik als bliksemafleider. Dit was de inzet, de essentie, van het toenmalige akkoord. Daar kunnen we veel over zeggen, maar we mogen niet de impact van verschuivingen in die tijd onderschatten. Zoals altijd hebben consequenties eigen effecten, zelden beheersbaar of berekenbaar. Die keuze maakt hij nog steeds. Het is dus niet enkel zo dat hij als bliksemafleider gebruikt wordt voor doelstellingen van anderen. Hij kiest zijn rol. Hij vult zijn rol.
De PVV is gevestigde politiek, in elk opzicht. Op nationaal niveau wensen we dit niet te zien. Het frappante is dat op lokale en regionale niveau's er wel sprake is van intuïtieve bewustwording ten aanzien daarvan. Bij meer dan 160 gemeentes zie je sinds 2010 een ware stroom van lokale participatie, van lokale behartiging, van regionale samenwerking - buiten de gevestigde stromen en kordons om. Van burgerinitiatieven tot clubjes die in het theater les geven over hoe een gemeenteraad werkt en hoe je dat kan gebruiken voor het parkeerbeleid in je straat, tot verenigingen die (in herhaling van een veel ouder verleden) zich samenpakken om - bijvoorbeeld - invloed over budgettering sport & welzijn uit handen te pakken van de gevestigde regenten van partijen. Op provinciaal niveau zie je datzelfde patroon ook, helaas echter toch minder. Veelal in de stadsprovincies, of in samenwerkingsverbanden als parkstad, maar het heeft relatief weinig momentum omdat er nog steeds weinig participatie is van burger en bedrijf.
Het grappige is dat juist dit soort ontwikkelingen nu precies het antwoord zijn op gevoelens van frustraties op heel ander niveau's. En daar zit dan ook het antwoord op de echte vraag.
Daar zit ook de reden waarom op nationaal niveau van beleid en ontwikkeling er geen antwoord is anders dan de zaken waarnemen totdat het huis een kaartenhuis wordt - omdat het niet bijgehouden en aangepast wordt - waarna men er echter komt dat de burger tegen die tijd enkel nog weet hoe te schoppen. Maar niet langer zich heeft op wat men afbreekt.
We kunnen lang en breed doorgaan op hoe slecht dit of dat wel of niet is. De realiteit is dat al dit soort discussie enkel afleidt van daadwerkelijke vereisten van zowel stabiliteit als groei als aanpassing. Zit iets niet goed, dan moet je meedoen in het proces. Klaar en simpel.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.