Verwijderd schreef op maandag 21 november 2016 @ 21:47:
Een mooi relaas RobinHood, maar daar denkt de PVV-aanhang anders over!

Het siert je dat je een sociaal persoon bent, maar dat maakt een tegenovergesteld persoon met dito mening, niet per definitie minder sociaal. Ik vraag mij alleen af, of je vragen ontstaan door een sociale inslag, of door een gebrek aan realisme?
De intolerantie bij de NL-bevolking is niet zomaar aan komen waaien...daar is een reden voor.
Als je je eigen bevolking al niet serieus neemt daarin, hoe kun je dan "samen leven" nastreven?
In dit tijdsgewricht waarbij een sterk geïndividualiseerde samenleving veelal gericht is op zijn eigen genot, vind ik het streven om iedereen 'sociaal' te kunnen laten zijn, al een behoorlijke winst, laat staan 'samen vooruit te kunnen.' (niet individueel je gang gaan, maar verbroederen- je vraagt teveel in dat geval, die bemoeienis zou je niet in de persoonlijke levensfeer van mensen mogen hebben, als overheid imo.)
Als het bestuur geen grenzen aangeeft (en daar is iedereen manco aan, ook de lokale burgemeesters die hun klauw hebben gezet onder dergelijk bouwvergunningen) dan neemt men de hele hand- dat is wat veel mensen tegen staat.
Ik denk persoonlijk dat de mening van de linkse elite wel omslaat, zodra er een paar flinke aanslagen gepleegd zijn...een dergelijke roze bril houdt maar kort stand, leert de geschiedenis.
Je kunt niet langer volhouden dat alles pais en vree is, als de sh*t down gaat in NL.
Versta mij niet verkeerd hoor; ik hou van iedereen (ongeveer), maar de balans tussen de nationale identiteit en multi-culti dreigt te ver door te slaan, dankzij het linkse gepamper en het uitblijven van duidelijke grenzen aan o.a. de geloofsvrijheid. Het begrip "scheiding van kerk en staat" sorteert niet zoveel effect, indien je niet duidelijk maakt dat vrijheid van geloof betekent, dat je niet wordt opgepakt door je overheid of medemens, omwille van je geloof- maar meer ook niet. Allerlei rechten afdwingen op basis van e.o.a. religie, zorgt voor onvrede bij de rest. Zolang de politiek dat niet doorheeft, tja...

Je slaagt er niet in op die manier, je positieve verplichting jegens iedereen na te leven en dat steekt bij velen.
Monasch vond ik persoonlijk een verademing en ik dacht: zal ik het toch nog meemaken, dat ik ooit in mijn leven PvdA stem?

Maar ja, de PvdA gooit liever zelf een handgranaat in hun eigen hoenderhok en 'blaast liever zichzelf op', door hem te laten gaan. Hij was hun beste man, imo!!
Maar goed, zoals Aristoteles ooit eens zei: "onderbreek nooit je vijand, als je ziet dat deze een fout begaat..."
Intolerantie is er altijd. Welkom bij de mensheid. We maken onszelf van tijd tot tijd wijs dat er meer of minder van is. De realiteit is dat het om menselijk gedrag gaat wat ooit in evolutie ontwikkeld is in tijden ver voor het door ons scheppen van groepsgedrag, kaders, organisatorisch gedrag en menselijke creaties als naties, staten, samenlevingen e.d. Inmiddels is het een weliswaar verklaarbare maar systemisch onproductieve reflex geworden. Het is een van de grootste factoren van onvermogen tot aanpassing van systemen - wat haaks staat op onze perceptie, maar helaas.
Maar zelfs in die ontwikkeling is intolerantie instrumentatie voor innovatie van het gevestigde, vanuit diversificatie. Dat is iets heel anders dan wat de PVV wordt voorgehouden, alle schrijfsels van Martin ten spijt.
Verwar de perceptie van intolerantie op groepsniveau niet met de onderliggende realiteit. Het label er aan plakken maakt het nog steeds geen realiteit. Generalisaties helpen daar niet bij. Integendeel, maar goed, het is maar wat je wenst, toch?
Welkom bij realisme. A propos, kordaat aanpakken.
Laten we eerlijk zijn, het aantal segmenten van menselijke - organisatorische, ik heb het nog niet eens over gedragsmatige - dynamiek waar dat een realistische mogelijkheid is (dat wil zeggen, waar potentieel voor exces, escalatie en neveneffecten berekenbaar en te bufferen zijn) is extreem beperkt.
Daarbij komt ook nog eens dat dit uitermate afhankelijk is van zowel omstandigheden van het moment dan wel binnen strikt gestelde kaders, en zelfs dan nog blootgesteld kan worden aan invloeden waar organisatie, doelstellingen, allocatie van middelen e.d. nooit op berekend zijn kunnen worden.
Neem het voorbeeld van hiërarchie met specifieke doelstelling. Daar zijn genoeg toepassing te vinden van kordaat handelen, op basis van uitermate diepe en intrinsiek complexe planning, veelal met vereisten van consistente processen van interactie, winnen en toetsen van informatie, uitwerken en aanpassen van scenario's, afhankelijkheden en vereisten van invulling daarvan.
Het is dus makkelijk om te zeggen, de menselijke realiteit is dat we zelf een dermate complexe dynamiek van interacties, afhankelijkheden en processen zijn dat het spreekwoordelijke kordaat handelen al heel snel een heel erg subjectief en gevaarlijk begrip is.
Ik krijg vaak de indruk dat mensen er wel om roepen, soms zelfs vanuit selectief inzicht of ervaring vanuit specifieke afgebakende situaties, zonder echt oog te willen hebben voor niet enkel die inherente instabiliteit van menselijke organisatie - gevoelig voor verstoring vanuit te snelle verschuiving. Zoals ik al aangaf, ik heb het dan nog niet eens over de loopgraven van gedrag.
Om het heel bot te stellen: de verzuchting tot kordaat handelen kan en mag best een uitdrukking van perceptie zijn. Het kan ook heel goed een afgeleide zijn van private ervaringen in een heel specifiek domein. Maar voor een samenleving is het spreekwoordelijke kordate handelen desastreus. Neem mijn woord er niet voor, doe zelf het onderzoek.
Kordaat aanpakken is een label om een verzuchting te kunnen valideren. Niets meer, niets minder. De menselijke realiteit is anders dan welke menselijke perceptie dan ook. Dat is niet leuk, maar goed. Dat soort verzuchting is immers een uiting van excessief en selectief voedingsgedrag. Bot gesteld: chaos voedt zichzelf ten koste van datgene wat de deur openzet.
Wat wel heel goed kan leiden tot nuttige aanpassingen van systemen zonder verschuivingen waar je eventuele neveneffecten niet kan beheersen is consistente toepassing van kaders en toetsing. Daarbinnen kan en moet je dan wat daadwerkelijk kordaat handelen is toepassen: consistente participatie, toetsing en aanpassing.
Maar dat vereist - opnieuw - dat de samenleving zich actief bezig houdt met dergelijke processen. Dit doet de Nederlander niet. Integendeel.
A propos, wat aanslagen aangaat. Mogen we daar wat voorzichtiger in zijn?
Niet enkel omdat het al heel snel er op begint te lijken dat het gewenst wordt vanuit de aanname van verwachting. Maar ook omdat het niets nieuws is, van het in brand steken van een Makro tot de bom onder de auto of het opstoken van het volksgerecht - niets nieuws in Nederland. En ja, ondanks alle stimuleren van conformistische instrumentatie is in dit soort opzichten nog altijd niets veranderd: aanslagen veranderen niet de collectieve perceptie. Ze veranderen zelfs niet het collectieve gedrag. Ze geven enkel het potentieel van vrije baan nemen door mensen die baat hebben bij chaos.
Ik zeg dit niet zonder redenen. Oprecht, pak er een geschiedenisboek bij. Overmatige stimuleren van conformistisch gedrag kent niet enkel zijn grenzen, het werkt ook altijd contraproductief uit. Laten we ons in deze niet voor de gek houden, Geert's primaire instrumentatie is vanaf het begin consistent gericht geweest op toepassing daarvan. Mijn god, het hele denken van zijn ideoloog staat volledig op vereisten daarvan. Maar goed, laten we dat terzijde houden, tenslotte willen mensen niet eens zien dat het gewoon gevestigde politiek is
En ja, even heel bot misschien, als je er al op wijst, zeg het dan niet met een smaak van er naar uitkijken - of dat nu vanuit vermeende validatie is of vermeende hoop om eindelijk op magische wijze gelijk of behartigd te worden. Ik zeg dit vanuit persoonlijke ervaring, geweld is soms een toepassing van menselijke organisatie, op het moment dat het een escalatie wordt - je hebt geen idee wat daar de effecten van zijn.
Inzetten op angst is de eerste pilaar van conformistische instrumentatie. Het is iets om over na te denken, tenslotte zijn het zonder uitzondering altijd zij die de deur openzetten voor dominantie daarvan die de prijs daarvan betalen.
Reden te meer om eens te kijken naar andere manieren om uitdagingen aan te pakken. Om politiek geen afgeleide van afwezigheid te laten zijn, maar van consistente participatie. Reden om in de spiegel te kijken, om aannames te toetsen, en zelf kordaat (!) te handelen zodat het groepsproces een stuk makkelijker wordt.
Ik zou zeggen, iets minder genieten van het potentieel van chaos als vermeende wegbereider. Het resultaat is immers altijd meer chaos.
A propos, verwar niet de beeldvorming van de afgelopen dertig jaar met effectieve realiteit

Wat sommigen omschrijven als het linkse multi-culti geitenwollen sokken drama komt tenslotte niet van links. Het is even zoeken, maar als je de moeite neemt zal het redelijk snel duidelijk worden dat zelfs in vroegere tijden links heel makkelijk vatbaar was voor politieke instrumentatie om politieke organisatie zich in een zwaktepositie te willen plaatsen van principes, overtuigingen en zachte visie. Dat is nu niet anders. Je zal juist in een heel andere hoek de visie vinden van het laten zijn van neveneffecten. Dat iedereen daar blind voor was, dat is geen kwestie van politiek. Dat wil niet zeggen dat daar niemand bewust van was. Wijs je echter naar de politiek, zoals men dat noemt, dan zit je desastreus fout.
Vergeet niet dat spreekwoordelijk links en rechts in politiek Nederland dezelfde oorsprong hebben. Vergeet daarbij ook niet dat de Nederlandse samenleving geen oog wilde hebben voor wat vele decennia lang duidelijk was. Politiek is een afgeleide. Prima dus om als burger met de vinger te wijzen, als je zelf geen daadwerkelijke oplossing wenst. We kunnen die hele discussie voeren, maar we mogen best eerlijk zijn: waar naar verwezen wordt als ontstaan van is het resultaat van keuzegedrag (niet hetzelfde als kiesgedrag) van de volledige Nederlandse maatschappelijke generaties over decennia heen. Maar natuurlijk, laten we vooral doen alsof politici visionaire leiders zijn

Nederlanders zoeken zaakwaarnemers. Laat nu het probleem zijn dat zelfs dat participatie vereist.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.