MM99 schreef op maandag 14 november 2016 @ 09:16:
[...]
Paar dingen dat ik anders zie:
- pvv gaat meer stemmen krijgen dan 29.
- sp gaat nooit met pvv samen werken
- d66 ook niet
Pvv wordt grootste, verre weg. We hebben te lang niet geluisterd naar de mensen die de crisis hardste hebben mee gemaakt.
Als ik daar mag op inhaken, ik zit met toch een aantal serieuze vragen ten aanzien van de perceptie van de PVV, hoe mensen zich daar aan verbinden, en hoe diep de emotie is - maar ook hoe oppervlakkig de argumentatie.
Dit wordt even een stukje lezen voor mensen, maar het is mijn mening dat we het - net als de mensen die de keuze voor een PVV maken - niet botweg weg moeten zetten of af kunnen schrijven. Het is dus echt een vereiste om heel helder dingen op tafel te leggen. Ik kan me vergissen, maar ik denk echt dat andersom het sentiment hetzelfde zou zijn. Niemand heeft plezier aan gemarginaliseerd te worden, en niemand wenst weggezet te worden - en al helemaal niemand wenst om ineens wakker te worden in een wereldje waar zowel voor als tegen in loopgraven zitten. En er na een tijd achter komen dat ze in dezelfde loopgraaf zitten.
Goed, dit gezegd zijnde, hier gaan we.
Ik begrijp dat mensen in - verklaarbare en begrijpelijke - frustratie zichzelf associëren met een PVV. Of dat nu op basis van frustratie, desillusie, machteloosheid, het gevoel van niet gehoord worden of de ervaring van zaken nergens uitgelegd kunnen krijgen.
Ik begrijp ook dat vanuit de emoties die mensen ten gevolge daarvan hebben een potentieel van energie schept, en dat zoekt altijd een weg. Ik kan me goed voorstellen dat vanuit de emoties en ervaringen die mensen hebben dit een idee van hoop of perspectief geeft.
Maar ik begrijp niet waar de aanname van komt dat een PVV diezelfde associatie deelt. Laat ik het zo zeggen: de weg van mensen naar PVV is prima te begrijpen, ik kan echter op geen enkele wijze de PVV diezelfde weg terug zien wandelen.
Ik kan de PVV wel gebruik zien maken van die energie. Net als elke andere partij. We hebben na de beslechting van het fenomeen Fortuyn en het in der tijd dreigende schisma van zowel VVD als de de oude gedeelde kernen van VVD en PvDA het akkoord voor en de vorming van de PVV tot stand zien komen.
We hebben gezien hoe de beeldvorming van de geschapen PVV als beheersbare semi-beweging anders was dan het handelen van die PVV. Zowel in regeringsdeelname, in commissies, instellingen als daarbuiten.
Er is een consistente lijn van slim inzetten op zorgvuldig getimede beeldvorming terwijl het daadwerkelijke handelen in elk opzicht zich richt op 1) behartiging van de gevestigde politieke verdeling en 2) beheersbare groei en beperking van groei van de PVV.
De volgorde van die prioriteiten zou mensen moeten opvallen, het zegt best wel wat.
Het kost wat moeite, toch is het de oefening waard om daar eens een tijdlijn van op te stellen. Wat mensen nog bozer zou moeten maken is dat het gegeven PVV zich juist niet inzet voor hen, maar voor iets heel anders: de status quo.
Af en toe heb ik de indruk (vanuit persoonlijke interactie, buiten mijn werk baat ik een gemeenschapscentrum uit, waar begrijpelijkerwijze veel meer over de vloer komt dan wat via protocollen van politiek en diplomatie in mijn werk op tafel komt) dat veel mensen dat op instinctieve wijze ergens ook wel weten.
Maar dat men toch, omdat de perceptie heerst dat alles slecht is of per definitie gaat worden, net zo instinctief de deur open zet voor gedrag wat neerkomt op "dan laat het maar eens kapot gaan".
A propos, het kan best zijn dat op regionale basis de perspectieven volledig anders zijn. Wat ik in het gebied waar dat gemeenschapscentrum zit waarneem is dat men de PVV gebruikt als uiting van frustratie, maar het valt me ook op dat het nog vaker gebruikt wordt als drukmiddel op politiek in het algemeen. Je uitspraak "We hebben te lang niet geluisterd naar de mensen die de crisis hardste hebben mee gemaakt" kan ik hier niet als correct zien. Ik merk juist op dat mensen die het zwaar hebben, die vastzitten in patronen of omstandigheden met bitter weinig perspectief zich juist links proberen te richten - terwijl het juist het gegoede, hoog opgeleide en soms zelfs het gezapige is wat het meest fervent voor de PVV opkomt.
Dat staat dus in scherpt contrast, op meer dan een manier.
Enfin, atypisch is dit niet in de menselijke geschiedenis. Dit duikt met regelmaat op, wanneer de door ons geschapen systemen vanwege onze eigen weerstand tot verandering met extreme moeite aangepast worden voor veranderende omstandigheden. Niet enkel zie je dan altijd, zonder uitzondering, dat emotie de basis wordt voor het vormen van perceptie, je ziet dan elke keer weer dat er mensen opduiken die de energie die dan vrijkomt gebruiken om er zelf beter van te worden.
Ik zeg bewust "onze eigen weerstand tot verandering". Een beetje eerlijkheid is hierin op zijn plek. Zelfs wanneer we verandering zoeken, geven we eigenlijk de wens aan tot betere behartiging, maar aangezien we allemaal - hoe goed of slecht eigen omstandigheden - met onze voeten in de aarde van de gevestigde systemen staan is verandering iets waar flinke risico's aan hangen. Confronteer mensen met een rationeel en zichtbaar potentieel voor verandering, waarbij volledige aandacht is voor alle effecten en afhankelijkheden, en het wordt heel snel heel stil.
Als we zeggen "verandering", bedoelen we eigenlijk "behartiging". Daar hoeft geen tegenstelling in te zitten. Het kan best. Probleem is, mensen willen ook alles hier & nu & meteen. Dat kan echter niet zonder de stabiliteit van wat we verder allemaal wel hebben te ondermijnen. Een flink probleem dus.
Maar goed, dat gebruik maken van die energie, soms wordt dat geleid door de reguliere gevestigde politiek, soms zie je een soort van tegenbeweging ontstaan. Tegenwoordig is een combinatie van beide zichtbaar aanwezig.
Op gegeven moment zie je dan een omslagpunt op de lijn van ontwikkeling. Een samenleving komt tot groter besef van realiteit (wat uitmondt in hogere deelname in politieke processen door burger en bedrijf zoals dat hoort en vereist is), of een samenleving zet zichzelf op het spoor van ontsporen. Bot gezegd, men wordt wakker, of men gaat gooien.
In het eerste geval krijg je langzame maar beheersbare processen van verandering.
In het tweede geval krijg je een status quo met zwaar verminderde stabiliteit, meer van hetzelfde, met een groot potentieel voor consequenties die de stabiliteit van de samenleving (en haar functioneren) ondermijnen.
Neem mij niet op mijn woord in deze, pak er een geschiedenisboek bij, dit is een klassiek geval van "welkom bij de mensheid".
Het klinkt misschien wat grof, maar even een moment van eerlijkheid. De betere mensen zoeken geen wegen om over anderen te beslissen. Zij zetten zich in voor hun leven, hun werk, en de relatie met anderen in hun omgevingen. Kortom: zij gaan niet in de politiek. Botte observatie: enkel minder goede mensen zoeken de weg naar de politiek.
Zoals mij laatst een tien-jarige vertelde, in een enigszins nettere woordkeuze, met er aan toegevoegd de opmerking "da's lullig". Ik stond met mijn mond vol tanden, de wijsheid van een kind.
Terug naar de essentie dus. Dat mensen de PVV zoeken en vinden is verklaarbaar, het is begrijpelijk. Die associatie kan zelfs de volwassene doorkrijgen.
Mijn vraag is hoe mensen er bij komen dat dit vanzelf betekent dat een PVV (of ander soort pseudo-tegengroep) die associatie, dat eerlijke gevoel van mensen, niet als handige eenrichtingsstraat ziet. En gebruikt.
Wat is het wat die aanname op magische wijze waar maakt? Heel serieus, en volledig oprecht, ik zie het niet.
Echt niet.
Ik ben heel serieus op zoek naar het antwoord op die vraag.
Ja, ik besef dat dit veel meer een kwestie is van emotie dan van argumentatie. Dat is prima, maar dit is het echte leven. De vraag blijft relevant.
Ik zoek dan ook zowel de uitdrukking van de emotie in dat antwoord, als de daadwerkelijke argumentatie. Aangezien dit een spel is waarin het gaat om hoe mensen hun leven inrichten en uitwerken, verdient het antwoord beide kanten.
Ik maak me dus af en toe best zorgen over wat er volgt wanneer een concept als PVV, wat in zijn oorsprong, beleid en behartiging een schoolvoorbeeld is van gevestigde en uitermate selectieve politiek, dominant wordt - omdat steeds meer mensen dat onbewuste idee delen dat aangezien men toch maar weggezet wordt het dan maar tijd is om de schop er in te zetten.
Als ik kijk naar het verschil tussen woord, beeld en daad van een PVV. Als ik zie hoe weinig fundament het als partij of zelfs maar beweging kent. En ja, we weten uit ons eigen verleden (elke keer zonder uitzondering weer) wat er gebeurd als de rem afgehaald wordt, als daar dominante macht aan wordt gegeven - aan een extreem klein aantal mensen met ideeën die niets te maken hebben met het zorgen voor verbetering voor burger en bedrijf, maar die (als je goed kijkt) op ridicuul extreme overtuigingen berusten.
Ik ben een tijd in Moskou gestationeerd geweest. Ik heb gezien hoe het is als een absolute wellusteling als een Alexander Dugin een ideologie schept, en dat denken vrij spel krijgt om toegepast te worden als instrument van macht, van regering, van overheid, van staat. Werkelijk te ridicuul, te eng voor woorden. En dan bedenk ik me dat die fractie in de Duma daar eenzelfde oorsprong heeft, eenzelfde ontwikkeling - en opeens ging de rem eraf omdat mensen het idee hadden gekregen dat "dan maar" de schop er in moest want het kon, en men was boos.
Inmiddels is men ook daar er achter dat men zich van laag tot hoog, van arm tot rijk, gruwelijk in de voeten geschoten heeft. Maar men kan niets anders meer dan geloven, dan preken, en bedelen.
Dan kijk ik naar het verloop van ontwikkelingen rond en van de aanjagers van de Brexit, en ook daar zien we exact hetzelfde gedrag. En hetzelfde exces. Of ik kijk naar de regio's in Frankrijk waar het netwerk van het Front National dominant geworden is, vanwege dezelfde emoties en perceptie, en ook daar zie je dezelfde verbazing. En frustratie.
Dit, even als een stukje achtergrond van hedendaagse ontwikkelingen. Er is altijd de vraag wat is het verschil tussen wat iemand zegt, in beeld brengt, en wat hij doet - of laat doen. Er is altijd de vraag wie heeft baat wij welke emotie, bij welke handeling, bij welk beeld. Bewust worden van oorsprong, rol en functie van een PVV is niet makkelijk, en pijnlijk zelfs - maar wat zijn nu echt de consequenties bij een overwicht van iets wat niet eens echt een partij is, toetsbaar is, of zelfs maar aansprakelijk te houden valt.Tk55 schreef op maandag 14 november 2016 @ 12:47:
Ik krijg vaak het idee dat VVD stemmers denken dat ze hun rijkdom volledig door eigen succes hebben bereikt en dus het VVD beleid verdienen. Wat ze vergeten is dat het systeem dat mogelijk maakt en dat juist het socialisme enorme voordelen brengt (zoals fatsoenlijke gezondheidszorg). Je ziet hetzelfde bij Republikeinse stemmers in de VS.
Om daar even op in te haken, ik zal de eerste zijn om toe te geven dat de partij zich richt op gebruik van ideologie en kunstmatige perceptie van mensen. Maar kijk uit, we kunnen niet zomaar parallellen trekken inzake demografie, groepsgedrag en omstandigheden. Zeker, Nederland zit op dezelfde lijn van ontwikkeling in dit soort opzichten, zit echter ook pas op een vroeg begin daarvan.
Onderschat niet dat de Republikeinse stemmers een uitermate samengestelde groep is, waarbij het op zou moeten vallen dat de grote traditionele bolwerken van electoraat juist de armste staten zijn, terwijl de sturing rust bij de spreekwoordelijke 1%. Die heeft daar niet zijn basis voor vermogen, middelen e.d. in wat je hier socialisme noemt

Maar juist in de afwezigheid daarvan.
Dit terzijde.
[
Voor 10% gewijzigd door
Virtuozzo op 14-11-2016 14:29
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.