incaz schreef op donderdag 16 februari 2017 @ 21:58:
[...]
Nou ja, het defensiebudget ophogen om een gat van de VS op te vangen lijkt me inderdaad zinloos. We zijn een land met 17 miljoen inwoners, een paar vierkante kilometers, oh ja, en er zijn meerdere landen met nukes. Zelfs als we 100% belasting gaan heffen, die 100% in defensie stoppen, en al onze mensen in dienst stellen van het leger, dan nog beginnen we niet zoveel... (En hebben we bovendien niets meer om te verdedigen.)
Oorlog voorkomen is stukken zinniger (oh, en ook
aanzienlijk goedkoper.) Dus stop dat budget liever in goede diplomatie, goede handelsverdragen en laten we regeringsleiders kiezen die met wijsheid onderhandelen, dat garandeert onze veiligheid stukken beter.
(Het zomaar niet voldoen aan de vedragsverplichtingen lijkt me weer een ander verhaal, maar ik weet niet wat de context is.)
Voorkomen is altijd beter dan genezen. Ik denk dat alle mensen het daar wel eens over kunnen worden. De uitdaging is echter meer gecompliceerd dan we vaak denken. Het is een jammerlijke realiteit van menselijke geschiedenis en gedrag dat voorkomen een noodzakelijkheid is van meer dan communicatie, diplomatie, relaties en handel. Zonder een buffer van wil, middelen van geweld en de bereidheid om dit in te zetten is elk ander middel per definitie machteloos. Het is niet leuk, maar we hebben het over mensen.
Speak softly, but carry a big stick, heeft ooit iemand eens - niet zonder goede redenen - gezegd.
Dat we juist niet inzetten op toepassing van geweld als eerste inzet is een teken dat we best goed bewustzijn hebben van de noodzakelijkheid van balans. Dit gezegd zijnde, Nederland is onderdeel van een complex geheel van verdragsafspraken. Stuk voor stuk verweven op de basis van de gedachte dat zelfs wanneer je die grote stok hebt, je alleen nooit sterk staat, en dat dit slechts één aspect is van al je middelen én je boodschap. Gericht op stabiliteit, positieve ontwikkeling, en een hele doos vol met geitenwollen linkse sokken met labeltjes als "recht", "welvaart", "welzijn" en zo meer. Iets wat we nogal eens vergeten. En als we héél eerlijk zijn, allemaal een zaak van kil eigenbelang.
We zitten dus met een noodzaak van investering in dit soort middelen. We zitten ook met een noodzaak van investering in de overige middelen. We kunnen niet het een kiezen, en het ander niet. We hebben daar de laatste tijd behoorlijk foute inschattingen in gemaakt. Defensie is een papieren tijger zonder duidelijke rol, waar goed opgeleide zeer bewuste mensen hun taak heel serieus nemen maar nauwelijks draagvlak krijgen. Niet enkel voor de primaire taken van defensie zoals burgers ze zien en kennen van TV, maar ook meer dan dat. Van opbouw tot wederopbouw, van verkenning tot communicatie, van uitwisseling tot het instigeren van overleg in plaats van de inzet van geweld. De realiteit is anders dan het beeld.
Het frappante is dat we eigenlijk ons te weinig realiseren hoe veel van ons welzijn en onze welvaart afhangt van ons vermogen om op andere plaatsen toegang te krijgen en op redelijke basis handel te bedrijven, ideeën uit te wisselen, uitdagingen aan te nemen en zo meer. Of ik nu naar een havengebied kijk, theoretisch of toegepast wetenschappelijk onderzoek, een bedrijf starten en verkopen aan een ander land of pakjes met meuk uit China thuis krijgen (als de post meewerkt, natuurlijk). Wat we hebben heeft zo zijn vereisten.
Defensie is daar een zuil in, ontwikkelingssamenwerking een andere, net als diplomatie, inzet op verdragen en het voorzien in consulaten en ambassades over de hele wereld. Het is eigenlijk geen kwestie van zuilen, het is één lijn met verschillende punten die soms ver uit elkaar liggen, soms overlappen.
Ik moet helaas het volgende constateren:
a) we hebben geen erkenning voor onze afhankelijkheden,
b) we benaderen uitdagingen alsof het zaak is van ideologie of leuk handeltje,
c) we hebben geen enkele visie ten aanzien van die brede lijn van vereiste instrumentatie voor meer dan het tweede deel van punt B, en dan eigenlijk enkel maar voor een beperkt aantal partijen die zelf nauwelijks een voetafdruk in eigen land hebben.
Als ik dat even bot samenvat komt ik tot het volgende beeld:
a: kwetsbaar
b: kwetsbaar
c: verspillend
Eigenlijk is dit geen onderwerp van hoeveel geld er naar defensie moet, of hoeveel kindertjes ontwikkelingshulp per jaar moet redden. Daar kunnen we het pas echt over hebben zodra we eens goed gekeken hebben naar die afhankelijkheden. Hoe gaan we met uitdagingen van afhankelijkheden om, welke middelen hebben, hoe gebruiken we ze. Dan loopt je keihard van a via b naar c om te constateren dat we onszelf niet enkel in de weg zitten, dat we toestaan dat we oneigenlijk gebruikt worden, en dat de beloning daarvoor nauwelijks nog iets bijdraagt aan B.V. Nederland, samenleving, nationale economie of hoe je het ook wil benaderen.
Als we heel eerlijk zijn mogen we best zeggen dat we al heel lang enerzijds verdragsverplichtingen relevant voor onze afhankelijkheden aan onze laars gelapt hebben (in feite is het een ontwikkeling geweest van smeergeld naar smeergeld via her en der een projectje en een dure aanschaf en wat werk onder de tafel), anderzijds de middelen die ons historisch groot gemaakt hebben voor heel andere - selectieve - doeleinden zijn gaan gebruiken.
Mij treft het niet als eigenaardig dat we de rekening gepresenteerd krijgen. We kunnen daar over zeuren, of de schouders eronder zetten en eens uitwerken wat we moeten doen, hoe we samen met anderen daar het beste een invulling aan kunnen geven, én hoe we daar niet enkel onze afhankelijkheden mee kunnen zekeren maar er ook nog wat beter van kunnen worden.
Een tijdje geleden zat ik in gesprek met een Belgische en een Nederlandse officier, beide actief bij respectievelijke luchtmacht. De een met het Agusta trauma elke dag nog aanwezig

en de ander met een houten hoofd van F-16's met gebrekkig onderhoud, gebrek aan materieel en zo meer. Frappante was dat ze het geen van beide over een focus op geweldsinzet hadden. Integendeel, beiden zaten meer in hun maag met frustraties van beeldvorming, maar ook met het gapende gat tussen defensie en ontwikkelingssamenwerking. Verrassend genoeg kregen ze het gesprek vrij snel op nieuwe domeinen van conflicten, zoals cyberwarfare en beïnvloeding, waarbij ze zich afvroegen waarom Nederland en België als kleine maar kapitaalkrachtige landen met hoog ontwikkelde kenniseconomie geen rol van specialisatie in het grotere verband zochten - juist voor die toekomstige lijn van inzet NATO én technologisch-economische eigen ontwikkeling.
Ik stond best wel paf tijdens dat gesprek. De moeite waard om over na te denken, zeker aangezien we heel hard tegen grenzen van onze huidige systemen (en oneigenlijk gebruik ervan) zitten aan te lopen, we behoorlijke uitdagingen hebben op het gebied van toekomstbestendig onderwijs, in een impasse zitten van belastingverdragen en ontwikkelingssamenwerking (alle gekheid op een stokje, maar je kan een lijn van land naar land trekken door de jaren heen van Nederlandse focus en plaatselijke destabilisatie), en dicht in de buurt komen van een herinvesteringspunt voor bestendige eigen ontwikkelingslijnen.
Onderwijs, onderzoek, ontwikkeling, technologie, communicatie, samenwerking, kaders, buffers, economie - valt nu echt niemand de kansen op? Nu ja, zolang we het als gescheiden kastjes blijven zien ...
Het defensiebudget verhogen is niet om gaten van de VS op te vangen. Integendeel. Ik merk daar wel bij op dat het de moeite waard is om eens heel goed na te denken over hoe we dingen deden, de rekening die we daarvan krijgen, en het simpele idee om niet individuele problemen te zien - maar uitdagingen van expertises en nuttige investeringen.
Het is bijna een discussie voor Tweakers, zou je zeggen
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.