hoevenpe schreef op zaterdag 11 februari 2017 @ 12:21:
[...]
Moet bij jouw opmerking terugdenken aan de enigzins uit de hand gelopen discussie gistermiddag:
Het lijkt wel alsof zaken als EU, globalisering, vluchtelingenverdrag, artikel 1, etc. als natuurwetten worden gezien. Bijna het hele politieke spectrum, maar ook de media doet alsof dit een vast kader is waarbinnen de termen 'links', 'rechts', 'conservatief' en 'progressief' gelden.
Wat men niet lijkt te willen zien is dat steeds meer mensen overal in de wereld deze 'natuurwetten' in twijfel trekken, als je in een gesprek zoals gisteren suggereert dat een vluchtelingenverdrag ook maar een verdrag is wat achterhaald kan zijn ontstaat er een extreme dynamiek. Alsof je het bestaan van een parallelle werkelijkheid onthult, iets wat niet 'kan'. Ongeloof dat mensen inderdaad voor 'zichzelf' kiezen, zoals we ook zagen daags na Trump en de Brexit.
Is dat niet de kern van de huidige ontwikkelingen? Dat Wilders dit heel goed aanvoelt en verder misschien alleen de VVD een beetje (maar het alleen 'gebruikt', ze geloven zelf nog steeds in de 'natuurwetten'). Men niet kan of wil zien dat steeds meer mensen heimelijk of openlijk aan de 'natuurwetten' beginnen te twijfelen? Dat discussies daarom ook zo ontsporen omdat deze parallelle universa gevoelsmatig onverenigbaar zijn (vergelijkbaar met religie)?
Veel van de onderliggende realiteit van (veel van) die zaken komen op belangrijke punten ook neer op natuurlijke processen en vereisten geleerd uit oude (en vaak bloedige) lessen - ons probleem ligt zoals altijd in de omgang ermee (zowel de aard daarvan, als de consistentie). Globalisering is een goed voorbeeld, een amalgaam van processen en keuzegedrag wat al zo oud is als de mensheid zelf, maar hoe zijn we er mee omgegaan. Migratie is ook zo'n hete aardappel, het is nog nooit enig mens of menselijke organisatie gelukt om migratiestromen van welke aard dan ook tegen te houden met magische oplossingen - maar hoe zijn we er mee omgegaan. Effecten van technologische vooruitgang zijn ook niet nieuw, van waterkracht verantwoordelijk door heel Europa heen voor massale werkeloosheid in de middeleeuwen (beheerst trouwens door de "elite" van die tijd, religieuze organisatie) tot de impact van communicatietechnologie op gedrag - hoe zijn we er mee omgegaan.
Ik denk niet dat het probleem ligt bij onze reactie op de processen of fenomenen zelf. We zijn mensen, en al doen we het niet vaak, we kunnen ons in externe perspectieven verplaatsen en dan blijkt er toch opvallend vaak inzicht te zijn in keuzes, motivaties, gevoelens en zo meer.
Het valt mij op dat we veel meer een probleem hebben met onze eigen gebrekkige omgang met dat soort uitdagingen, én de perceptieproblematiek die er op volgt. Twee componenten aldus, die elkaar kunnen versterken, maar dat niet noodzakelijkerwijze doen. Sterker nog, perceptieproblematiek staat juist vaak in de weg van effectief aanpakken van reële problematiek volgend uit onze keuzes in omgang met (uitdagingen, effecten, activiteit, passiviteit e.d.).
Ik kan heel goed de neiging van mensen begrijpen om het verkeerde signaal te geven. Het is gewoon menselijk, daarnaast weten we vaak niet goed hoe het wel te doen, of hoe het beter te doen. Goed voorbeeld is dat van confrontatiemodellen tussen mensen. De meesten denken dat agressiviteit (in welke vorm dan ook) een middel is voor bepalen van positie, terwijl het juist vermogen tot beheersing daarvan afbreekt.
Wat politieke dynamiek aangaat, het is belangrijk om te realiseren dat elke vorm van menselijke organisatie zich altijd doet richten op vormen en mogelijkheden van gebruik. Met dat in het achterhoofd kunnen we wat eerlijker zijn over valstrikken en struikelblokken, we zijn immers minder zelfstandig deel van groepsgedrag dan we vaak willen toegeven. Politici zijn ook mensen, dus die vliegers gaan net zo hard voor hen op.
Mijn optiek is dat de kern van zowel reële als perceptieproblematiek neerkomt op moeite die we hebben met zowel de aanwezigheid van verandering als de afwezigheid ervan. Subjectief ervaringsproces, maar extreem relevant voor het bepalen van de richting van onze blik, en dus ons groepsgedrag.
Problemen worden altijd benoemd, al is zichtbaarheid daarvan onderhevig aan onze eigen blik en echokamer. Maar is een probleem echt, in welke mate is het beperkt of algemeen. Raakt het aan groter belang. Het is makkelijk om te wijzen, het is nog makkelijker om weg te wijzen wanneer we geen of weinig idee hebben van onze eigen rol als groep (samengesteld) in het tot stand komen van problemen of het beeld ervan of het aanpakken ervan.
Zijn we niet goed in omgang met het signaleren en verwerken van reële of perceptieproblematiek, dan volgt altijd gewoon menselijk gedrag: emotie wordt bepalend. Prima te begrijpen, maar we moeten ons ook realiseren dat het best nuttig kan zijn om signaal te geven (dat doen ook veel mensen), maar dat dit slechts een klein deel is van het proces om daadwerkelijk zaken aan te pakken - en vanaf dat punt het volledig verkeerde middel.
Als mensen enkel inzetten op emotie is het natuurlijke resultaat schisma. Je referentie aan religie is niet verkeerd hier, de overeenkomsten zijn best schokkend. Ik heb eerder verwezen naar de veel te sterke inzet de afgelopen twee decennia op instrumentatie voor conformistisch gedrag - dat versterkt altijd de reflex tot het zien van omstandigheden als - inderdaad - iets á la natuurwetten die (vanuit perceptie) gebroken dan wel weggezet moeten worden. Dit is een heel diepe reflex van groepsgedrag, heel sterk geneigd tot escalatie. Het is iets waar politiek geen instinctief inzicht in heeft - al helemaal niet als de blik in die dynamiek naar binnen gericht is.
Ik merk wel één ding op: zolang mensen zich niet bewust zijn van hun eigen aandeel binnen ontwikkelingen zal het niet mogelijk zijn om verder te komen dan enkel de inzet van emotie. Dit is geen discussie van schuld of met de vinger wijzen, wel een noodzakelijke bewustwording van effectieve realiteit. Politiek doet al wat wij willen, we verwarren enkel ons idee van individu met de realiteit van groepsgedrag. Politiek leert te willen wat wij doen. Het is een afgeleide van ons collectieve gedrag.
Dit is het frustrerende eigenlijk in de huidige omstandigheden. Er is behoefte aan een nieuw besef van participatie, net zoals er behoefte is aan een vernieuwing in politieke processen en dynamiek (geen catch22, maar een interactie). Mensen voelen dat instinctief ook ergens wel aan. Emotie vanuit (welke aard van) uitdagingen dan ook versterkt dat. Voeg daar aan toe dat enkel al het idee van verandering op groepsniveau verontrustend is, zelfs al is er bewustzijn van noodzaak tot aanpassingen.
Helaas is wat we zien geen patroon van vernieuwing, maar doorslaan in gebruik ervan. Er is eigenlijk geen "nieuwe politiek", het blijft om de boterham en pluche gaan aan de ene kant van de schaal, aan de andere verre kant komt het gewoon keihard neer op het vergaren van macht om vanuit geloof / overtuiging alle neusjes gelijk te zetten (en sommige neusjes zijn nu eenmaal minder waard dan andere).
Dat zien, is misschien meer een kwestie van het willen, dan het kunnen zien. De perikelen van en rond een PVV als een non-partij zijn behoorlijk zichtbaar. Toch zien we het niet. In andere landen zie je dat ook.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.