Tuurlijk wel. Er zijn heel veel mensen die op hetzelfde plekje willen wonen, bijvoorbeeld in de binnenstad van Amsterdam. Of in een hele grote villa op het platteland. Dit valt niet zomaar te verdelen, er moet iets zijn waardoor persoon X voor dat ene plekje in de stad mag kiezen, en persoon Y het met een flatje moet doen. De hoogte van iemands inkomen, wat in mijn ideaalbeeld is gekoppeld aan de bijdrage aan de samenleving, lijkt mij een prima maatstaaf om daar onderscheid in te maken.
We hebben een aantal bijzonder vermogende mensen, multinationals betalen weinig belasting, speculatie met kapitaal is voor een groot deel vrijgesteld van belasting, er zijn zeer veel andere ontwijkmogelijkheden.
En dus hebben die bijzonder vermogende mensen het verdiend om het in te leveren, zodat anderen minder kunnen werken? Je noemde zelf al dat mensen 60 uren werken terwijl anderen er 0 werken, wat niet eerlijk is. Maar moeten we daarom nu die 60-uren werkende mensen straffen voor het harde werken door het extra verdiende geld alsnog van ze af te pakken?

Die mensen werken niet voor niks 60 uur per week, ze zullen waarschijnlijk wel plannen hebben met dat geld. Wat geeft jou het recht om aan dat geld te zitten? Is jouw ideaalbeeld meer waard dan het ideaal van diegene die 60 uur per week werkt?
Op termijn is het huidige belastingsbeleid op multinationals inderdaad niet haalbaar en een erg slecht plan, dat ben ik met je eens.
Desalniettemin is jouw oplossing niet reëel: als we hier meer belasting gaan heffen, zoeken multinationals het wel elders op. Hell, dat is exact wat bedrijven als Starbucks nu in Nederland zoeken. Zolang je dit niet globaal oplost (de EU is niet genoeg voor zoiets) blijft het zo dat 10 grote multinationals met 1% inkomstenbelasting meer oplevert dan 1 grote multinational met 3% inkomstenbelasting.
Wellicht zie je in dat dit soort dingen globaal oplossen niet mogelijk is, zolang de aarde nog vol zit met zo veel verschillende culturen. Zelfs in de westerse wereld kunnen we het niet eens worden over dit soort dingen.
Dat is niet simpel natuurlijk, want het betekent dat heel veel mensen hun eigen kortetermijngemak even opzij moeten zetten, en weer moeten gaan strijden voor wat grotere idealen en principes.
Hetgene waar men het hele leven voor werkt wegzetten als 'kortetermijngemak', je moet het maar durven...
Er is genoeg voor iedereen, mits men allemaal genoeg heeft aan dezelfde levensstijl. Dit is niet hoe de mens in elkaar zit. De mens wil altijd meer. Er is niet genoeg voor iedereen om én een groot droomhuis te hebben, én een mooie droomauto voor de deur, én een studie bij de beste universiteit in het buitenland voor beide kinderen, én eens in de zoveel jaar een droom-wereldreis te maken.
En al was er wel genoeg: hoe hoog je de standaard ook legt, mensen zullen altijd dromen hebben, waar vaak kosten aan verbonden zijn.
Dit is waar de huidige economie op draait: om deze wensen te verwezenlijken, studeert men, werkt men, zet men zich in. Het 'grote ideaal' van 'gelijkheid voor iedereen' vergt van de mensen die op dit moment op weg zijn om de dromen te verwezenlijken, dit te minderen of zelfs stop te zetten. Als er uiteindelijk geen dromen/wensen meer overblijven, wat blijft dan nog de reden om bij te dragen aan de verzorgingsstaat? Dat gaat een dermate hoog gevoel van empathie vereisen waarvan ik verwacht dat heel veel mensen dit niet op kunnen brengen. Wellicht dat de evolutie ons daar ooit gaat brengen?
'waardevol' kan heel veel betekenen (en heeft voor een deel niet met geld te maken)
Voor jou is dit niet zo. Toch zijn er heel veel mensen, burgers, die voor sommige 'waarden' gewoon geld nodig hebben. Jouw ideaal verwacht van alle mensen dat zij zich aanpassen aan jouw wereldbeeld, anders is het immers niet haalbaar. Je kan daar samen met politiek en media proberen aan te trekken, maar ik ben er heilig van overtuigd dat veel mensen te gehecht zijn aan de dingen die zijzelf waardevol vinden, en niet dermate willen inleveren om anderen te plezieren.
[het is makkelijker] om een paar quick fixes te doen (zoals dus de aow-leeftijd verhogen - om vervolgens te constateren dat het nauwelijks effect heeft omdat de meeste mensen helemaal niet doorwerken tot hun aow maar er al eerder worden uitgetjopt.)
Het verschil wat je maakt is dat je de rekening niet bij de werkende beroepsbevolking neerlegt, maar de rekening bij de oudere zelf, die als hij/zij verstandig is geweest daar voor heeft gespaard. Ja, dat vereist ook dat je op de WW en dergelijke eisen moet stellen waardoor ze niet daarop terugvallen.
Daarbij moet je ergens beginnen. Wellicht dat de meeste mensen niet doorwerken, maar het gedeelte wat het wel doet, moet dat vooral blijven doen.
Tot slot mag je het een quick fix noemen, maar wat is er mis met snelle oplossingen als ze daadwerkelijk iets oplossen? Het lijkt me niet meer dan een eerlijke, logische eis. Toen de AOW werd ingevoerd werd men
72,5, oftewel gemiddeld 7,5 jaar AOW, laten we zeggen 10% van je leven. Op dit moment worden we 81,5 jaar gemiddeld, 16 jaar AOW. Oftewel 20% van je leven. Laten we dat gewoon lekker op 10% houden.
Wees realistisch

Virtuozzo schreef op woensdag 8 februari 2017 @ 22:31:
Niet om bot te zijn, maar dan probeer ik me voor te stellen hoe een 70 jarige hoog opgeleide gespecialiseerde verpleegkundige op een Spoedeisende Hulp artsen en assistenten, in opleiding en al gezekerd in de maatschap moet aansturen, bijsturen, familie opvangen, patiënten opvangen, de administratie in zesvoud moet doen en dan ook nog eens met de rollator naar de patiëntenkamer rennen om daar op de brancard te springen voor hartmassage. En ondertussen ook nog eens naar school en examens blijven gaan periodiek om kennis en kunde op peil te houden totdat je het vereiste percentage niet haalt en je vak niet meer mag doen.
Want we moeten ook echt verwachten dat iemand zijn beroep zijn hele leven lang moet blijven volhouden

uiteindelijk zullen ouderen minder gaan werken en lichtere beroepen toegedeeld moeten krijgen.
[
Voor 5% gewijzigd door
Richh op 09-02-2017 00:33
]