Die signalen zijn er ook. Er wordt veel over gesproken. Toch neemt de administratieve druk consistent toe vanwege toevoegingen aan het systeem. Valt de discrepantie tussen beeld en realiteit niet op? Zeker aangezien artsenverbanden er alles aan doen om maar aandacht binnen te halen voor die discrepantie. Iets wat ze tegenwoordig zelfs bij de lagere segmenten van arbeid in de sector zien.
3x3 schreef op vrijdag 3 februari 2017 @ 09:57:
Dat er een kloof is gevallen in de ouderenzorg zien veel professionals, ouderen en de burger ook, de kosten voor een ziekenhuis zijn ook veel hoger dan van een traditioneel verzorgingshuis. En dat de huisarts veel doorverwijst. Dat soort waterbedproblemen heb je altijd bij verandering, en zal wel opgelost worden.
Die problemen zijn er nu reeds zes jaar. Er is geen teken dat er ingezet wordt op oplossingen. Pas twee jaar geledenten gevolge van harde media aandacht is er vanuit het ministerie een taakgroep opgezet. Die taakgroep heeft slechts één afspraak gehad. De afvaardiging van het College van Zorgverzekeraars heeft niet deelgenomen.
3x3 schreef op vrijdag 3 februari 2017 @ 09:57:
Omdat ook iedereen belang heeft bij het oplossen van dat probleem: De verzekeraar wil lagere kosten, het ziekenhuis minder ouderenzorg, de oudere goede verzorging en het verzorgingstehuis meer klanten en ook de minister wil zo goedkoop mogelijke, goede zorg.
Weet je zeker dat de verzekeraar lagere kosten wil? Ik vraag het maar omdat dit niet mijn professionele ervaring is, in de tijd waarin sterke lobby werd doorgezet om het oude ziekenfondssysteem te vervangen was ik Commissaris bij een van de grote (toen nog) vijf. De focus lag op verbonden systemen van toeleveringen, onderzoek, participaties e.d. Nu kijk ik terug, en merk ik op dat de lijn van kostentoename consistent is geweest. Natuurlijk, het afgelopen jaar zijn we beter geworden in statistiek om zaken af te kunnen splitsen van de totaalberekeningen, met als gevolg een indruk van relatieve daling (van stijging), en natuurlijk er is veel te doen geweest over het terugdringen van kosten voor dure en zeldzame behandelingen (telkens als de aandacht gericht werd op het vraagstuk van volume- versus kostenmodel trouwens, marketing is geen kunst). Maar de portefeuilles zijn verdiept, verbreed, vertakt. Fiscale reserves zijn gigantisch en divers. En de laatste vier jaar is het enige wat ik hoor de frustratie over het door de Staat niet nakomen van de belofte van winstdelingen.
Ik ben er maar even eerlijk over, menselijk gedrag is wat het is, een dergelijke dynamiek geeft behoorlijk blijk van waar de focus effectief ligt, alsmede de bereidheid om daar te komen. Onze systemen zijn een resultaat van menselijk gedrag, we doen best veel om te voorkomen dat ze ook slachtoffer daarvan worden, maar we vergeten de aandacht bij de centrale vraag te houden welke balans stimuleert: is het belang of baat selectief, of collectief. Die aandacht verliezen is een kenmerk van marktdenken, maar ook een vereiste.
Het is hier waar we de kern van het debat vinden: het is best wel gekend dat er zaken zijn die je niet op een dergelijk fundament zou moeten hebben staan, er zijn genoeg ongeschreven regels in politiek en zaken die ons nuchter houden. We kunnen best toegeven dat de zorg als sector een systeem is geworden van selectief nut. Dat op zichzelf hoeft echt niet slecht te zijn, maar we moeten dan wel de vraag stellen waar welk selectief nut ligt.
3x3 schreef op vrijdag 3 februari 2017 @ 09:57:
Ik deel wel dat het beter kan (dat kan het altijd in de zorg), maar tegelijkertijd zie ik ook dat er een cultuur heerst bij alle betrokken partijen om ook echt de zorg te verbeteren.
Cultuur, prima - overal? Er is altijd verschil tussen beeld en realiteit. Er zal zeer zeker animo daarvoor zijn. Toch is dit niet hetzelfde als draagvlak.
3x3 schreef op vrijdag 3 februari 2017 @ 09:57:
Al met al denk ik, dat de minister ondanks, of misschien dankzij het systeem van marktwerking een puike prestatie heeft neergezet. Hadden we dit ministrieel top-down moeten regelen, was de kwaliteit waarschijnlijk minder geweest. Hadden we dit bottum-up georganiseerd waren de kosten waarschijnlijk uit de klauwen gelopen.
Dat is wel interessant, dit perspectief. Daar stond ik enige jaren geleden ook, toch heb ik afscheid genomen van de sector - ik zit tegenwoordig heel ergens anders - vanwege het groeiende besef dat marktwerking in de zorg slechts beperkt inzetbaar is zonder aan vereisten van continuïteit en capaciteit te raken. Ik zou heel benieuwd zijn hoe je bij jouw indruk komt. Is dat ten gevolge van rapportages, is het een samengesteld beeld van politieke participatie, een afgeleid beeld van aandacht uit media? Begrijp me niet verkeerd, ik ben oprecht geïnteresseerd (zeker als VVD'er) hoe mensen bij de perceptie komen dat marktwerking verantwoordelijk is voor functionaliteit van zorg. Intern is de discussie juist dat het misschien tijd wordt om de vingers er van af te halen aangezien die stabiliteitsvereisten toch op gegeven moment een (politieke) rekening op tafel zullen leggen.
3x3 schreef op vrijdag 3 februari 2017 @ 09:57:
De kracht van deze minister is dat ze niet alles wil bepalen, maar juist de zorgpartijen een centrale rol geeft in de organisatie van zorg. Ze creeert een cultuur van dialoog, en is ook niet bang soms wat druk te zetten om oplossingen voor problemen ten uitvoer te laten brengen, en zorgt als het moet ook voor een gezonde balance of powers in de zorg.
Daar kan ik me in vinden, die perceptie is er absoluut. De basis van dit handelen is gekend, de vraag is wel of de getroffen balans tussen spreekwoordelijke beloning en sanctiemechanismen effectief is ten aanzien van consequenties, of ten aanzien van effecten.
3x3 schreef op vrijdag 3 februari 2017 @ 09:57:
Ondanks dat je altijd problemen en een grotere vraag zult hebben dan wat er geleverd wordt in zorg vind ik de richting die de afgelopen 8 jaar gevolgd is best wel goed.
Wat betreft vind ik partijen zoals de SP en PVV die de zorg weer willen organiseren zoals in de jaren '90 en daarvoor heel eng.
De vraagkant is het probleem niet. Het politieke perspectief al helemaal niet - politieke feiten komen tot stand uit gedeelde perceptie, gevormd door aanwezigheid, herhaling en consistentie van informatie. De enige reden waarom het huidige systeem anders is dan het vorige is dat.
Dat dit een tegenbeweging kent is volstrekt verklaarbaar - eigenlijk ook best nuttig. Terugkijken is immers net zo belangrijk als vooruit kijken. Toetsen van effectiviteit en signaleren van ontwikkelingen rust vierkant op die beide perspectieven. Als mensen bewegen we ons immers altijd tussen extremen.
Dat het systeem van zorg werkt is prima en zichtbaar. Maar waar ligt het fundament, waar ligt het belang. Er zijn verschuivingen die in dat opzicht juist functioneren ondermijnen. Toch zijn dit geen onderwerpen van debat. Daar wringt een schoen, het zijn geen politieke feiten ondanks alle onderbouwing. In zaken van politieke ontwikkelingen rondom sociaal-economische fundamenten van samenleving is dat altijd best zorgwekkend, een teken dat er een gebrek aan balans aanwezig is. Het is een teken dat je eigenlijk moet twijfelen aan de basiselementen van de actieve lijn van ontwikkeling, om te controleren waar de spanningsvelden zitten. Toch doen we dit nog steeds niet. We praten erover, maar het onderzoek wordt nergens ruimte gegeven.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.