defiant schreef op woensdag 11 januari 2017 @ 21:20:
Wat ze nog zouden kunnen proberen is een soort flexibele vleugelpartij constructie proberen, d.w.z. je kan op SP/GL/PvdA stemmen, maar ze gaan als 1 ondeelbaar blok de coalitieonderhandelingen in. De kiezer kan dan zelf accenten leggen bij de verschillende vleugels. Het is alleen politiek gezien denk ik praktisch onhaalbaar, want het gaat in tegen de machtspolitieke praktijken binnen partijen.
Puur vanuit perspectief op de voor Nederland traditionele oefeningen in balans voor toegang en verdeling zou dat absoluut niet enkel de sterkste, maar ook de enig relatief haalbare (versus scenario's van polarisatie gevolgd door afhankelijkheid van compromis) positie zijn.
Het is niet politiek onhaalbaar. Het is wel in opzicht van partijpolitiek onhaalbaar. GL's bestuur is reactionair, vergelijkbaar in veel opzichten met de SP, beiden zitten in zure valstrikken - iets om voor GL de interviews na het afscheid van Halsema eens op na te slaan. In zekere zin kan best gezegd worden dat men vastzit in structuren van gevestigde ideologische kern die zich wel heel goed bewust is van eigen brood vanuit positie.
Goed opgemerkt inderdaad. Ik zou trouwens wel D'66 in diezelfde hoek zetten, of zien. Al was het maar om de partij te beschermen tegen de verleidingen waar de PvDA deze periode mee heeft gezeten, waarbij het meest positieve scenario nog steeds kampt met exact dezelfde positie van afhankelijkheid in compromis voor toegang van de bepalende regeringspartij.
Maar goed, politiek onhaalbaar is het niet. Daarbij valt nog iets anders op: het is voor veel kiezers iets wat niet ongewenst zal zijn - het vermogen om niet te hoeven vervallen tot strategisch gedrag, de mogelijkheid om aansluiting bij gevoel en overtuiging te vinden, de kans om behartiging te verkrijgen in plaats van louter de dans van compromis in vertegenwoordiging. Niet ongezond aldus.
Blijft wel het probleem dat men nog steeds in identiteitspolitiek vastzit. Bot gezegd, zo goed als wervingsinstrumentactie soms is men vist resoluut enkel in eigen vijvers. Terwijl men juist geleerd zou moeten hebben dat dit niet enkel contraproductief is voor organisatorisch draagvlak, maar - belangrijker nog - per definitie dat draagvlak (en dus het vermogen tot scheppen van participatie- en bewegingsgedrag) berekenbaar (klein) is voor de andere kant van het politieke spectrum.
Alle respect voor het jonge klavertje vier, zogezegd, maar alle innovatie in werving is aan de oppervlakte en in presentatie - de focus vanuit partij is nog steeds de eigen vijver. Verrassend genoeg dit keer (misschien de invloed van Klaver met zijn Amerikaanse voorbeelden, we zullen het zien) in een vorm die meer zoekt naar eigen echokamer (die er al een generatie lang niet meer is) dan naar die vijver. Puur vanuit campagne perspectief zit Klaver op een heel, heel fout spoor. Niet omdat het niet kan werken, maar omdat enerzijds het een mismatch tussen vorm en focus schept (betaal je altijd een politieke prijs voor), anderzijds het te vroeg is voor dat soort toepassingen. Daarbij komt ook dat hij net als de vorige publieke hoofdjes van GL net zo los staat van de tafel. Misschien wat zuur, al is het niet zo bedoeld, het voelt soms aan als een beetje Bernie Sanders syndroom (zonder de capaciteit dan).
De SP is slimmer aan het worden, vooralsnog echter vraag ik mij heel serieus af of men niet te hard inzet op beeld en perceptie. Daar zit immers menige valstrik. Daarnaast, de partij zelf is in haar kern anders dan haar organisatie en presentatie. Voedingsbodem voor conflict, zeker nu men steeds meer over moet gaan tot intern overleg en compromis. Politieke partijen kennen allemaal een dergelijke evolutie, het is niet nieuw, niet uitzonderlijk, maar de timing is pijnlijk hier.
De PvDA, tja, wat kunnen we daar nog over zeggen. Wat er ook uitkomt, de partij is niet relevant meer. Deze periode heeft te veel gekost in termen van netwerk, toegang, lobby, ga zo door. Een PvDA (buiten zo'n vleugelconstructie) als regeringspartij kan enkel doen wat het deze periode gedaan heeft. Het gaat heel, heel lang duren voordat dit kan veranderen. Een val zoals het CDA dat overkomen is (enfin, zoals ze zelf het gemaakt hebben) was voor de partij gezonder geweest op termijn.
Het CDA, als ik zie hoe men nog steeds meer bezig is met het in het gareel houden van de partij - nog steeds de heiligschennis van die ene die zich zelf in de kamer wist te krijgen - dan vrees ik oprecht dat men nog steeds aan het doorslaan is in compensatiegedrag na hun val. Problematisch daarbij is dat beeld en gedrag bij de partij zo ver uit elkaar liggen. Misschien baart mij nog wel het meest zorgen dat men te graag macht wil. Ik was een tijdje geleden uitgenodigd bij een bijeenkomst, het was alsof Camiel nog steeds Max zat aan te moedigen met de dolk achter zijn rug. Ik moet toegeven, het CDA is slimmer geworden in beeldvorming, in sommige aspecten heeft men klaarblijkelijk de afgelopen jaren goed gekeken naar de innovaties bij de VVD. Maar die zucht naar de status van regentenpartij, ik had oprecht gedacht dat men daar wel klaar mee was geweest. Tenslotte was dat nu juist de hoofdoorzaak van de val.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.