Luuk1983 schreef op dinsdag 12 januari 2021 @ 13:44:
Disclaimer: dit is uiteraard een mening. Dus als ik dingen stel als een feit, dan is dat nog steeds een mening. Het schrijft alleen fijner als ik niet in elke zin dingen als 'ik vind' of 'naar mijn mening' etc hoef te zeggen. Ik ga ook graag met jullie in discussie over wat jullie vinden.
Ik heb Discovery seizoen 3 even laten bezinken en nagedacht wat ik er nou eigenlijk van vind. Ik heb ook verschillende meningen/reviews van anderen gelezen voor misschien andere inzichten. Ik hou echt van Star Trek en ik heb het mijn hele leven gekeken en ik wil heel graag dat de nieuwe series slagen. Ik probeer ook heel snel de nadruk te leggen op de dingen die ze goed doen, want hey, het is Star Trek. Op zich vind ik verandering en modernisering helemaal niet verkeerd. Zoals ik wel eens eerder genoemd heb vind ik de casting en SFX van de Kelvin-films best goed gecast. Alleen wordt daar net als Discovery veel te weinig mee gedaan met matig schrijfwerk en idiote keuzes.
Maar man man man...wat is Discovery toch een train wreck. Nu ik het einde van het seizoen gezien heb voelt voor de zoveelste keer alsof er meer in gezeten had. Een gevoel van ongenoegen en ontevredenheid. Over alles wat ze hadden kunnen laten zien maar niet hebben laten zien.
Ik ben op zich best positief over het gegeven dat de Federation niet langer de macht is die het ooit geweest was. Op zich is dat natuurlijk een excuus om Discovery belangrijk te maken, maar vooruit. Ik vind Discovery een lelijk schip, maar die 31e eeuw upgrades zagen er best bad ass uit. Programmable matter is wel heel erg SciFi, maar ook daar kan ik mij nog wel in vinden, net zoals de peronal transporters. Het is immers wel 1000 jaar in de toekomst.
Ik denk dat er hele interessante afleveringen gemaakt hadden kunnen worden met deze wereld waarin ze leven. Ik had graag meer willen zien van wat de Federation doet en hoe ze opereren. Hoe ze omgaan met andere organisaties, zoals de Emerald chain.
In plaats daarvan krijgen we twee afleveringen in de Mirror universe die niks met het verhaal te doen hebben, Book die zijn broer moet helpen en een kind die de Burn veroorzaakt heeft. Ja een kind! Het hele idee van de dilitium planeet en de oorzaak van de burn zijn zo vergezocht en zo'n verschrikkelijke teleurstelling dat ik er daadwerkelijk heel hard om gelachen heb. Sowieso is dat Kelpien kind een verschrikkelijk irritant personage.
Even had ik nog de hoop dat de Emerald chain een interessante organisatie met diepgang zou worden. Zeker, de eerste keer dat we Ossyra zien is het allemaal vrij ééndimensioneel, maar de scene met Admiral Vance waar ze spreken over vrede geeft meteen en stuk meer diepte aan de Emerald chain en haar personage. Maar helaas. In de laatste aflevering zijn we weer terug met een compleet ééndimensionale baddie die ook nog eens dood gaat. En omdat hun leider dood is valt natuurlijk de hele Emerald chain uit elkaar. Jammer en vooral dom, want ik denk dat je met de Emerald Chain interessante verhalen had kunnen vertellen.
Het is sowieso wel heel knap dat Discovery in een hele korte tijd werkelijk alles voor elkaar krijgt wat Starfleet in 130 jaar niet gelukt is: de oorzaak van de burn achterhalen, genoeg dilithium vinden, vrede maken met de Thrill en de Vulcans/Romulans, Books planeet redden van insecten, de Emerald Chain verslaan. Sure, het is het hero-schip van de serie en sure ze hebben een spore drive, maar je kan ook overdrijven.
Nou ja, hero-schip, uiteindelijk komt alles door Burnham. Burnham is zo belangrijk en slim dat ze werkelijk alles kan en mag, net waar het script op dat moment om vraagt. Ze negeert bevelen waar het haar uitkomt, ze is een martial arts expert, wanneer nodig kan ze met guerilla tactics waar Sam Fisher trots op zou zijn het schip terugwinnen. De hele scene met de turboliften in de laatste aflevering was één cringe voor mij. Ja, het zag er mooi uit, maar het gemak waarmee Burnham omlaag springt op een bewegende turbolift zou niet misstaan in Mission Impossible. En hoe groot is Discovery überhaupt? Discovery kan onderhand als spacedock fungeren, zoveel loze ruimte is er. De final fight met Ossyra was dan ook het noodzakelijke één op één gevecht in een ruimte waar er blijkbaar constant energy discharges door de ruimte vliegen...naja het zal allemaal wel.
Waar alle focus op Burnham ligt, zo weinig ligt er op de rest van de crew. Naast Tilly, Saru en misschien Culber is er amper iemand van de crew waar we iets van weten na drie seizoenen. We weten wat dat betreft nu al meer van Book als nieuw personage dan van de rest van de crew. En daardoor is er geen enkele emotionele diepgang of waarde aan de rest van de personages. De hele scene waarbij de crew de nacelles saboteren was weer een emotie-feest ('I love you') waarbij ik geen gevoel heb omdat ik geen enkele binding heb met deze lege personages. Maar ze kunnen niet vaak genoeg knuffelen en zeggen hoeveel ze toch van elkaar houden...uh, waarom eigenlijk? Sowieso komt deze hele crew mij over als een stel tieners met allemaal emotionele issues. Iedereen is meteen super lief voor elkaar. Saru heeft binnen een paar uur besloten dat hij onderhand een vader gaat spelen voor Sukal, Stamets en Culber doen meteen alsof ze de vader zijn van Adira. Waarom? Kan je niet iemand gewoon steunen? Ik zie ze nooit als een professionele command-crew van een gigantisch ruimteschip opereren, eerder een groep middelbare scholieren.
Wel wordt er enorm veel tijd besteeds aan Adira/Gray, Culbert en Stamets. I don't care! Net zo min als dat ik helemaal de schijt krijg van Burnham die de hele tijd huilt en minstens de helft van haar dialogen met een fluisterstem moet doen. Er is zoveel in dit nieuwe universum wat ik graag zou willen zien, zoveel potentiele interessante verhalen. Niet goede tijden slechte tijden in space.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de sphere data die ineens in die robots zitten of hoe discovery ineens kan cloaken wanneer het script er om vraagt, terwijl het eerder al handig was geweest. En ik ga daar ook niet verder op in, het heeft helemaal geen zin. Ook ik vind dat er een te overdreven, in-your-face aandacht is voor minderheidsgroepen en daar wil ik het ook bij laten.
Discovery heeft een paar mooie momenten gehad in de zin van dat we meer zijn komen te weten over de Thrill-cultuur en wat er met de Romulans/Vulcans gebeurd is. Maar uiteindelijk is het net als bij de vorige seizoenen een complete rotzooi qua schrijfwerk. De pacing is all over de place en voor mij zijn er veel teveel afleidingen van de 'main arc' als je al zo'n kort seizoen hebt. De oorzaak van de burn is helemaal lachwekkend en de finale van het seizoen een diepe teleurstelling.
Ze krijgen het maar niet voor elkaar om een interessant en coherent verhaal te schrijven met personages die diepgang hebben en waar je je mee kan connecten als publiek. Sure, als losse actiescenes zitten er een paar indrukwekkend tussen. En de SFX zijn werkelijk fenominaal. Maar het is verder leeg en dom. Ik zal Discovery blijven kijken omdat het Star Trek is en ik zal blijven hopen dat het beter wordt, al is dat tegen beter weten in. Ik heb namelijk geen enkele hoop meer voor Star Trek met de huidige series, inclusief Picard (die net zo'n teleurstelling was vanwege dom schrijfwerk).Ik zie de potentie van Discovery, maar het komt er maar niet uit. Misschien als ze net zoveel moeite zouden stoppen in het schrijfwerk als ze aandacht hebben voor minderheidsgroepen dat Discovery pas echt goed kan worden.
Edit: oh ja, en Burnham die aan het einde ondanks alles wat ze flinkt captain van Discovery wordt: hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha