FunkyTrip schreef op vrijdag 05 augustus 2016 @ 15:25:
[...]
Sowieso denken dat de EU Turkije er bij wil

De EU heeft Turkije er nooit bij gewild. Ze proberen al decennia er bij te mogen horen en het lukt alles en iedereen, behalve Turkije. De reden mogen duidelijk zijn: We willen ze er niet bij. Punt. En tuurlijk lullen de EU leiders als brugman en houden deuren op kiertjes en weetikveelwat om de Turkse leiders hoop te geven. Maar toelaten? Never.
Er is een periode geweest dat elk rukland dat eigenlijk amper voldeed aan de eisen toch lid werd. Een periode dat het mantra was 'uitbreiden uitbreiden uitbreiden!'. Een tijd dat de hele publieke opinie en het politieke klimaat anders lag dan nu. En de regels minder streng waren en de gevolgen van ongebreidelde toetreding niet duidelijk. Toen wilde Turkije ook al bij de EU. En mochten niet.
Mensen die serieus denken dat een land als Turkije
nu nog (zelfs voor de coup) ooit lid van de EU mag worden hebben het mijns insziens niet goed begrepen. En met ooit bedoel ik op zijn minst de komende 1 a 2 generaties.
Werkelijk Ijzerlijm, het is een gotspe om te denken dat Juncker een Turkije in de EU wil.
Om daar op in te haken, ik krijg de indruk wat we in dit opzicht toch een aantal ontwikkelingen van algemeen / collectief bewustzijn (misschien wel perceptie) missen.
Toenadering tot het Westen is iets wat sinds Atatürk een aanwezige focus is. Maar let op de tijdlijn van die focus, versus daadwerkelijk gelijke ontwikkeling. Daar zitten vele gaten, aan alle kanten. Wanneer Erdogan in weer een speech spreekt over het historische patroon van verraad door Europeanen spreekt is het een radjetoe van demagogie en marketing - maar het haakt op zijn minst in op diepere sentimenten. Dan kunnen we kijken naar een element van achterstand / angst in perspectieven van regionale sociaal-economische ontwikkeling, maar we moeten dan ook kijken naar manieren van omgang met elkaar in historisch verloop. Zo gestoord als de marketing en beeldvorming is, ik kan me best voorstellen dat wanneer na drie decennia (zo'n beetje) van "samen komen" er nog steeds weinig tastbaars is er een zekere frustratie ontstaat en de oriëntatie langzaam omslaat naar iets anders. Ik kan me ook voorstellen dat wanneer een halfbakken politicus dan aan de slag gaat met historische verwijzingen van "ze hielpen Duitsland wel maar ons niet" dat er mensen zijn die langzaam de zoete koek slikken.
En ja, juist een land bezig met ontwikkeling, waar langzaam aan mensen de vooruitgang zien, is heel gevoelig voor perceptieproblematiek. Als vorige Turkse en Europese overheden nu politiek eerlijk waren geweest .. maar ja
De huidige realiteit is dat de Europese landen niet in staat zijn tot welke verdere expansie of integratie dan ook. Sterker nog, vanuit gedrag van bevolking blijkt wel dat men ook niet in staat is tot aanpassing / innovatie van wat er überhaupt is. Turkije als lidstaat van een EU is de factor een non-topic. Dat staat samenwerking niet in de weg. Integendeel. Maar het behoeft wel politieke eerlijkheid, zonder dat immers ook geen vertrouwen of ruimte tot handelen.
De andere realiteit is dat binnen Turkije er in toenemende mate ook minder oriëntatie gekomen is daar op. In politiek opzicht is het ook een non-topic. Als we heel eerlijk zijn, het hele idee is ook volledig incompatibel met de dominante politieke ideologie inmiddels. Een Groot-Oosten lid van een EU? Ridicuul. Toch staat ook dat samenwerken niet in de weg. Maar ook dat behoeft dezelfde politieke eerlijkheid.
En dat is er simpelweg niet. Noch ten opzichte van elkaar (politiek, diplomatiek), noch ten opzichte van interne verhoudingen (bevolking). Ondertussen zet aan beide kanten van de spreekwoordelijke Bosporus politiek in op beeldvorming en gebruik van perceptieproblematiek.
Maar laten we eerlijk zijn, de historische realiteit is er al heel, heel lang niet meer een van verder gaan dan samenwerking. Dan hebben we eigenlijk over ontwikkelingen sinds de Eerste Wereldoorlog, aan alle kanten. Het idee van Turkije als lid van een EU is ooit een stukje marketing geweest in een tijd van een heel ander conflict, bedoeld als fundament voor economische ontwikkeling om de rekening van dat conflict te kunnen dragen. Niets meer, niets minder. Maar zoals altijd, mensen lopen nu eenmaal weg met marketing. Turkije heeft nooit gewenst om lid te zijn van een Europese Unie, andersom ook niet.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.