dr.lowtune schreef op woensdag 16 november 2016 @ 13:15:
[...]
Interessant, ik heb geleerd en ervaren dat veel mensen alleen veranderen als het water ze aan de lippen staat (soms pas als ze half verdronken zijn...), of na een traumatische ervaring. Vanuit mijn beleving is het beleid in Amerika niet zo desastreus geweest, in ieder geval niet het beleid van Obama.
Zouden dit dan, wellicht een rare gedachte, de naweeën van Bush geweest zijn? Bush en z'n republikeinen die het land in een traumatische situatie heeft gestort (oorlogen etc.), Obama en de de democraten die dat niet konden oplossen en daar nu de prijs voor betalen? (terwijl men ondertussen is vergeten dat de aanleiding niet bij Obama lag)
Beweging, tegenbeweging. We verwarren vaak consequenties met effecten en andersom. Een consequentie is een navolgbaar direct gevolg, een effect kan zowel direct als indirect zijn maar het volgt op consequenties.
Obama was in veel opzichten (maar niet alle) een tegenbeweging voor Bush, in een periode van toenemend bewustzijn richting perceptie van noodzaak tot verandering. Dat had consequenties, waaronder de vanzelfsprekende reactie daar op. Zelfs wanneer we verandering zoeken, verzetten we ons. Perceptieproblematiek is daarbij leidend (ongeacht daadwerkelijk aanwezige problematiek). In die verkenning vind je de redenen waarom de periode Obama zich deed richten op aanwezige problematiek, kwam te verzanden in perceptieproblematiek - maar ook waarom Trump in de eerste fase de voordelen gaat krijgen van de periode van Obama.
Ik denk dat we best mogen stellen dat de huidige situatie complex is, echter ook een gevolg van de menselijke omgang met verandering. De dynamiek is echter te divers om het op één verwijzing te schuiven, ook al geeft de tijdlijn een zichtbaar verloop in deze aan. Veelal komen dit soort zaken neer op concepten van associatie en symboliek. Voor de groep zijn die meer sturend dan voor het individu. Wat we wel absoluut kunnen stellen is dat er een omslagpunt bereikt is geworden waarbij groepsgedrag een eigen beweging heeft gekregen.
Dus let op: de politieke dynamiek stond (en staat) los van de ervaring van zowel consequenties als effecten. Dit is zichtbaar in het ontstaan van onvrede ten gevolge daarvan. De kolenwerker zal het worst zijn of de oorzaak van zijn werkloosheid nu ligt bij Bush I, II, Obama of (oorzakelijk gezien) Reagan. Hij ziet enkel dat er voor hem niets veranderd is behalve een voortzetting van de negatieve lijn. Hij ziet ook niet wie in de weg staat van een meer algemene (nog steeds niet persoonlijke / individuele) verandering (de Republikeinse Partij en het patroon van verlamming en polarisatie). Dat is een externe dynamiek, elders, een pot nat. Het idee van behartigd worden is gecompromitteerd.
Obama's beleid was niet desastreus. Sterker nog, in opvallend veel opzichten was het gericht op aanwezige problematiek, geschapen in een voorafgaande periode. Desastreus was wel de focus van de Republikeinse Partij in deze: hun groepsdynamiek was verstoord door de consequenties van politiek gedrag van Bush, één van de effecten daarvan was een zich afzetten tegen veranderingen binnen die periode. Het resultaat was een voedingsbodem voor verstarring en polarisering, tijdens de periode Obama. Wat we wel moeten erkennen: Obama's beleid was veel te kwetsbaar voor negatieve perceptie. Dat leidt nu eenmaal een eigen leven, gekoppeld met gedrag van informatie was het logisch dat de spreekwoordelijke besmetting door negatieve perceptie heel breed ging zijn.
Met als resultaat: het omvormen van de perceptie ten aanzien van verandering. De kolenwerker heeft genoeg van die politieke dynamiek. Hij ziet niet meer wat het voor hem kan betekenen, hij voelt dat hij geen factor is in die verstoorde dynamiek. Gevoel schept energie. Dat er dan naar een relatieve buitenstaander (in politiek opzicht, zakelijk en persoonlijk gezien is Trump een de facto insider) gereikt wordt is volstrekt logisch. Daarbij moeten we erkennen dat voor velen Obama al een voorbeeld van buitenstaander was. Ja, zwart, maar ook niet traditioneel bestel zoals Clinton. Als het uithalen naar één buitenstaander dan weliswaar geen grote schade toevoegt, dan is het toch prima om een andere te gebruiken. Perceptie, realiteit - argument is geen factor in een arena van emotie. Aangezien dat heel nauw aansluit bij processen die menselijke perceptie vormen werd dat dus steeds breder gedeeld. Onder de tafel, in de onderbuik, achter het bureau. De middenstander en de bureaucraat zagen de kolenwerker, en voelden het potentieel en voorbeeld voor van hun eigen toekomst.
Zoals altijd in de menselijke geschiedenis zie je dan een potentieel van gefrustreerde energie ontstaan. Dat kan best constructief ingezet worden, en als we eerlijk zijn kunnen we ook zien dat Obama geprobeerd heeft dat op nuttige wijze te richten. Helaas, binnen het Amerikaanse politieke bestel van twee netwerken (partijen komt als woord niet in de buurt van de organisatorische realiteit) als yin en yang van tegenstelling was dat niet mogelijk. Het bestel gaat uit van een stabiele continuïteit van netwerk ongeacht de cyclus van afwisseling tussen de netwerken. Bush liet een Republikeins drama achter (saillant, zowel Bush I als II), geen stabiele continuïteit dus. Dat is niet zonder gevolgen. Het politieke bestel richtte zich naar binnen, de perceptie daarvan bij de burger (en bedrijf) daarvan was logischerwijze niet optimistisch. Ook logisch dat het bestel blind was voor enerzijds aannames, en aan de andere kant plotsklaps gekaapt te worden door iemand die met het voordeel van buiten naar binnen kwam stormen.
Et voila, een dergelijk energetisch potentieel zoekt altijd zijn weg.
Saillant is dat de parallellen met menselijk groepsgedrag groot zijn (dan maar kwaadschiks, mag ik een beetje meer cognitieve dissonantie? Met een side dish van oogkleppen erbij graag?). Het is dan eigenlijk vrij logisch dat er een verschuiving heeft plaatsgevonden welke gebruik maakt van de cyclus van afwisseling tussen netwerken én de afbraak van continuïteit van netwerken.
In heel veel opzichten is het alsof we in een semi-herhaling zitten van Mussolini's opkomst van autoritarisme (opnieuw, geen Godwin). Oprecht de moeite waard om die verkenning te maken, echter voor dit topic voert dat wel heel ver. Maar serieus, de breekpunten, de perceptieproblematiek, maar nog belangrijker de aanwezigheid van specifiek gedrag is op zijn minst verontrustend frappant te noemen. Niets nieuws onder de zon, een dergelijke systemische verstoring komt vaak genoeg voor in onze geschiedenisboeken. Altijd handig om na te lezen
Ja, mensen willen verandering. Maar ze willen het ook niet. Eigenlijk wil men gewoon een stabiele status quo, en als er dan verandering moet zijn dan kan het enkel gradueel en liefst buiten zicht zonder de perceptie van uitdagingen en in geen geval met blootstelling aan consequenties voor eigen omstandigheden. Welkom bij de mensheid.
Dus ja, het is vrij navolgbaar dat mensen enkel leren van herhaling, en / of pijn. Dat is zuur, en het staat haaks op elke tijdgeest die er op elk moment in de geschiedenis is voor op dat moment dominante collectieve perceptie. Maar het is wel de menselijke realiteit. Op groepsniveau scheppen wij zelf de omstandigheden die ons daar elke keer weer een hoge prijs voor laten betalen. Soms komen we uit de chaos met een groter bewustzijn van specifieke pijn, en is de les bloedig genoeg om aanpassingen te maken.
Verwijderd schreef op woensdag 16 november 2016 @ 13:46:
[...]
Ik denk niet dat ik en Delerium erop aanstuurde dat het verstandig is om van America weer een echt productie land te maken. Enkel dat wij begrip hebben voor de arbeiders die vooruitzichtloos zijn. Dit zijn en blijven mensen en verdienen daarom de nodige aandacht van de overheid.
We zouden daar best eens wat eerlijker over mogen zijn. Ja, mensen verdienen de aandacht van hun overheid. Het is echter een gegeven dat die relatie volledig los staat van het vermogen van die overheid om invloed uit te oefenen op de vereisten van functionaliteit van fundamenten waar zowel mensen als overheid op staan.
Ik zeg het maar even bot: een overheid heeft steeds minder invloed op zaken waarvan mensen aannemen dat een overheid ze beheerst.
Dat is geen debat over globalisering e.d. Het is een heel simpele erkenning van een ontwikkeling sinds de jaren '80 vorige eeuw. Er is simpelweg te veel veranderd om te kunnen teruggaan of doorgaan op basis van hoe men het had en wenst te hebben.
RM-rf schreef op woensdag 16 november 2016 @ 13:57:
Dit artikel gaat over de specifieke plaatsen die in 2012 door Obama gewonnen waren, en waar nu Trump sterk over-presteerde
https://www.washingtonpos...-simply-economic-anxiety/
Volgens het artikel lijkt het niet zo eenvoudig te zijn het te koppelen aan economische achteruitgang...
Trump won bv in Ohio en Wisconsn ook duidelijk in disctricten zaar de werkloosheid in 4 aar met ruim 4 procentpunten gedaald is (vrijwel overal is deze duidelijk gedaald, ook in de Rust-Belt)
Wel heeft Trump in deze gebieden heel duidelijk een enrom goede score bij de witte middenklasse (veelal met midden of lage opleiding, en een wat lagere levensverwachting), ook die groepen uit de middenklase die voorheen Obama stemden ...
Ik denk dat Trump juist in deze groepen exact gedaan heeft wat hij beloofd had, namelijk de Republikeinen een 'toegang' te geven tot een kiezersgroep die vooheen sterk democraten stemde, maar wel een conservatieve grondstemming hadden.
(of andersom, Clinton heeft haar probleem in de Rust-belt enorm onderschat... bv Wisconsin heeft ze nooit aangedaan in de campagne, maar was wel eigenlijk een must-win... OOk heeft Clnton vermoedeljk te makkelijk Ohio 'opgegeven' zonder te realiserend at haar Ohio-probleem juist uitstraalde in veel omliggende staten)
Tja, aannames niet toetsen heeft nu eenmaal gevolgen.
Politici zijn ook maar mensen. Dat zij aannames maken is logisch. Mensen zouden best eens wat na mogen denken over dit prachtige voorbeeld van gevolgen van het niet toetsen van eigen aannames.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.