Met heel, heel veel verspilling, en behoorlijk wat gaten van oude rekeningen.Spinner schreef op zaterdag 12 november 2016 @ 18:14:
[...]
En dat is dus al gedaan, de afspraak was 2% van het BNP, en momenteel zitten we in Nederland op 1,3%
Dit gezegd zijnde, we vergeten naar iets anders van essentieel belang te kijken. Defensie én defensie industrie op het Europese vasteland (het V.K. is vanaf zekere hoogte een uitzondering) is niet gericht op geopolitieke behartiging van balans.
Het is ingericht als verdelingsinstrument voor commercieel belang - en dat is iets heel anders dan marktwerking, en fundamenteel anders dan instrumentatie van staat.
Ik heb heel oprecht de indruk dat dit velen ontgaat. Let op de discussie binnen Europese landen ten aanzien van buitengrenzen en geopolitieke stabiliteit, elke discussie is primair gericht op beschikbaarheid van verdeling van financieel nut binnen nationaal-politieke kaders. Tot op zekere hoogte is dat verklaarbaar, zelfs begrijpelijk, maar als zelfs een agentschap voor de Europese buitengrenzen niet besproken kan worden voor onderwerpen als noodzakelijk materieel zonder dat eerst twee jaar gesproken moet worden over de vraag welk bedrijf in welk land hoeveel mag verdienen aan welke opdracht ..... tja.
Enfin, defensie is een domein waar zeker consequenties voor gaan gelden na deze verkiezingen, binnen de kaders van verdragsorganisaties en bijbehorende afspraken.
Maar daar zit een complicatie: binnen die kaders. Het mag inmiddels wel gekend zijn dat Trump (en toch best veel van zijn intimi en de overige personen wiens namen op het moment circuleren voor benoemingen) niet enkel weinig kennis daarvan heeft, ook nauwelijks zicht heeft op de relaties binnen en de afhankelijkheden van dit soort kordons van afspraken. Misschien belangrijker is dat hij weinig perspectief heeft op de invloed ervan op zaken waar gewoon heel veel mensen net zo min een idee van hebben.
Praktisch voorbeeld is de relatie tussen defensie, technologie en ontwikkeling van sociaal-economisch bestel. Een ander goed voorbeeld is de interactie tussen defensie, geopolitiek en stabiliteit van sociaal-economisch bestel.
Dit domein is eigenlijk best een goed voorbeeld van scenario's van consequenties (van Trump's directe en afgeleide handelen, én van - bijvoorbeeld - ons reageren daarop). Stuk voor stuk zijn dat soort mogelijke uitdagingen berekenbaar, ze kennen echter ook effecten waar niemand veel invloed op uit kan oefenen.
Onze discussie hier is dan ook geworteld in een blind perspectief, beperkt door vasthouden aan oude concepten, ondermijnd door iets wat ik nog het beste als een vreemde combinatie van vrees, ongeloof en veronachtzaming kan omschrijven. Defensie is hetzelfde als Rijkswaterstaat of de Overheid en ICT projecten. Dit klinkt misschien bot, maar het is wel eerlijk.
Maar laat ik het zo stellen: de NATO (en daarbinnen de eigen respectievelijke rol en invulling daarvan voor defensie en gerelateerde domeinen) is een voorbeeld van een systeem door ons geschapen op basis van de lessen van een vorige geopolitieke, geloofsmatige en economische uitdagingen én de omstandigheden van die tijd. Dit systeem van middelen, mechanismen en afspraken staat hoe dan ook voor een eigen uitdaging, de omstandigheden nu zijn immers anders. Morgen zijn ze nog anders.
In zijn essentie zit je hoe dan ook met mogelijke scenario's van consequenties daarvoor. Dan kun je twee dingen doen: de hakken in het zand zetten, of beginnen met onderzoeken of je er niet gebruik van kan maken om de organisatie (als systeem) op een spoor van hoger potentieel voor innovatie te zetten.
Let wel, je zal hoe dan ook daarbij heel nauw zicht moeten houden op afhankelijkheden, in welke mate ze waar gedeeld worden en wat de afgeleide consequenties en kosten zijn. Belangrijker echter nog is dat je extreem goed inzicht zal moeten ontwikkelen in de patronen van beïnvloeding en gebruik van kwetsbaarheden. Een deel daarvan is zeer zeker intern aan ons (zeer zeker in de zin van oorzakelijkheden), we kunnen echter het ons niet veroorloven het externe domein links te laten liggen.
Daar wringt voor de V.S., en dus voor ons, alsmede voor ons geheel aan afspraken en mechanismen nu een flinke schoen. Een van de naaste adviseurs van Trump is een militair met voeten in de aarde van persoonlijke frustraties met de kaders uit de tijden van Bush (I en II).
We kunnen daar zeer zeker veel van zeggen, maar ervaringsbasis weggooien is zelden een goed idee. Pijnlijker nog, het is een isolationist (in de V.S. zelfs een politieke stroming, hier vrij ongekend) in hart en nieren.
Het zal duidelijk zijn hoe zijn benoeming ons voor consequenties kan stellen. Voeg daar aan toe het profiel in gedrag en denken van Trump zelf, de kwetsbaarheden voor beïnvloeding extern en de vereisten voor frappante koehandel intern en het wordt duidelijk hoe zorgvuldig wij die scenario's in kaart zullen moeten brengen (vooraleer we bijvoorbeeld tijdens een bijeenkomst met studenten gaan roepen hoe debiel X of Y wel niet is in kennis van A of B. Minst productieve wat je kan doen, is wat Juncker doet, maar goed - dat is niets nieuws).
Prima, we weten dus eigenlijk best wel dat inzake NATO en defensie er zaken en de benadering daarvan we voor een uitdaging staan. Zoals gezegd, we kunnen ons dan in detail en drama verliezen, of we accepteren de noodzaak van de uitdaging (die in veel opzichten ook los staat van Trump), en doen er iets mee. De vraag hier is dus hoe je het beste de nieuwe relatie kan bewerkstelligen, en hoe je tot een nieuwe, nette en stabiele dans van belangen komt.
Ik zie geen enkele politicus van Europese bodem op ook maar enige wijze daar op nuttige wijze naar kijken. Zeker, ik zie een aantal initiatieven, echter geen politiek engagement. En dat had nu al direct opgepakt moeten worden, zoveel tijd is er immers niet.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.