DaniëlWW2 schreef op donderdag 10 november 2016 @ 18:38:
Oke, na bijna twee dagen kan ik dit nog steeds niet echt bevatten. Brexit zag ik aankomen, dat Griekenland massaal zou stemmen tegen het derde steunpakket zag ik ook aankomen, dit niet.
De komende vier jaar worden rampzalig omdat Trump niet in staat zal blijken zijn beloftes uit te voeren. De VS zit te diep in te veel internationale organisaties om zelfs als hij zal willen ook echt resultaten te boeken. Hij zal alle handelsverdragen moeten opzeggen, WTO moeten verlaten, de spanningen met zowel Europa als China behoorlijk moeten laten oplopen en na vier jaar staat de Amerikaanse economie er dan belabberd voor en kan hij vertrekken als de slechtste president ooit.
Daarnaast zullen de Republikeinen een enorme blokkade gaan vormen op termijn. Die hebben helemaal geen belang bij het herbouwen van de middenklasse als het ten koste gaat van hun eigen positie.
Dan krijg je nu ook het gevaar dat een staat zoals Californië of New York, toch de economische motoren van de VS behoorlijk lastig gaan doen tegen de Trump regering.
Voor de democraten is het een kans. De Clinton's zijn weg, op termijn zal waarschijnlijk vrijwel de gehele DNC moeten vertrekken. Gaan de democraten dan een ruk naar links maken en echt met inhoud komen om de problemen van de middenklasse aan te pakken dan kunnen ze over vier jaar terug zijn. Over twee jaar kunnen ze misschien al het congres gaan blokkeren.
Waarom niet? Het is niet enkel een ontwikkeling die volledig in het tijdsbeeld (van ontwikkelingen) valt, het is ook in psychologisch opzicht een no-brainer. Aan het begin van het topic wees ik op het conflict inherent gekoppeld aan de perceptieproblematiek behorende aan veranderingen in zowel menselijk groepsgedrag (en de invloed daarvan op informatiestromen die aan de basis liggen van processen die vanuit het groepsniveau individuele perceptie vormen).
Laat ik het zo stellen: dit is een tijd waarin er groeiend besef is van uitdagingen waar de door ons geschapen systemen voor staan. Weliswaar is er relatief weinig inzicht daarin, en is het grotendeels een onbewust proces wat zich uit in emotie, maar het valt niet te ontkennen dat a) de afhankelijkheden om die systemen stabiel te houden onder druk staan én b) dat dit consequenties heeft (ongeacht diepte, breedte, perceptie of realiteit daarvan) voor zowel individu als groep.
Mensen zoeken verandering wanneer zij zich geconfronteerd zien met gebrekkige werking van de systemen waar zich zich aan vasthouden (vaak juist stringent vast moeten houden, vanwege alle focus de laatste drie decennia op het stimuleren van conformistisch gedrag). Op gegeven moment komen ook de systemen (menselijke organisatie is iets wat net als mensen eigen identiteit krijgt, gedrag vertoond, ga zo door - denk aan bedrijven, markten, abstracte uitvloeisels van gedrag welke eigen continuïteit zoeken) voor eigen drukpunten én perceptieproblematiek te staan.
Aan de ene kant zien mensen dus problemen, voornamelijk met hun gevoel. Aan de andere kant staan ze enkel solide wanneer hun voeten in de gevestigde systemen blijven staan. Dit is een geweldig energetisch potentieel van conflict, wat zich niet kan uiten in graduele aanpassing, maar in verschuivingen (die vaak schoksgewijs verlopen).
Wat volgt is een reactie van menselijke organisatie op die verlamming. Dat leidt altijd tot instrumenteel gebruik voor selectief belang.
Ik begrijp dat het voor mensen moeilijk is om hier door heen te prikken, vaak omdat men op heel menselijke wijze ontwikkelingen benaderd op basis van de gevestigde aard van aannames, omstandigheden en perspectief. Het is nog moeilijker aangezien informatie niet neutraal is, en er zich inmiddels een subtiele maar uitermate belangrijke verandering heeft voltrokken in de wijzes waarop we op groepsniveau's omgaan met de nog steeds groeiende diversiteit en tempo's van informatiestromen. Terwijl onze menselijke evolutie daar in de verste verte helemaal niet geschikt voor is, niet op het niveau van het individu - op geen enkele wijze op het niveau van de groep. Elke keer in onze geschiedenis als deze of gene perverse of selectieve perceptie voorbij het omslagpunt van het internaliseren ervan in groepsgedrag gaat zien we enorme excessen als resultaat daarvan. Pijnlijke, vaak zeer bloedige en kostbare lessen. Dat klinkt zuur, echter hier zit ook de positieve boodschap: juist omdat we niet al te lang geleden verschillende van dat soort lessen in ons collectieve bewustzijn ingewreven hebben gekregen is er ondanks ons tegenwoordig gebrek aan perspectief daarop toch herkenbaar dat we er op een enigszins aangepaste wijze mee omgaan. De systemen geschapen na die lessen mogen nu voor uitdagingen staan, maar ze zorgen er wel voor dat we niet pur sang in dezelfde herhalingen van verzuchting vallen. Met bekend geweld als resultaat.
Heel serieus, men mag blij zijn dat deze verschuiving zich voltrokken heeft in een afgebakend domein, juist omdat het Amerikaanse systeem van politiek zo ontzettend gebufferd is in kaders én omdat de Amerikaanse mentaliteit zo diep verbonden is in concepten als eenheid, show, winner takes all. Zonder dit soort factoren was het land al lang geconfronteerd geworden met scenario's zoals we in Rusland gezien hebben.
Dit gezegd zijnde, de soep is op het moment niet zo heet als het opgediend wordt. Dat zou duidelijk moeten zijn, aangezien Trump een status quo kandidaat is. Zeker, Trump is een probleem (vanwege zijn reflex tot doorduwen van zijn perceptie, zijn neiging tot over de schreef gaan bij het pushen van agenda's van anderen in zijn perceptie van deals, én omdat hij nooit genoodzaakt is geweest om inzicht te ontwikkelen in concepten als afhankelijkheden en/of vereisten van niet-eigen (afgeleide) belangen). Het grotere probleem in deze is echter onze omgang met de effecten daarvan.
Dat is niet enkel een kwestie van consequenties van besluitvorming volgend op beïnvloeding of beleid gebaseerd op perspectieven die te singulier of selectief zijn om voor welke balans dan ook te kunnen (of willen) zorgen. Misschien belangrijker nog is de reële uitdaging voor collectieve perceptie en gedrag onder invloed van dit soort verschuivingen. Ideeën kennen eigen identiteit en leven, net als memes. Informatie is niet neutraal, en omdat we er zowel op individueel als op groepsniveau niet voor geëvolueerd zijn voor omgang met de realiteit van hedendaagse informatiestromen kan zowel informatie als perceptie zich gedragen als een virus, en dus omslagpunten bewerkstelligen. Ik besef dat dit uitermate buiten de reguliere perceptie van onze realiteit staat, we menen dat wat we zien realiteit is, ook al geeft het tonen van hetzelfde plaatje al verschillende resultaten voor zowel emotionele perceptie als informatiewaarde voor verschillende mensen (leuk experiment om uit te voeren, zowel op straat trouwens als in een politieke arena, maar dit terzijde).
Dus ja, we konden dit aan zien komen. De enige verrassing zit in de aard van de overwinning. Ik had, zoals eerder bericht, een overwinning op basis van popular vote zich uitend in kiesmannen verwacht, met als beslissende factor de mate van consistentie in het door Trump geschapen bewegingsgedrag. Nu blijkt dat dit laatste er was, echter in iets mindere mate dan vereist om die zogeheten popular vote te bewerkstelligen. Genoeg en breed genoeg gericht echter om de kiesmannen binnen te halen.
Dat mensen voor Trump wilden stemmen, op basis van de reeds aanwezige én de met zijn campagne geschapen associaties was duidelijk. En laten we eerlijk zijn, juist wanneer iets een smaakje heeft zijn mensen minder eerlijk ten aanzien van hun keuzes en hun gedrag. Trump wist een deur te maken voor mensen om doorheen te gaan, op basis van hun emotie - en dan heb ik het in zekere mate over frustraties, maar in niet onbelangrijke mate ook over de stiekeme opluchting om even niet "ok" te zijn. Voor de gemiddelde Europeaan zal dat moeilijker te begrijpen zijn, maar onderschat niet hoe zeer de Amerikaanse samenleving gesegregeerd is middels conventies van gedrag in zijn diversiteit - en hoe weinig effectief uitwisseling is tussen de segmenten daarvan versus hoe groot de perceptie van blootstelling er aan is.
In mijn vorige bericht heb ik een stukje gezet geschreven door iemand die deze eeuw niet meer heeft meegemaakt, echter vanuit haar perspectief op de geschiedenis van menselijk gedrag prima de conflicten kon zien in de toen reeds ingezette ontwikkelingen.
All that is white, full of spite an unwillingly changing mind, fear of bridle and of ponies.
Bless the tasting of technology, blunted fancy and its flavour. The irrelevance of emotions, tool and trade for required motions.
Comely fields of men with anger pitching tents, a quiet revolution of less than one percent.
Dread righteous deals of renewed might, ruffle and old reins, all throughout yet another quiet night.
We maken ons vaak zelf blind, nietwaar?
Maar let op, dit worden geen vier jaar van massieve problemen. Althans, niet voor de V.S. Wel voor segmenten van de Amerikaanse bevolkingen, zeker op die punten waar intern conflict gaat volgen in domeinen waar er polarisatie bestaat ten aanzien van inrichting, ordening, conventies van gedrag. Als opmerking daarbij, als Trump (met slimme afleiding)
de eerste 100 dagen doorkomt zonder confrontaties met de voor hem noodzakelijke instrumentatie over zogenaamde rechtschapen agenda's, is de kans groot dat het 8 jaar zijn, en geen 4. Trump zelf is gericht op de arena van beeld, niet op arena's van belangen. Ik zei het al, hij is een status quo man. Hij danst niet, hij zoekt de garantor voor belangen te zijn.
Ik vraag me soms af hoe blind mensen willen zijn, niet enkel is hij daar duidelijk over in zijn interviews, en dat gruwelijke boek, ook in deze campagne was hij daar duidelijk over. Ook in dat fameuze interview over zijn visie op Putin was hij daar glashelder over. Hij snapt hoe Putin's positie in elkaar zit, hij zoekt dezelfde positie.
Ik zeg het maar even heel bewust en direct, de consequenties van deze wending zijn - voor ons - nauwelijks relevant. Zeker, daar zitten uitdagingen bij, maar het zijn de effecten (die ontstaan vanuit de interactie tussen consequenties en domeinen van menselijk gedrag) waar onze echte problemen liggen. Als Westerlingen zijn we bij wijze van spreken opgevoed en opgegroeid in onze aannames van lineaire ontwikkeling en moment bepaalde situaties. De realiteit is echter anders: alles is cyclisch, alles is gelieerd, en het moment is van veel geringer belang voor de groepsdynamiek dan het proces.
De effecten waar we aldus rekening mee moeten gaan houden zijn legio. Ze zijn afhankelijk van welke consequenties bewerkstelligd worden door welke persoon (of welk belang) er in slaagt om Trump in zijn perceptie door te laten duwen. Hier in Europa zijn we geneigd tot apologetisch en bijna adoptief gedrag omdat het niet in ons wereldbeeld zit om te erkennen dat invloed op afhankelijkheden procesafhankelijk is (versus van personen of momenten), en ja, dat baart zorgen. Lukt het om in onze interactie met een veranderende Amerikaanse Staat niet in dat soort valstrikken te lopen dan is het mogelijk om invloed uit te kunnen oefenen. Het gaat niet om deals, net zo min als het gaat om afspraken. Het gaat om het bewerkstelligen van een gedeelde en inzichtelijke perceptie.
Slagen we daar in, prima, dan hoeven we ons minder druk te maken om welke effecten reëel worden.
Domeinen van dat soort mogelijke effecten zijn echter voor ons van wezenlijk belang. Ten eerste onze eigen collectieve perceptie ten aanzien van inrichting van onze systemen (het PVV/VVD convenant breken is als voorbeeld prima voorstelbaar nu), ten tweede de (neven)effecten ten aanzien van de domeinen van onze systemen. Energie, veiligheid, milieu, zakelijk gedrag.
Voor de V.S. ligt de zaak inderdaad anders. De middenklasse (althans, wat daar van over is) heeft zich middels deze verkiezingen tot doelwit verheven - daar heb je absoluut gelijk in. Er kan op geen enkele wijze het risico zijn van herstel daarvan. Alles daar onder (zogezegd, geen waardeoordeel), heeft zich opgeworpen om opnieuw aan de poort van Ford te staan 's ochtends, wachtend om verkozen te worden om te mogen werken. Voor de rest is er het emotie van het entertainment, en de reeds gevestigde kaders voor conformistisch gedrag zorgen vanzelf voor vereiste stabiliteit. Ik verwacht incidenten ja, maar veeleer veel meer show en marketing, misschien zelfs het begin van een herdefiniëren van de (marketing van de) Amerikaanse droom. Maar ook dat is een effect over de tijd heen.
Exact. Pas na de ervaring van de realiteit nemen we bril en hoed af. Dat is voor politici niet anders dan elk ander mens.
Die arme Democratische Partij nu. Alles wat zich daar de afgelopen 8 jaar achter heeft geschaard, plus alles wat zich gericht heeft op deze campagne - op basis van dezelfde aannames, perspectieven en verwachtingen als zichtbaar bij zowel politiek, media en civiele organisaties) moet zich dit jaar nog aan weten te sluiten bij het Republikeinse netwerk. Daar is geen ontkomen aan.
Daarbij komt ook nog eens dat de Democraten nu niet enkel zonder boegbeelden (die men nog leuk vindt, en die niet besmet zijn met perceptie- of andere problematiek) zit, maar nog belangrijker: geen visie meer heeft behalve dan wat gebrabbel over principes (geen waardeoordeel dit, principes zijn belangrijk, maar laat ik het zo zeggen, de partij zit in veel opzichten nu met dezelfde problematiek als Nederlands links).
Het gevoel wat Clinton wist aan te spreken met die voordracht, de groepen die ze daarmee wist te treffen - ja, als requiem sloeg het in. Als campagne was het harder ingeslagen.
Zo zie je maar, politici zijn ook maar mensen :-) Wel saillant, in tegenstelling tot Nederlandse politici en burgers snapt ze (nu) dat politiek een consistent proces moet zijn waarin deelname net zo consistent vereist is. Too little, too late.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.