Delerium schreef op zondag 06 november 2016 @ 22:43:
De volgende president moet zich sowieso gaan bezighouden met het overleggen met de tegenpartij. Als dat polarisatie nog wat langer gaat duren (en partijen zich louter met een Nee bezighouden) dan is er binnen een generatie een burgeroorlog.
Sowieso, deze verkiezingen worden al afgeraden voor hartpatienten en ook families worden uit elkaar gerukt door de gigantisch rancune.
Een burgeroorlog zit niet in de pen, wat je wel kan verwachten is een verdere ontwikkeling van focus van & voor individuele staten. Die trend is niet nieuw, vergeet niet dat de polarisatie net zo weinig nieuw is als de verlamming.
De periode Obama was één grote oefening in het zoeken van overleg, over beide kanten van het hek heen, en maar al te vaak ook nog eens over de afscheidingen binnen de partijstelsels. Nu is ook dat niet nieuw, sterker nog, het is een redelijke politieke vereiste. Het is relatief zelden dat overwicht absoluut is.
Enfin, in hoeverre er nog potentieel is voor overleg - traditioneel of anders - is wel een belangrijke vraag nu. Beide partijen komen hoe dan ook behoorlijk beschadigd uit deze verkiezingen, niet enkel ten aanzien van perceptieproblematiek en identiteit, maar ook intern voor onderdelen van het partijbestel. Vergeet niet dat in de V.S. een politieke partij veel meer is dan een politieke organisatie. Het is een ideologisch en geloofsmatig verbond (meervoudig samengesteld aan beide kanten), een bestuurlijk en zakelijk netwerk met flinke vertakkingen in alle sectoren van samenleving. Dat is niet zonder effecten. Na deze verkiezingen nog meer, zowel de Democraten als de Republikeinen staan voor op zijn minst het potentieel van breuklijnen (in veel opzichten zijn is er best sprake van interne schisma's). Vooralsnog zijn de enige twee factoren die dienen als een soort van lijm het zakelijke aspect van de politieke organisatie (althans, voor het oudere, gevestigde deel van de partijen) en de vrij Amerikaanse gedragsreflex om achter een leider te staan zodra deze in focus gebracht is.
Dat laatste zal binnen partijen veel minder een probleem zijn dan voor de V.S. zelf als geheel. Let wel, de periode Obama was tevens een grote oefening in weigering tot overleg. Dit is van trend geëvolueerd tot patroon. Bij een overwinning van Clinton wordt dat een uitermate serieuze dobber. In het geval Trump, idem. Intern resultaat: status quo. Wat externe effecten (zoals bijvoorbeeld voor de Europese landen in mondiale relaties en ontwikkelingen) aangaat is de vraag "wie wint" veel belangrijker. Althans, voor mensen buiten de V.S.
Hoe het ook zal zijn, het is bijna grappig om te zien hoe enorm hevig de focus is op beeldvorming en smaakmakers deze laatste week. Niet enkel in de Amerikaanse media, het is zelfs hier in dit topic zichtbaar hoe informatie zich als virus kan gedragen :-) Terwijl eigenlijk al die hetze volslagen irrelevant is, zelfs voor een eventueel objectief selectieproces. Het gaat immers niet om het beeld of de emotie, maar om de effecten - maar dat is iets wat moeilijk ligt bij menselijk gedrag.
Grappig is ook de hernieuwde hetze volgend op de recente FBI uitspraak. Op het pijnlijke af, zien hoe de ene kant het als heilige graal als positief oordeel in beeld wenst te brengen terwijl de andere kant het juist als heilige graal in beeld wenst te brengen als bewijs van negatief oordeel.
Echokamers? Welkom bij de mensheid, vreemde diersoort. Maar voorspelbaar.
De vraag is niet of de uitspraak perspectief van mensen doet veranderen. De vraag is wel wat het effect in bewegingsgedrag is op de individuele echokamers. Overtuigen doet het - ongeacht waarheidsgehalte, correctheid of wat dan ook - die echokamers voor het hoe dan ook reeds aanwezige perspectief. De crux zit hem in die term van bewegingsgedrag. Hoeveel passieve delen binnen welke echokamer worden geïnstigeerd om actief te worden. That's it. Maar daar zit wel één van de grote huidige beslissingsfactoren voor kiesgedrag.
Vooralsnog zie ik in de beschikbare analyses (saillant, Nate Silver is zijn eigen statistische afwijking op het patroon geworden) weinig ruimte van relevantie tussen de grote spreekwoordelijke echokamers, weinig electoraal volume daarbuiten is beschikbaar. De kwestie is er een van "bij wie gaan de meeste stemmen". Emotie is daar zoals altijd een grote sleutel bij.
Een flinke variabele daarbij is perceptie van winnen versus verliezen. Early bird number crunching gaat ongeacht realisme een flinke factor zijn in opkomst en oriëntatie.
Wat je omschrijft als polarisatie is al een heel oude trend, in veel opzichten is het ook vrij eigen aan Amerikaanse politiek. Een effectief stelsel van twee partijen is nu eenmaal vanuit vereisten van organisatie daartoe geneigd. Maar het klopt, het is sinds het wakker worden uit de hetze van de laatste Bush meer dan een trend geworden. Zeker nu de partijen ook intern onder druk staan, nu de staten veel meer gewicht in hun schalen leggen en de randvoorwaarden van status quo in continuïteit van de V.S. en de daaraan verbonden geopolitieke balans onder druk staan. Ik onderschat dus absoluut niet het probleem polarisatie. Ik merk wel op dat het veel meer een potentieel van effecten is voor buiten de V.S. dan binnen het land.
Zoals ik al eerder aangaf, ik ga uit van een "overwinning" voor Trump. Is dat niet het geval, prima. Worden we er wel bij wakker, dan is de voorbereiding niets voor niets geweest. Voor de V.S. als bevolking en land maakt het nu werkelijk niets uit. Voor de positie van de V.S. in de mondiale balans en verdeling op termijn wel - echter die ontwikkeling is al actief en genesteld sinds veel langer dan deze verkiezingen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.