Merk, mythe, mond. Daar komt het in wezen op neer. In dat opzicht ligt hij volkomen in de reeds lange geleden ingezette lijn van de Republikeinse Partij.
Eigenlijk is het fenomeen Trump in deze niets meer dan een natuurlijk en uitermate ironisch resultaat van keuzes binnen en tussen de verschillende facties die de Republikeinse zuil uitmaken.
Salvatron schreef op woensdag 02 maart 2016 @ 19:24:
[...]
Waar het omgaat is dat Trump niet perse op dezelfde lijn door hoeft te gaan als hij president wil worden, hij kan een ander soort gedrag gaan vertonen, minder beledigend etc. Hierdoor kunnen zijn kansen toenemen om president te worden.
Trump heeft nog nooit afgeweken van gedrag noch methodiek. In dit opzicht is hij uitermate consistent. Dat die consistentie er een is van succes op de schouders van slachtoffers is - zeker in de VS - niets uitzonderlijks.
Daar zijn argumenten voor te maken, dat klopt. Daar staat wel tegenover dat het enige middel van weerstand tegen een clown een andere clown is. Zelfs als we puur naar historisch perspectief kijken moeten we toegeven dat het enige middel tegen autoritaire polarisering en verharding exact hetzelfde is - we vergeten nog wel eens dat het hedendaagse bestel van demos cratos zo al eens heel hard op de proef gesteld is, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een trend van verharding is heel moeilijk om te buigen, legendes à la Cincinattus daargelaten is het aantal uitzondering op een hand te tellen. En tja, in die tijden waren de omstandigheden inzake publieke inrichting alsmede civiel bewustzijn en participatie fundamenteel anders dan tegenwoordig.
Heel simpel gesteld, in veel opzichten is het probleem niet Trump, maar de verandering in collectief en institutioneel gedrag in reactie op het fenomeen. Dat kan zich richten op weerstand, op herstel, maar net zo goed op internaliseren en instrumenteel gebruik. De waarschijnlijkheid dat het varianten van die laatste twee algemene scenario's wordt is uitermate menselijk hoog.
Salvatron schreef op woensdag 02 maart 2016 @ 19:24:
[...]
Het is leuk en aardig dat het om inhoud zou moeten gaan maar de praktijk werkt blijkbaar anders. Nog afgezien van het feit dat inhoudelijke debatten vaak ook nergens over gaan. (zie nederlandse politieke debatten)
Dit is al eerder langsgekomen, maar misschien dat we het nog eens scherp moeten stellen. Het is lang een debat geweest binnen mijn partij bijvoorbeeld, maar keuzes zijn gemaakt.
Het zou nog niet zo slecht zijn om eens heel goed te kijken naar factoren van groepsgedrag en keuzes in oriëntatie en participatie van de Republikeinse Partij de afgelopen decennia en deze naast de ontwikkelingen van recente jaren in Nederland te leggen. Juist op gebieden van organisatie partij, herdefiniëren terminologie traditioneel gedachtegoed, heroriëntatie ten aanzien van methodologie marketing & communicatie, politisering als instrumentatie voor continuïteit, ga zo door.
De parallellen zijn vrij makkelijk te zien, de overeenkomsten in effecten zijn nog duidelijker (energiebeleid, monsterministeries, bijbanen, verlies van traditionele kaders en platformen van behartiging et alii). We laten ons vrij snel afleiden door de verschillen in vorm, maar de organisatorische effecten en ontwikkelingen van organische dynamiek zijn een op een hetzelfde.
Het idee dat Nederland reeds een clown ter afleiding heeft wordt tegenwoordig nog al snel gebruikt als argument dat het wel mee valt. Toch is een Wilders integraal onderdeel van gevestigde politiek, organisatie, methodologie en behartiging. Fenomeen in de marge, dienstbaar aan vereisten eigen continuïteit. Dat maakt het een interessante afwijking, maar een afwijking in de marge. Dat kan enkel versterkend werken op de reeds aanwezige ontwikkelingen, niet remmend.
incaz schreef op woensdag 02 maart 2016 @ 20:03:
Veel te simplistisch

Daar zit een hele maatschappelijke structuur achter, met een zeer grote verwevenheid tussen media, corporates en politiek. Het is die mix die het zo'n probleem heeft gemaakt. Daar komen we trouwens niet zomaar uit, maar de schuld alleen bij de politici neerleggen is of heel erg naief, of doelbewust misleidend.
De VS is ongeacht de veelal fragiele dynamiek van de twee grote zuilen in te veel opzichten een binair systeem, daarnaast is de politieke dynamiek een voedingssysteem. Is de een "in", vervangt het meteen het andere. Dat wisselt af. Maar zonder externe factoren die druk leggen op diegenen die baat hebben bij het voedingssysteem zelf is er geen enkele stimulans om het fundament ervan te behartigen, enkel de strikt vereiste instrumentatie voor continuïteit.
Ik moet wel opmerken, waar je in Nederland absoluut het electoraat mag wijzen op de eigen verantwoordelijkheid voor politieke en sociaal-economische realiteiten (de vinger naar politici is enkel een afleiding daarvan) is dat in de VS inmiddels heel anders. Eigenlijk niet langer mogelijk, of zelfs maar realistisch. Onderschat niet hoe zeer politiek leven in het land een keuze is van en voor participatie in sociaal-economische verdeling. Onderschat niet hoe zeer eigen continuïteit direct gekoppeld is aan afhankelijkheden voortvloeiend uit die in wezen binaire keuze.
Het is pas vanaf zeer grote spreekwoordelijke hoogte dat onderdelen van de Amerikaanse samenleving echt in staat zijn om op meer dan een paard te rijden (of wedden), laat staan eigen keuzes kunnen maken. Dermate grote hoogte dat daar waar het voorkomt het veelal vluchtig over de grenzen heengaat.
Het is interessant om te zien hoe het land gevangen is geraakt in de consequenties van eigen historische keuzes. Enfin, dat is overal zo, maar het blijft erg nuttig om een blik te werpen op uitdagingen waar Nederland uiteindelijk ook gewoon voor komt te staan.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.