t_captain schreef op vrijdag 16 november 2018 @ 13:52:
[...]
Wie moet die verdeling maken? Ik vind het prettig om zelf de projecten te kiezen die ik interessant vind en mijn tarief aan te passen aan wat haalbaar is. Daarin heb ik liever geen "hogere macht" aan het werk, die de projecten en mijn vakgenoten aan elkaar koppelt.
In mijn voorbeeld ging het om een bedrijf met een x-aantal medewerkers op verschillende skill levels. In zo'n bedrijf is het raar als de junior medewerkers de senior projecten oppakken en vice versa, dus verdeel je de projecten naar de skillset die medewerkers hebben en doe je dáár vervolgens een soort van first-come-first-serve.
Als ZZPer snap ik dat je je uurtarief aanpast aan de klus die je doet, maar op basis van hoe ingewikkeld is de klus én hoe groot is de brand. Lijkt me logisch dat je eenvoudig werk voor een lager uurtarief uitvoert dan lastig werk waar je jouw specifieke skillset voor nodig hebt.
[...]
Dat is economisch gezien geen optimaal resultaat. Projecten met de grootste return moet je juist met prioriteit oppakken.
Natuurlijk niet. Dat zou betekenen dat die sigarenboer op de hoek *nooit* een webshop gaat krijgen en die multinational altijd vooraan staat.
Even los van de oneerlijkheid van zoiets, die sigarenboer van vandaag, kan die multinational van morgen zijn. Laat je 'm nu barsten omdat hij maar een kleine klus heeft, heb je 'm morgen niet als klant.
Same shit voor grotere bedrijven. Die doen niet zelden een klein pilot project met een nieuwe leverancier om te kijken hoe goed die partij bevalt. Verpest je dat, krijg je die grote klus ook niet. (En ze zullen je echt niet altijd vertellen dat het een proefprojectje is om te kijken hoe jij bevalt. De kans dat jij dan namelijk opeens harder gaat werken voor dat kleine projectje dan je anders zou doen is levensgroot. Kortom, jouw inzet is mogelijk niet representatief als je *weet* dat het een proefpojectje is.)
[...]
Wat is toch die fascinatie met "dikke auto" en "salaris dat ver boven enige redelijkheidsgrens"?
De genoemde "Golf met rode-D rode-I" was dé auto die je kreeg als je als ICTer met 2 weken training zo de markt in werd geslingerd. Het gaat niet om die specifieke auto, het was de tijd waarin Randstad IT Flex (ik meen dat zij het waren) daarmee probeerde iedere idioot die een PC aan kon zetten te lokken.
Ten eerste een stukje reality check. In 2000 betaalde een detacheerder (zoals Pink, Cap, IQuip, CMG) voor een starter (HBO/WO) pakweg 1600 a 1800 bruto. Wel met een leaseauto, in die tijd was C-segment (Golf, Focus) de norm. De auto was in verhouding tot het jaarsalaris vrij dik, maar dat zegt evenveel over het salaris als over de auto. Is dat nou zo'n topsalaris?
In die tijd (grofweg de periode tussen 1993/2000) waren de salarissen voor zover ik weet behoorlijk absurd in verhouding met andere vakgebieden. Ook dat was een periode van schaarste op de arbeidsmarkt. Logisch dat die enige invloed heeft, maar soms zie je dingen voorbij komen (ook hier op Tweakers) dat je echt denkt "je bent niet lekker".
Ten tweede, waarom de fuss over een "te hoge" beloning van je vakgenoten?
Het aannemen van aanzienlijke aantallen prutsers, dat is pijnlijk voor de beroepseer en het aanzien van de goede professionals. Ik snap dat mensen daar een mening over hebben. Maar de beloning van een ander?
Ik vind dat een beloning in verhouding moet zijn. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Skill mag betaald worden, inzet mag betaald worden, enkel en alleen schaarste, tja, het werkt zo maar ik vind het raar.
Maar goed, ik doe al een paar posts lang mijn best terug naar het topic te gaan. Ik ga even mezelf quoten:
unezra schreef op vrijdag 16 november 2018 @ 13:08:
[...]
De nuance die ik probeer aan te brengen (ook in een poging on-topic te blijven), is dat er nog altijd veel shitty recruiters zijn én dat het gewoon lekker is in dit topic daar ongegeneerd over te zeiken, maar dat de praktijken van shitty recruiters, ook mogelijk gemaakt worden door ons en onze vakgenoten.

En dáár gaat het mij dus om.
Ná Scaoll. - Don’t Panic.