PWM schreef op vrijdag 12 februari 2016 @ 11:54:
[...]
Waarom
blinde aversie? Ik heb ook aversie, maar ben niet blind ervoor
Kort gezegd: De EU was geweldig en heeft ons veel gebracht. Schengen maakte de EU zelfs nog beter en mooier. Echt geweldig.
Dit totdat de EU bedacht dat het tijd werd voor grote expansie en jan en alleman mochten toetreden, in hoog tempo. Landen waar we niet altijd even blij mee hoeven te zijn en landen die er gewoon absoluut nog niet bij hadden gemogen (Roemenie bijvoorbeeld, leuk artikel uit de Volkskrant:
http://www.volkskrant.nl/...-mogen-worden~a3288758/).
Bovenstaande is een topic op zich waard en wel een heel beknopte samenvatting

Maar ik zou het geen blinde aversie willen noemen.
En nee, de toetreding van Roemenie heeft niet per definitie iets te maken met het verdrag met de Oekranie. Maar het is dezelfde groep mensen die het (indirect) in gang hebben gezet en begeleid, dat geeft geen vertrouwen.
En ik heb die 480 pagina's niet gelezen. En ben geen fan van Geenstijl. Als ik nu echter de groep mensen bekijk die aan het lobby-en zijn voor een (van Balen, Verhofstadt, Ben Bot die aangeeft dat we allemaal kapot gaan bij een Nee), word ik er benauwd van.
Ik blijf dit soort reacties interessant vinden, ik begrijp de perceptie, maar het valt me toch vaak dat we naar een EU verwijzen als een magisch zelfstandig en beïnvloedbaar iets wat een eigen koers uitzet zonder instrumentatie van balans.
De expansie van de EU is in dat opzicht een interessante verkenning, ik kan me nog heel goed de bergen van bezwaren herinneren komende vanuit de verschillende direktoraten en instellingen - met uitzondering van de twee arena's van overleg- en beslissingsstructuren van de lidstaten. Landen waarvan de individuele regeringen zonder uitzondering zijn verkozen door hun respectievelijke electoraat.
Of het nu ging om het Comité van de Regio's, de organen voor interne organisatie of externe behartiging, bezwaren werden van tafel geveegd door vertegenwoordiging van de individuele lidstaten. En dat was ook precies zoals het hoorde, de lidstaten dienen immers samen te werken. Dat is ook gebeurd conform de daarvoor beschikbare middelen en mechanismen.
Waarom wordt een "EU" afgerekend op gedrag waarvan men tegenwoordig kan toegeven dat het contraproductief was, dan wel doorspekt met onbedoelde en ongewenste effecten, gedrag voortvloeiend uit nationale wil van lidstaten. Een verkozen wil, hoe we het ook wenden of keren, ongeacht of mensen zich hebben laten verleiden, misleiden, afleiden of wat dan ook.
Begrijp me in deze niet verkeerd, het is een complexe materie, en het is ook allemaal niet zo eenduidig. Maar het valt me op dat over de gehele linie van algemene frustraties mensen niet zozeer reflexief naar iets anders wijzen inzake oorzakelijkheid, maar primair eigen verantwoordelijkheid daarin afwijzen.
Of ik dan kijk naar onderwerpen als deze, vluchtelingenproblematiek, hervorming financieel bestel, zorgsector, wat dan ook - dat valt op. De krachten die vrij spel kregen, zogezegd, hebben dat vermogen verkregen vanuit de gevestigde mechanismen van mandaat. Dat begint, en eindigt, bij het electoraat. Zeker, er zijn wisselwerkingen van toepassing, maar dat is excuus noch reden, louter punten van effecten.
Serieus, ik kan me de tegenwerkingen nog heel goed herinneren. Vraag is wel waar het daadwerkelijke verwijt te maken valt. Ik zeg het maar even concreet, het heeft ongelofelijk veel moeite gevergd indertijd om dat rapport van de Commissie überhaupt gepubliceerd te krijgen. De enige reden waarom het niet gemasseerd werd was omdat er politiek nut aan gehangen werd door de prioritaire lidstaten ten aanzien van interne onderhandelingen met de overigen. Wat volgde was een drama van koehandel voor landelijk politiek gewin. De daadwerkelijke nationale posities strookten daar nauwelijks mee.
Een andere concrete uitspraak, een Verhofstadt is een klassieke voorbeeld van institutionele corruptie die louter gecontinueerd worden vanuit draagvlak binnen respectievelijke lidstaten. Het zijn mensen waarover veel gezegd kan en moet worden, maar de daardoor geschapen trends zijn het domein van interacties binnen hun respectievelijke lidstaten. Vaak zijn het niet eens grote appels, zogezegd, zo meent half Nederland dat een zekere politica haar best doet om TTIP binnen de perken te houden - terwijl ze actief geëngageerd is in de verschillende besloten commissies om het verdrag juist uit te diepen (saillant punt is het drama van de selectieve arbitrage). Maar opnieuw, is dat een kwestie van schuld van een EU? Niet enkel kijken we naar de verkeerde arena, maar hebben we geen oog voor ons eigen aandeel in ontstaan en groei van wat we inmiddels wel reeds als negatieve trends erkennen.
Er zitten daarbij vragen die van essentieel belang zijn, die we echter consistent vermijden. Deze hele kwestie van referendum slaagt er eigenlijk louter in om het noodzakelijke instrument ervan af te breken, te ondermijnen. Daar zijn veel redenen voor, maar een ding valt me op, het drijft op gedrag wat niet eerst naar binnen kijkt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.