Wij hadden zelf eerder een hybride vorm van naar rato:
- vriendin moest minimaal X euros overhouden per maand en de rest wat we hadden deden we dan naar rato.
Dit was vooral om te zorgen dat onze inkomensongelijkheid niet hoefde te resulteren in behoorlijk grote hap uit haar besteedbaar inkomen om te voorzien in onze (voor haar inkomen geziene) hoge hypotheek en levensstandaard.
NB Dit valt allemaal wel mee, maar zij verdiende gewoon niet zo veel.
Ik wilde niet hebben dat zij onevenredig lang moest sparen om iets voor haar hobbies te bekostigen terwijl ik voor datzelfde bedrag een bieradventpakket bestelde. Onder het rato deel vielen alle vaste lasten, boodschappen en de leuke gezamenlijke dingen. We spaarden niet gezamenlijk dus vakanties ging bij het boeken weer bij elkaar vanuit onze eigen spaarrekeningen.
Ik vond dit in het begin wel lastig. Als we voor 150€ uiteten gingen van de gezamenlijke rekening had ik hier al snel 100€ van betaald. Een boormachine kopen voor een gezamenlijk doel, klussen aan de woning, moesten we overleggen (logisch dat je dat doet in een relatie natuurlijk) terwijl ik gemakkelijk dat geld kon uitgeven zonder te knipperen en er geen moment van wakker zou liggen en er ook niets van zou merken.
Toen we van een eigen auto (mijn auto) die we gezamenlijk onderhielden, betaalden en aftankten overgingen naar een zakelijke lease hebben we afgesproken dan het verschil in netto inkomen voor mij door de leaseauto eigenlijk weer uit de gezamenlijke pot zou moeten komen. Immers betaal ik bijtelling voor iets wat we eerder ook gezamenlijk betaalden én ook gezamenlijk gebruikten én nodig hadden.
Maar toen ik van het ene segment auto in de lease overstapte naar een ander segment met andere aankleding was mij volledig bewust dat zij hier geen meerwaarde in zou zien en hier logischerwijs ook niet voor zou willen betalen. Het netto deel (qua bijtelling) bleef op iets wat qua segment een fiscale waarde had wat geschikt was voor ons twee zonder poespas.
Mijn insteek: ik wil niet dat zij mee zou moeten betalen aan mijn
first world keuzes.
Ik ben van het theoretisch punctueel uitwerken zodat je de keuze kunt maken om pragmatisch minder rechtlijnig te werk te gaan. In de praktijk valt het allemaal wel mee, maar het idee: we kiezen voor elkaar, we betalen samen en zorgen dat we beiden comfortabel ons ding kunnen doen zonder dat één van de twee (mijn partner in ons geval) niets hoefde te doen.
We zijn inmiddels alweer vele jaren samen en maken binnenkort wat heugelijke juridische aanpassingen in onze relatie. Onze insteek is dat als we overtuigd zijn dat we de rest van ons leven samenblijven delen we ook alles. We gooien de inkomens op één hoop en krijgen hier beide een zakcentje van, voor het idee noemen we het zakgeld, hiermee kunnen we beiden individueel doen en laten wat we willen. Als ik dat opspaar en daarmee een old timer wil kopen kan dat zonder blikken of blozen naar mijn partner. Als zij daarvan 200m2 zijde van wil kopen omdat ze graag 25 jurken wil naaien moet ze dat vooral doen. We willen hiervoor ook gewoon twee aparte rekeningen hebben zodat als we een keer iets voor elkaar kopen je dit niet direct bij de afschrijvingen zult zien.