Ik ben deze maand in de VS en heb net een week NYC achter de rug. De medereizigers kunnen overtuigen om een paar uurtjes tijd te doneren om wat platenzaken te bezoeken.
Vooraf had ik eerst een keuze gemaakt, maar de drie die ik in Brooklyn wou bezoeken lagen toch wat te ver en dus viel mijn keuze op drie winkels die redelijk dicht bij elkaar in de Lower East Side lagen.
Helaas geen werkende mobiel noch wifi dus alles moest met een ouderwetse papieren stratenplan gebeuren.
De lower east Side ligt wat buiten het traditionele dambordpatroon van genummerde straten en Avenues, dus was het wat moeilijker navigeren dan normaal in Manhattan.
Anyway, de eerste op de lijst was "Other Music"' makkelijk gevonden maar helaas een kaartje aan deur waar er op stond dat het op vrijdag dicht was.
Balen natuurlijk, ook voor mijn (non-muzikaal) gezelschap.
Op naar winkel #2 : "Good Records", die we maar niet vonden, toch wel een uur gezocht (terwijl het op 10 min wandelen moest liggen van "Other Music")' bijna opgegeven toen we het vonden. Heel klein kelderwinkeltje, amper zichtbaar van de straat en onverlicht want...slechts open om 12.00 ( het was toen iets voor 11).
Strike #2 en mijn humeur onder nul, mijn dochter,de schat,stelde voor om een koffie te drinken en even te wachten.zodat ik toch tenminste 1 winkel had bezocht.
Naast de gesloten "Other Music" was er een grote zaak, we wandelden terug, nu slechts 10 minuten en lo' and behold "Other Music" was blijkbaar ondertussen toch open gegaan, terwijl op er duidelijk stond dat de zaak vandaag gesloten was.
Terwijl de rest ging koffie slurpen gingen mijn dochter en ik ( ze kijkt graag naar retro hoezen" de winkel binnen.
De helft van de inventaris was Jazz, er speelde Jazz en alle klanten en de verkoper hadden een "jazzy" look
Maar de andere kant van de winkel was rock/pop etc ( helft cd's, helft vinyl).
Een 500-tal tweedehands LP's en ongeveer een gelijk aantal nieuwe.
Ik had een want-list mee met een 30-tal LPs die ik wou (vooral heavy metal tot 1985 en wat 70's klassiekers, vooral spul waar er geen reissue van bestaat of waarvan de remastered editie knudde is). Helaas niks van mijn lijst in de platenbakken.
De nieuwe albums waren +- 2 euro per stuk goedkoper dan ik ze hier kan kopen dus niet de moeite om mee te nemen.
Mooie,aangename winkel maar helaas met niks vertrokken.
Ondertussen was het bijna 12 uur en ging ik opnieuw naar "Good Records",en opnieuw vond ik het bijna niet. Klokslag 12 uur kwam een hippe veertiger aangefietst en deed de winkel open. Smalle lange winkel, netjes en zeer vriendelijke man. We praatten wat over waar ik vandaan kwam en hoe ik van het bestaan van zijn winkel wist.
Helaas was dit de verkeerde winkel voor me, alles was tweedehands maar bijna niks van metal. Een Rock'n'roll sectie ( waar ook de gewone rock tussen stond) van een een honderdtal platen en 11 metal albums. De rest was soul, funk en wereldmuziek, en jazz natuurlijk.
In de winkel stonden twee Technics SL-BD 20s waar klanten blijkbaar hun gekozen platen op konden testen.
De vriendelijke man vertelde me dat hij echt niks met metal of rock had maar dat ik zeker naar Generation Records moest gaan en hij tekende de weg op mijn plannetje.
Ik zie het hier nog niet zo vlug gebeuren iemand doorverwijzen naar de concurrentie.
Nu "Generation Records" stond sowieso als derde op mijn lijst, ik ging eigenlijk niet meer gaan om het mijn gezelschap niet aan te doen, maar met dat plannetje ging ik er in 15 minuten staan. Dus liet ik de rest nog maar war koffie slurpen en ging naar winkel #3.
Generation Records was de grootste van de drie, twee verdiepingen en gespecialiseerd in metal, punk, alternative en rock. Gelijkvloers had je wat nieuwe cd's en lp's en vooral veel tweedehands metal,punk,rock etc..Daar vond ik zowat twee platen van mijn lijst. Motörhead - Ace of Spades in bijna nieuwstaat voor $15 en Ozzy Osborne - Diary of a Madman. Nu de laatste was slechts $5' maar er stond "as is" op de prijs label en daar die zelfs in VG voor een veelvoud daarvan wordt verkocht heb ik die maar laten liggen.
De kelderverdieping was allemaal tweedehands spul, alle muzieksoorten, uitgezonderd wat boven stond. Duizenden occasie lp's, maar wel duur. Voor U2 - Achtung Baby vroegen ze $50, die liet ik maar liggen.
De helft van de kelder stond vol met t-shirts en merchandising. Koele, onvriendelijke sfeer. Hipster verkopers die blaadjes zaten te lezen en de enige winkel deze reis waar ik niet begroet werd bij het binnenkomen ( of zelf bekeken). Op mijn vraag ( die ik moest schreeuwen boven de loeiharde death-metal die aan het spelen was) als ze de remastered version (of beter nog de originele) hadden van Fresh Fruit for Rotting Vegetables van de Dead Kennedies kreeg ik het verrassende antwoord "try Amazon". Dat zijn baas dat maar niet hoort.
Enkele dagen later, niet ver van Times Square zag ik wat platen liggen in een nogal grote hippe winkel. Maar niet alleen platen, vooral Crosleys. Een ware invasion of the Crosleys. Ze hadden wel zeker tien versies van die krengen, de ene nog hipper dan de andere, lekker fifties pastel kleurtjes, luipaard en zebra prints etc...
Mijn vrouw vond ze natuurlijk schattig.
De platen die er rond stonden waren allemaal van nieuwe trendy groepen en alhoewel er wel een 500 tal platen stonden waren er misschien maar 100 verschillende titels. Van de nieuwe Daft Punk en Black Keys hadden ze wel elk 15 exemplaren.
Het rondje platenzaken was maar een bijkomstig deel van de reis, maar naar New York gaan om platen te scoren klinkt toch beter op papier of dat het in werkelijkheid was.