mcDavid schreef op donderdag 4 juni 2020 @ 12:13:
Daarvoor geldt: als er één schaap over de dam is, volgen er meer.
De eerste missies zullen pionierswerk zijn. Daarna valt te bezien hoeveel werk er te doen is, en hoeveel geld er te verdienen valt. Dat kan een beetje 3 kanten op:
1: de "maan" kant: we ontdekken dat er geen zak te beleven is op Mars, en na een paar missies houden we het weer voor gezien;
2: de "Antarctica/ISS" kant: er kan genoeg interessant onderzoek gedaan worden om een permanente kolonie te bouwen, die gesubsidieerd en bevoorraad wordt vanaf de aarde;
3: de "Amerika" kant: er valt geld te verdienen op Mars. Er ontstaat een levendige economie die steeds meer gelukszoekers zal aantrekken en self-sufficient wordt.
Musk droomt duidelijk van het 3e scenario. Maar daarvoor is echt meer nodig dan alleen een betaalbaar ruimteschip. Maar goed, je moet ergens beginnen. En uiteindelijk is betaalbaar transport voor alle scenario's natuurlijk wel een voorwaarde.
Zowel op de Mars als de Maan is veel, maar tegelijkertijd ook bijzonder weinig, te beleven. Totaal afhankelijk vanuit welk perspectief bekeken. En aangezien vele mensen nu al klagen over een beetje quarantine, vermoed ik dat voor de meeste mensen die het leven op Aarde gewend zijn de conclusie zal zijn dat er op de Maan en Mars weinig te beleven is.
Voor wat betreft de Amerika kant, moeten we niet vergeten dat het reisje van Colombus naar Amerika circa 10 weken heeft geduurd, in 1492. Buenos Aires, als ik mij niet vergis, was als eerste echte permanente kolonie gevormd in 1536 na Fort of Sancti Spiritu.
De VS kreeg zijn eerste permanente kolonies later, Jamestown en Plymouth als enkele van de eersten en Virginia nog voortbestaand als stad. Kijk je naar die vroege bevolkingsaantallen, dan gaat daar voor groei echt redelijk wat tijd overheen.
Plymouth 1620 100 inwoners, 1640 1000 inwoners, 1660 2000 inwoners. Virginia is sneller gegroeid, met van 1620 naar 1660 een stijging van 400 naar 27000. Maar het zijn natuurlijk toch nog altijd relatief kleine getallen. En dan zijn we al circa 150 jaar verder nadat Colombus voet aan wal gezet heeft. En daarin moet je natuurlijk niet vergeten dat hierin meespeelt:
- De oversteek naar de nieuwe wereld was als familie te maken. De oversteek naar Mars zal waarschijnlijk voorbehouden zijn aan individuen. Eventueel koppels van jonge leeftijd. Maar als jong gezin de koters mee naar Mars voor een beter leven? Nee, dat zal er niet in zitten.
- De oversteek naar de nieuwe wereld duurde op een gegeven moment circa 6 - 8 weken, ja dat is lang, maar dat biedt realistischer wijs nog een eventuele weg terug. De reis naar Mars zoals het er nu voor staat, duurt 9 maanden. Een reis naar Mars en terug, zal al snel zo'n 20 - 24 maanden in beslag nemen inclusief logistiek. Daar komt dan ook nog eens een periode van revalidatie achteraan bij terugkeer. Alles bij elkaar genomen, en gemiddelde levensverwachting in beschouwing genomen, heb je het al snel over grofweg 3% van je leven dat je dan puur en alleen kwijt bent aan de heen en weer reis. Met andere woorden, als kolonist vertrekken naar Mars is toch wel aanzienlijk meer permanent dan vertrekken naar een kolonie binnen Amerika.
- Mensen hadden veelal een reden om te vertrekken uit Europa, laten we wel wezen, voor velen was het leven niet geweldig. Amerika bood een kans voor een beter leven. Anno 2020 echter, ja hebben we wat tegenslagen dit jaar, maar hebben we het hier slechter dan dat men het op Mars zal gaan hebben? Nee, niet echt.
Mars zal het wat dat betreft dan ook hoofdzakelijk van natural growth moeten gaan hebben vermoed ik. En dat is op zich natuurlijk weinig problematisch, maar maakt de tijdslijn voor kolonisatie op Mars er natuurlijk wel één waarbij we niet binnen enkele tientallen jaren tienduizenden mensen binnen steden op Mars zullen hebben wonen.