anandus schreef op donderdag 19 maart 2015 @ 08:57:
[...]
Het punt is natuurlijk dat bange mensen altijd wel bang zullen blijven, wat voor beleid er ook wel gevoerd zal worden.
Als het geen allochtonen zijn, dan zijn het wel de communisten, hipsters of tweakers
Het probleem van die bange mensen is niet een bevolkingsgroep, maar eerder eigen onzekerheid. Onzekerheid over hun baan, over de toekomst, angst voor verandering, etc.
En daar is in principe niets mis mee, dit is eigen aan mensen.
Voeg hierbij angst voor het onbekende aan toe, en de retoriek van de PVV dat allochtonen de oorzaak zijn van alle problemen en voila.
Het is niet voor niets dat vaak het aantal PVV-stemmers omgekeerd evenredig is aan het percentage allochtonen. Nu is dat niet altijd zo, maar bij een hoop PVV-bolwerken wel (Volendam, Urk, etc.)
Bange mensen blijven bang, daar verandert weinig aan, ongeacht het beleid of welke politieke partijen in het kabinet zitten, ongeacht hoe goed het economisch gaat of hoe laag de criminaliteit is.
Het is wat dat betreft makkelijk praten dat de politiek de bange mensen in de steek laat.
Nee,
het punt is dat men in politiek geleerd heeft dat angsten instrumenteel zijn voor toepassingen van sturing, effectiever dan de traditionele middelen & methodes afkomstig nog uit de oudere tijden van verzuiling en ideologische handvesten.
Of die angsten nu reëel zijn, vermeend, nu of straks, dicht bij of ver weg - dat is niet relevant voor gebruik van deze insteek. Het enige wat van belang is, dat heet perceptie. Politiek galvaniseert geen achterban, het kanaliseert perceptie tegenwoordig. Een fundamentele verschuiving in organisatie en ontwikkeling van politiek als onderdeel van samenleving.
Het is een evolutie van toepassing van politiek die parallel is gelopen aan een andere verschuiving, te vinden in ontwikkelingen in de informatiestromen - aard, methodes, focus, e.d. Ook daar zie je dezelfde fundamentele verschuivingen, ook daar zie je het inmiddels structurele probleem van perceptie en de instabiliteit van variabelen daarvoor van cruciaal belang. Maar goed, dat is een heel ander topic op zich.
Ik merk vaak op dat mensen het concept "angst" afdoen als gerelateerd aan perceptie van externe bedreiging, het echter beredeneren als iets anders dan bijvoorbeeld onzekerheid. Toch hebben we het hier over fundamenteel dezelfde patronen in perceptie, enkel indringendheid en schaal verschillen.
Er is in essentie geen enkel verschil in deze tussen mensen die vanuit daadwerkelijke perceptie van bedreigingen hun politiek mandaat uit handen geven en vermeende perceptie. Realiteit is veel minder relevant dan juist dat fenomeen van perceptie. In dezelfde strekking is er net zo min verschil tussen die groepen en zij die hun stem geven om de hypotheekrenteaftrek staande te houden als een huis van oneigenlijk gebruik. We noemen "angst" als iets gekoppeld aan externe bedreiging, we reserveren termen als "onzekerheid" voor interne bedreigingen - die we zelf scheppen. Waar ligt het verschil? Een niet langer relevante vraag in veel opzichten, aangezien we geen onderscheid maken in politiek inzake toepassing ervan voor perceptie.
Er is geen partij te vinden die geen gebruik maakt van die fenomenen van perceptie en beeldvorming. Tegenwoordig valt echter wel op dat het steeds minder een kwestie is van oude tegenstellingen, ideologische verschillen of de oude verdelingen (die worden gehanteerd, echter louter als instrument van marketing, beleid is tegenwoordig singulier een dans van belangen, zonder balans), en steeds meer een instinctieve toepassing van de inzet van angst als leidend element voor perceptie.
Bange mensen blijven bang, jazeker. Het is tenslotte noodzakelijk om dit in stand te houden. Net zo goed als er nut is aan het consolideren van segmenten van samenleving in posities van onzekerheid - zoals altijd onder de dekking van goede marketing, maar het blijft hetzelfde. Ik zie dit steeds meer als non-topic bij politieke overlegstructuren. Men neemt het als aanname ten behoeve van formulering beleid voor belangenbehartiging. Bij elke partij.
Ik moet zeggen, de uitspraak dat politiek bange mensen in de steek laten is opvallend. Politiek is daar juist bij gebaat. In functie dan wel aan de macht blijven van invulling van politiek is enkel een onderwerp zolang mensen politiek als vertegenwoordiging zien. Dat is er nog wel, het is echter wel een uitzondering aan het worden.
Is er nu daadwerkelijk zo'n verschil nog tussen een campagne van een PVV en een SP? Of tussen een D'66 en VVD? De ene hand is altijd die van belofte - zonder erkenning van de noodzaak tot compromis altijd vereist na verkiezingen terwijl de andere hand altijd met de vinger dan wel de vuist naar bedreigingen verwijst. Ik kan me voorstellen dat mensen er moe van worden, zelfs dat men geen mogelijkheden meer ziet om überhaupt verschil te maken met veranderingen in hun stemgedrag - en ook dat is een gecultiveerde vorm van beïnvloeding van perceptie uit onzekerheid. Opnieuw, angst.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.