majic schreef op maandag 17 februari 2014 @ 19:09:
[...]
Dat is toch deels een misconceptie : APCR (tungsten) was zeldzaam bij de duitsers ivm tekort aan tungsten (en lastig te produceren). Als het er was geweest dan had elke tank het 100% van de tijd gebruikt.
Bij de amerikanen was het deels een productieprobleem (afgezien dat enorme hoeveelheden troepen nog normale ammo hadden). Echter ook beleid : Er werd van hogerhand beslist dat het niet nodig was, dús waren de hvap shells dun gezaaid (want : ze hadden grotendeels te maken hadden met stugs, pz III's en IV's die redelijk te penetreren waren met reguliere ammo, niet veel anders dan in-game)
Overigens, en dat is zeer interessant voor deze discussie : De Easy 8's in de koreaanse oorlog konden alleen op gelijke voet staan met de T34-85's door HVAP te gebruiken (En dat deden ze dan dus ook)
HVAP en HEAT zijn na ww2 veel populairder geworden. Legers gebruikten ze wanneer mogelijk, dus ik zie niet in waarom dat in het spelletje anders hoeft te zijn. Uiteindelijk ben ik voorstander om shells duurder te maken of het maximum aantal te limiteren bijv. Mij zal het niet tegenhouden ze te gebruiken, iig - speel voor de lol.
edit : Dat is uiteindelijk ook het probleem met WOT. Het is deels gebaseerd op ww2-achtige manier van tanken, namelijk armor vs penetratie van AP ammo, bouncen, snelheid enz.
Later (en laten we toegeven, 50% van de tanks in het spelletje zijn 'later') na 45' werden tanks, wapens, ammo e.d. heel anders gebruikt. HEAT/APCR zijn dus eigenlijk redelijk 'normaal' bij hogere tiers. We zijn alleen gewend dat dat niet zo is, waarbij met name mensen met grote dikke ge-armorde beesten zich ongelukkig voelen.
Het is iets subtieler.
De grootste producent van Wolfraam in deze tijd in Europa was Portugal. Wat er gebeurde is het volgende. In 1943 hebben de Britten de gehele productiecapaciteit van wolfraam uit Portugal opgekocht en dit gold voor de rest van de oorlog. Duitsland verloor hierdoor zijn toegang tot de grootste producent maar niet alle toegang tot het metaal. Het werd namelijk ook gewonnen in toenmalig Tsjecho-Slowakije en Spanje binnen Europa. Hoe het precies met Spanje zit weet ik niet maar het zou mij niks verbazen als de Britten ook hun gehele productie hebben gekocht. Dit heeft te maken met de economische situatie in Nazi-Duitsland. Door de enorme uitbreiding van de Duitse economie in de jaren 1930 onder Hitler had Duitsland een gigantisch buitenlandse valutagebrek. Verder werd door het economische beleid van Duitsland de RM niet gezien als een stabiele en betrouwbare munt waardoor deze niet werd geaccepteerd in het buitenland. Hierdoor gingen betalingen in Ponden, Franse Franken en zelfs Guldens.
Ja de ironie is dat Duitsland zijn munt tijdens de laatste zeer grote economische crisis niks voorstelde. Dat verklaard ook meteen een hele hoop over de EU nu.
Wat er vervolgens gebeurde was dat elk beetje wolfraam dat er nog was in machines is gestoken, om precies te zijn snijkoppen voor machines. Staal en dan met name het speciale
Facehard staal dat de Duitsers gebruikten voor superieure bescherming tegen Sovjet tankgranaten kan je niet goed scheiden met stalen snijkoppen. Hier heb je een uitvinding van een zeker bedrijfje dat nogal wat staal maakte voor nodig. Dit bedrijfje heet Krupp en had een beetje onderzoek gedaan naar hoe je uitzonderlijke staalcomposities snel en efficiënt kan maken zonder dat je veel verschillende metalen nodig had voor legeringen. Ze waren er vrij goed in zolang als de metalen die voor de legering nodig waren beschikbaar bleven. Daarna ging het aardig mis maar dit was onvermijdelijk.
Dan voor de granaten. De Duitsers hebben maarliefst VIER soorten PzGr 40 gemaakt. Wolfraam, hard staal, zacht staal en er is ook een serie gemaakt met uranium wat ze van de Belgen hadden gepikt.
Pz Gr 40 bleef tot aan het einde van de oorlog beschikbaar in enige getallen. Alleen waren de meeste van een zeer harde staalcompositie die grotendeels het probleem van wolfraam tekorten oploste.
Dan als laatste PzGr 39 vs Pz Gr 40. Dit is pure doctrine welke beter is. Er waren twee lijnen binnen antitank granaat ontwerp namelijk de explosieve en de
solid shot. Explosieve granaten hadden een kleine lading explosief die de granaat liet ontploffen binnen de tank. Zowel de Amerikanen als de Duitsers gebruikte deze en beiden gebruikten het vrij sterke RDX als explosief. Voor die tijd een zeer krachtig explosief. Uiteindelijk gingen de Amerikanen steeds meer over op
solid shot wat de Britten prefereerde als goedkoper en simpeler. Het werkte dus waarom niet? Dan zijn er nog de Sovjets. De Sovjets gebruikte ook explosieve ladingen maar van mindere dan de Duitsers of Amerikanen voor hun tankgranaten. De Sovjets wouden TNT gebruiken voor zo ongeveer alles maar aangezien ze dit simpelweg niet konden produceren in afdoende getallen gebruikten ze vaak een combinatie van 50% TNT en 50%
Picric acid of zelfs 100%
Picric acid voor hun granaten. Hoewel
Picric acid sterker is dan TNT is het ook veel instabieler en gevaarlijker. Zeker als je het voor lange tijd opslaat.
Dan de Britten en Amerikanen. De Britten zoals eerder gezegd gebruikten solide granaten en sloegen APCR snel over en gingen APDS gebruiken. Deze werkte voor de 6 pounder/57mm maar voor de 17 pounder waren ze totale bagger. Voor de 77mm weet ik het eigenlijk niet...
De Amerikanen zijn een heel eigen verhaal. De Amerikanen waren officieel, totaal, volledig niet in staat fatsoenlijke munitie te produceren. Gewoon nee.
Eerst had je de bagger die ze torpedo's noemde die ook maar niet werden gefixt tot diep in de oorlog omdat ze binnen de VS te druk bezig waren met wijzen naar de ander en hun eigen straatje schoonvegen. Dat de ontwerper van de torpedo nu hoofd van de munitie-inspectie was hielp ook niet mee.
Dan waren er hun granaten die ook de nodige problemen hadden. Verhalen zoals dat 80% van de 75mm munitie voor de 75mm Pack howitzer M1 die de mariniers op Guadacanal in de zee gegooid kon worden omdat de granaten niet werkte tot het falen een fatsoenlijke granaat te maken voor de 76mm anti tankkanonnen. Deze hadden beter moeten presteren dan de Duitse Kwk 40 maar deden het niet...
Dan ook nog de iconische MKII granaat die niet juist fragmenteerde maar vaak in twee of drie stukken uiteen barstte met als effect dat de stukken wel heel ver konden komen. Verder dan jij een granaat kan gooien...
Binnen de radius alles doden deden deze vaak ook niet omdat er maar twee of drie stukken waren...
Hopeloze vertoning was het eigenlijk.
Dan na de tweede wereldoorlog en Korea. Ik weet eigenlijk helemaal niet van heel HVAP gebruik bij de M4A3E8. Ik weet in ieder geval wel dat het excessief was omdat zelfs Amerikaanse standaardgranaten uit de tweede wereldoorlog voldoende waren om een T34-85 te penetreren en te veranderen in een vuurbal...
Dan is als laatste ACPR snel uit de mode geraakt met ADFSDS die in tegenstelling tot APDS wel werkte. HEAT werd pas echt goed na 1948 toen deze met radiografische afstandsmeters uitgerust konden worden. HEAT werk beter als de granaat word afgestoken vlak voor inslag. Dat was echte en doorslag waardoor deze granaten ook voor tanks bruikbaar werden. Zonder deze doorslag heb je een veel te grote diameter nodig voor effectiviteit.
Uiteindelijk heeft APFSDS gewonnen omdat dit ook immuun is voor reactief pantser en beter werkt tegen composiet pantser. Dat HEAT eigenlijk beter is tegen tanks omdat het een veel grotere kans heeft om binnen de tank munitie af te steken is een detail dat tegenwoordig niet zo belangrijk meer is. Kom tegenwoordig eerst maar eens door een moderne tank zijn voorkant. Wens je veel succes met de schattingen die worden gemaakt voor tanks zoals de Leopard 2A6.
Ja moet weer even losgaan.
Never argue with an idiot. He will drag you down to his own level and beat you with experience.