Waarschuwing, dit wordt een extreem lange post. Gelieve skippen als je niet geïnteresseerd bent.
Nou heb ik toevallig het boek van meneer Guderian hier naast mij liggen. Dit staat nu al een tijdje op de lijst van boeken die ik ooit nog wil lezen maar waar ik nooit tijd voor heb. Nu zeker niet omdat ik bezig ben met een scriptie waar ik op zijn zachts gezegd veel voor moet lezen. Het interessante is dat ik even ben gaan kijken op pagina 268 en daar kan lezen over december 1941 en niet november. Nou kan er natuurlijk sprake zijn van een andere editie dus heb ik even het hele november 1941 gedeelte doorgenomen en wat blijkt, geen melding van dit bezoek. Kijk dat is nou interessant.
Overgens wil ik er aan toevoegen dat de quote die jij zo overduidelijk van het Warthunder forum hebt gehaald op zijn zachts gezegd uit zijn context is gerukt. Dat het menig persoon kan overbluffen is niet mijn probleem. Dat het mij niet kan overbluffen is helaas jammer voor jou.
Laten we deze quote even een context geven zodat iedereen begrijpt wat er aan de hand was binnen de Duitse oorlogsmachine. Om te beginnen was Duitsland, uiteraard de grootste industrie van Europa en tweede van de wereld, na de VS. De industriële slagkracht van Duitsland is groter dan die van de USSR + GB samen. Je zou Frankrijk erbij moeten tellen voordat je bij een ruwe gelijkheid komt binnen Europa. Duitsland had als industrie alleen wat problemen. IJzer was een probleem geworden na de eerste wereldoorlog. Toen in 1870 de Elzas en Lotharingen werden afgenomen van Frankrijk werden de grenzen niet zomaar getrokken. De Duitsers lieten de grenzen opstellen door geologen met als doel om elk beetje ijzer in de grond daar Duits te maken. Het gebied is/was het grootste ijzerveld van Europa en de kwaliteit is vrij aardig waardoor het economisch bruikbaar was. Dat er in het stuk dat de Duitsers niet namen ook zeer veel ijzer zat dat door een nieuwe uitvinding in 1878 opeens bruikbaar werd was vrij pijnlijk voor de Duitsers. Na de eerste wereldoorlog ging dit ijzergebied terug naar Frankrijk. Duitsland importeerde al Frans ijzer voor de eerste wereldoorlog maar door het verlies van hun belangrijkste gebieden moesten ze nog veel meer importeren. Toen de tweede wereldoorlog begon in 1939 evacueerden de Fransen de gehele departementen van Elzas en Lotharingen. Hoe het precies met de mijnen zat weet ik niet maar veel maakt het niet uit. Frankrijk en overigens ook België waren al failliet omdat ze overmobiliseerden waardoor hun economie instorten. Een lot dat de Duitsers ook zou treffen en waar we later op terug komen.
Dit hele gedoe maakte binnen de Duitse industrie zeer duidelijk hoe kwetsbaar ze waren qua grondstoffen. Om staal te maken heb je uiteraard ijzer nodig maar je hebt ook metalen nodig om de kwaliteit te regulieren. Hiervoor zijn drie metalen het meest gangbaar. Dit zijn Nikkel, Mangaan en Molybdeen. De Duitsers kozen bewust voor nikkelstaal omdat zowel Mangaan als Molybdeen behoorlijk lastig tot ronduit onmogelijk te verkrijgen zouden zijn. Nikkel kan je halen uit toenmalig Finland, nu Rusland, Rusland zelf maar ook destijds uit Oekraïne.
Nu voor een tweede en veel groter probleem. Duitsland of beter gezegd Hitler en de nazi's hun economische beleid. Vanaf de machtsovername in 1933 zetten de nazi's in op een algemene werkgelegenheid en extreme groei van de Duitse economie. Dit ging door gigantische investeringen in de Duitse economie gepaard met groeigetallen waar China een paar jaar geleden nog jaloers op zou zijn. Om dit te halen werd er extreem veel geïmporteerd. Dit zorgde ervoor dat de Duitse Reichsbank feitelijk geen buitenlandse valuta meer had. De Reichmark werd destijds gezien als een onstabiele munt en was niet zo vrijelijk verhandelbaar. Importen moesten in buitenlandse valuta gedaan worden waardoor er een structureel tekort aan valuta ontstond. Ondertussen raakte de Duitse economie extreem oververhit en zaten de Duitsers met enorme bankrekeningen een geen manier om het uit te geven. Er was sprake van zeer strikte prijscontrole binnen nazi Duitsland. Zonder dit was een zeer sterke inflatie uitgebroken en waren ze terug bij af. Om toch aan valuta te komen hadden de nazi's bilaterale afspraken gemaakt waarbij ze beduidend meer betaalden voor producten als ze in RM konden betalen. Een voorbeeld uit mijn hoofd was dat ze 46% meer betaalden voor Nederlandse voedselexporten/importen.
Nu terug naar het nikkel. De Duitsers hadden een behoorlijk probleem met importen. Ze konden simpelweg niet genoeg importeren waardoor grondstoffen zoals nikkel ook behoorlijk problematisch werden. De Finnen wilden ook wat voor hun waren en de Sovjets al helemaal. Uiteindelijk werd de betaling wapens en goederen voor grondstoffen. Nu kwam nikkel maar ook bijvoorbeeld olie uit de Sovjet unie en gingen hoge kwaliteitsmachines zoals lenzensnijders naar de Sovjet-Unie. Ja ik zij opzettelijk lenzensnijders omdat de Sovjets deze hebben gebruikt om de optiek voor onder andere de SU-85 en SU-100 te maken. De Russen konden het wel als ze het spul maar hadden.
Deze ruilhandel ging door totdat de Duitsers de Sovjet-Unie binnenvielen. Op dit moment hadden de Duitsers strategische voorraden aangelegd van alles dat ze moesten importeren. Het plan was om de productiecentra over te nemen en zelf in gebruik te nemen om zo de tekorten aan te vullen. Operatie Barbarossa zou z'n vier maanden duren. Dus juli, augustus, september en oktober. Nou vind ik de quote van november 1941 wel heel erg opvallend. Dit is namelijk de vijfde maand en de Duitsers hadden geplant voor vier maanden aan oorlog. Dat er opeens sprake was van verlaagde kwaliteit is dan ook niet vreemd te noemen. Overgens moet er ook bijgezegd worden dat Hitler zijn logica omtrent militaire zaken ietwat onzinnig was. Hitler had namelijk besloten dat de Duitse tankdivisies aangesterkt moesten worden door het creëren van nieuwe divisies. Om dit te bewerkstelligen werden er honderden tanks in Duitsland achtergehouden door de hele tweede helft van 1941. Dit tot zeer groot ongenoegen van menig generaal die zijn divisie langzaam aan zag verdwijnen. Precieze getallen kan ik zo even niet vinden maar er staat me zoiets bij dat er in november maarliefst 13 tanks werden geleverd, voor het hele oostfront. Ik kan er naast zitten maar het waren er zeker geen honderden die nodig waren.
Wat er in 1942 gebeurden als laatste omdat het nu toch wel erg lang en offtopic wordt. De Sovjets hadden zo ongeveer alles gesloopt in 1941 bij elke terugtocht. In 1942 hadden de Duitsers al redelijk wat noodzakelijke infrastructuur hersteld voor eigen gebruik en gingen ze zelf de mijnen gebruiken. Hierdoor werd het nikkelprobleem onder andere opgelost waardoor de Duitsers hun eigen kwaliteitseisen konden halen. Wat je dan krijgt is dat de Duitsers niet alleen hun tanks zwaarder pantseren en beduidend betere kanonnen geven maar de kwaliteit van het staal gaat nu terug naar de waarden die de Duitsers wouden. De Duitsers hadden al uitgevonden dat staal tussen 280 BHN en 320 BHN de beste prestaties gaf. Te hard en het staal word broos en dan krijg je
spalling of te wel dat stukjes staal losschieten en als fragmenten door de tank heen gaan ketsen. Als het te zacht is dan geeft het te weinig weerstand en word de relatieve dikte ondermijnt. Uiteindelijk hielden de Duitsers de mijnen van Oekraïne tot halverwege 1943 bezet en draaiende. Toen deze verloren gingen moesten de Duitsers op hun voorraden teren welke in de lente van 1944 behoorlijk acuut begonnen te worden. Toen gingen de verschillende tankmodellen er uiteindelijk aan geloven. Eerst de "mindere" voertuigen zoals de Stug III, later de Panther en uiteindelijk moest ook de Tiger II er aan geloven.
Nou als laatste nog twee dingen. Ik weet toevallig dat de Sovjets in 1941 nog een BHN van z'n 240 gebruikten bij de T-34. Dit is vrij goed, beter dan de Britten die eigenlijk de hele oorlog op BHN 500+ zaten en voor een groot deel van de oorlog ook beter dan de Amerikanen. Dit was in 1941 ook zeker voldoende tegen 50mm en kleinere wapens waardoor de T-34 ook een lastige vijand was. Zeker niet onverslaanbaar maar wel lastig. Ik weet ook dat de Sovjets door allerlei factoren zoals tijddruk hun staalkwaliteit gigantisch instorten totdat ze rond de 450 a 500 BHN kwamen. Dit was gewoon bagger,
spalling was een groot probleem en dit was voor vrijwel de hele oorlog de standaard. Het tweede is dat in tegenstelling tot de Duitsers die het vertikte om gegoten staal te gebruiken de Russen feitelijk alleen maar gegoten staal gebruikten voor hun tanks. Gegoten staal is minder goed in weerstand bieden tegen anti-tankgranaten dan gerold staal. De Amerikanen kwamen tot een schatting van z'n 10 a 20% minder voor 50mm dikke plaat. Toevallig dat de Sovjets 45mm en 40mm platen gebruikten voor de romp van de T-34. Maakt een ruwe vergelijking wel zo makkelijk.
Dan bewerkte de Duitsers hun dunnere staalplaten ook nog eens extra bewerkten waardoor de meeste kleine kaliber Russische granaten simpelweg uit elkaar spatten bij inslag.
Up next: transmissies, waar ze precies zaten bij Duitse en Amerikaanse tanks en waarom het beter was voor met name de Amerikanen als deze werd geraakt dan de persoon links of rechts van de transmissie.
Ik denk dat ik dat morgen maar doe, heb nu echt geen zin meer.
Meer info over staal:
De laatste twee stukjes zijn het meest relevant.
http://yarchive.net/mil/ww2_tank_armor.html
Overzicht van economieën:
http://historum.com/blogs...nomics-world-war-two.html
Nog wat meer over economieën:
http://www.ww2f.com/topic...ion-of-beligerent-powers/
Boeken:
Adam Tooze,
The Wages of Destruction (London 2006)
PS: Oops.
Never argue with an idiot. He will drag you down to his own level and beat you with experience.