Waarschuwing, onderstaande stuk is mijn opinie, visie en geraaskal...
Het probleem van de Wii U is simpel. Alle "problemen" die mensen aanwijzen zijn namelijk helemaal geen problemen op/voor andere consoles, dus dat kan het eigenlijk helemaal niet zijn. In mijn ogen is het probleem van de Wii U perceptie. De perceptie dat mensen dit of dat denken. Mensen zouden niet hebben geweten dat het een nieuwe console is. Uhm juist ja. De mensen die consoles interressant vinden weten dat wel degelijk. Hadden ze het handiger kunnen presenteren? Ja zoveel is duidelijk. Dat je de eerste momenten even in twijfel bent ook nog wel te behappen, maar dat je dat na 1,5 jaarin de winkel en 2 jaar na aankondiging nog niet weet is dan puur uit desinterresse.
Dan moet het wel de naam zijn...Nee, natuurlijk niet. De Wii had een prima naam onder de mensen en het is de zoveelste console met een achtervoegsel bij de naam. Je kan de naam niet spannend vinden natuurlijk, maar dat dat de reden is dat het niet verkoopt slaat nergens op.
De hardware te slecht dan? OK, dus nu ga je me vertellen dat de mensen die in eerste instantie niet eens zouden weten dat het een nieuwe console is of moeite hebben met een naam nu ineens wel genoeg verstand hebben van hardware? Het overgrote deel van de mensen wil gewoon een apparaat onder de TV die games speelt. Of dat ding op bananen of kernfusie draait boeit ze werkelijk geen zak. Als dat echt een probleem was had de Wii een veel groter obstakel geweest om te kopen, omdat die qua hardware functionaliteit veel verder achter liep. Ondersteuning voor moderne grafische technieken was er niet. Ding kon niet met HDMI aangesloten worden en ga zo maar door. Toch verkocht die als een malle. Diezelfde mensen kopen ook de 13 in 1 dozijn routers en mediaspelers, PC's, printers, enzovoorts. De specs boeit ze weinig tot niets of zegt ze in ieder geval helemaal niets, ze kopen wat ze van anderen "moeten" kopen.
De games dan? Ja, daar hebben we eindelijk een valide punt, maar hoe is dat eigenlijk zover gekomen? Tijdens de eerste presentatie waren er genoeg 3rd parties geïnterresseerd, maar inmiddels zijn die allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar is dit dan een oorzaak of een gevolg? Ik denk allebei en het gevolg van perceptie en de oorzaak dat ze bij Nintendo alle mogelijke moeite hebben om in de flow te komen. De vergelijking met de dreamcast is bijzonder snel gemaakt gezien die verkochte aantallen. Als je gaat kijken naar waar de Wii U uit zou moeten komen rond maart 2015 dan kom je op grofweg 10 miljoen verkochte consoles. Dat is ook het aantal DC's wat er verkocht is. Ga je nu echter kijken naar het aantal games dan zie je dat er voor de DC bakken met games meer uitgekomen zijn in de zelfs kortere levensduur van het apparaat. SEGA had er echter de stekker al uit getrokken, Nintendo blijft achter zijn console staan en uit alles is duidelijk dat de Wii U echt nergens heen gaat. Hij gaat niet vervangen worden volgend jaar. Ze staken de verkoop niet omdat je anders gewoon echt verdwenen bent uit beeld en dan zeer moeilijk weer terug komt. Waarom is er dan geen enkele 3rd party die zelfs de sippelste port klussen niet doet?
Dit is tweeledig, tegenvallende verkopen van vorige software, maar goed, dat waren 9 van de 10 keer late ports van games die mensen al lang en breed hadden en dus niet nog een keer aan gaan schaffen. Maar ook omdat het verkoop potentieel laag is. En daar zit hem de crux van het hele verhaal. Waarom is het verkooppotentieel laag? Omdat er weinig consoles verkocht worden. Niemand zal hopelijk met een strak gezicht kunnen zeggen dat de Wii U prima verkoopt. Dan ben je of flink in de war of je hebt geen weet van verkoopaantallen.
Waarom verkoopt het ding dan zo matig? Perceptie. De console had een zwakke start doordat hij in een niemandsland terrecht kwam. Mensen hapten niet omdat ze de games die er naast de 1st party games uitkwamen al hadden of er geen nieuwe console voor nodig hadden. De echte console junks keken lekker de kat uit de boom en wachtten af wat er een half jaar later bekend zou worden over de nieuwe apparaten van Sony en MS. In de tussentijd ontstond een droogte van games. Games die geport werden hadden de mensen al of ze hadden het geld er niet voor over om een licht geüpgradede versie te spelen. Begrijpelijk. In de tussentijd gleden de Nintendo titels verder weg omdat ze vertraagd waren. Toegegeven, de droogte is nog niet helemaal over, maar er zijn inmiddels genoeg titels beschikbaar en onderweg die anders zijn. Dat is het excuus ook niet lijkt me. Nee, we komen weer bij de perceptie. Sinds die moeizame start is namelijk de NintenDoooom Train in de media een niet te stoppen stroom van negatieve publiciteit. Het moest wel hier aan liggen, daar aan liggen, aan zus liggen en anders wel aan zo. Vrijwel geen enkele mediasite of tijdschrift sprak op den duur van een prima apparaat, met unieke games, die de liefhebben gespeeld moest hebben. Nee, vrijwel alle nieuws was negatief.
Mensen die geen idee van specs hadden werden nu geconfronteerd met een stroom negatief nieuws over wat er in het doosje zat. Het was werkelijk verschrikkelijk wat ze erin hadden gestopt. De meest doorgewinterde leken op hardware gebied wisten mij de meest spannende verhalen te vertellen over het apparaat. Over hoe slecht het wel niet was wel te verstaan. Zonder dat ze ook maar enig idee hadden waar ze het überhaupt over hadden.
Breed uitgemeten artikelen over de tegenvallende verkopen, de oh zo slechte hardware en het initiële gebrek aan games hebben in de hoofden van mensen een negatief beeld van het apparaat gecreëerd. Bij mensen die erg vaak niet eens weten waar ze het over hebben, maar die gewoon de blaadjes en sites skimmen en het negatieve nieuws is het enige wat blijft hangen. Er is een jaar lang nagenoeg niets, maar dan ook niets positiefs over geschreven en gezegd. Zelfs dingen die positief opgevat zouden moeten worden, zoals stijgende verkopen, toekomstige spellen en dergelijke werden met een negatieve draai gebracht of op zijn meest positief met een ruime dosis twijfelachtigheid.
Een dergelijk beeld, een zodanige perceptie komt te voet en gaat te paard. Voordat je een dergelijk beeld hebt hersteld ben je bijna een generatie verder. In mijn ogen DE oorzaak van dit alles. Op zichzelf een gevolg van de start, maar ondertussen zijn eigen oorzaak voor de gevoelens rond de Wii U. Het zit bij de mensen in het hoofd gegrift. Je bent een dwaas als je het apparaat koopt, Je kinderen zullen intens verdrietig zijn als je het ze cadeau geeft, Het is een apparaat voor kneuzen. Dat is de tendens. De beleving in het hoofd van de mensen die het apparaat zouden moeten kopen.
Is dat de realiteit? Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar iedereen die met het apparaat in de weer is geweest beleeft er lol aan. De complimenten over het systeem, "oh, dat wist ik helemaal niet", "het ziet er helemaal niet slecht uit", "best verslavend eigenlijk", "handig die tablet en speelt heerlijk!" Allemaal reacties van mensen die op voorhand, toen ik ze vroeg om te spelen, een zeer negatief beeld in hun hoofd hadden, door de negatieve publiciteit. Betekent dat dan dat die personen om zijn en het apparaat kopen? In sommige gevallen wel, maar in veel gevallen blijft toch het negatieve beeld in stand. Het beeld dat het dan vast snel zal gaan vervelen of dat je nog steeds een buitenbeetje bent als je er een hebt.
TL;DR: Dus in mijn ogen is het de perceptie. Gekweekt door negatieve publiciteit, die in het begin misschien best begrijpelijk was of zelfs terecht, maar welke ondertussen klakkeloos gepropageerd wordt. De NintenDoooom Train mag dan wat aan snelheid hebben ingeboet, hij doorkruist nog steeds gestaag en regelmatig het internet nieuws.
Breek je nek voorzichtig