De afgelopen maanden heb ik mij door de 6 seizoenen van Lucifer heen gewerkt. Vanaf de eerste aflevering was ik direct verkocht: humor, sarcasme, fantasie, luchtigheid, een leuke cast... kortom, een zeer vermakelijk geheel. Toch kwam al vrij snel de vraag opzetten hoe lang dit leuk zou blijven. Nu, 93 afleveringen later, kan ik zeggen: oneindig
De serie draait grotendeels om, de naam zegt het al, Lucifer, die besluit om een tijdje vrij te nemen van zijn baantje als opzichter in de hel met als motivatie om de mensheid beter te leren begrijpen. Hij komt al gauw terecht bij therapeute Dr. Linda Martin die hem niet alleen helpt met zijn queeste maar hem vooral helpt zichzélf beter te begrijpen.
Naast Lucifer en Dr. Linda zijn er hoofdrollen weggelegd voor "detective" Chloe Decker, haar ex-man Dan "detective Douche" Espinoza, forensisch expert Ella Lopez, Mazikeen en Amenadiel. Ik zeg bewust hoofdrollen omdat deze karakters elk een flinke bijdrage leveren aan het verhaal.
De opzet van de serie is vrij simpel en lijkt qua opzet op series als Bones en CSI; elke aflevering dient zich een nieuwe moordzaak aan terwijl de afleveringen bij elkaar gehouden worden door een goed te volgen rode draad. Door de bovennatuurlijke invalshoek en sarcastische humor van Lucifer heeft de serie toch een leuke, verfrissende insteek. Nieuwe ontwikkelingen die zich aandienen zijn nergens vervelend lang, ook een prettig gegeven.
De eerste 4 seizoenen zijn heel goed. Er is duidelijk nagedacht over karakterontwikkeling waardoor je na verloop van tijd met elk van de personages een bepaalde band voelt. Deze ontwikkeling zorgt er tevens voor dat er naast humor ook plaats is voor emotie, wat de band tussen de kijker en de karakters alleen maar versterkt.
In de eerste 4 seizoenen wordt er hier en daar een nieuw karakter geïntroduceerd en de manier waarop dit gedaan wordt is creatief en vaak verrassend. Ook deze karakters worden voldoende uitgediept waar nodig.
Na seizoen 4 gaat het helaas bergafwaarts...
Het begint met de introductie van
waarna de serie soms steeds meer op een musical lijkt. Een enkele aflevering worden bijna non-stop liedjes gezongen, dan ben je mijn aandacht al snel kwijt.
Dit karakter duikt vanaf de introductie ook echt
overal op, waarvan ik de ironie/intentie dan wel weer kan inzien.
Een tweede karakter die vooral in s5 nogal vervelend overkomt is
Gelukkig is zij niet constant aanwezig en zwakt haar irritatie-factor in s6 wel wat af.
Seizoen 6 wordt me allemaal wat te zoetsappig, daar vieren de emotionele momenten hoogtij. Absoluut hoogtepunt hierin is de laatste aflevering, die aanvoelt als een lang emo feelgood Scrooge moment. Net iets te veel als je het mij vraagt, al wordt de serie wel mooi afgesloten. Ook wordt tegen het einde van de serie racisme binnen het politiekorps nog even kort aangekaart, iets wat in deze serie niet echt nodig is imo. Ik kreeg het gevoel alsof de schrijvers het na seizoen 4 ook niet meer wisten en dus maar snel iets verzonnen om de serie maar te rekken.
Wat verder opvalt en wat ik zelf heel sterk vind is dat de goddelijke wezens in de loop van de serie niet ouder lijken te worden, terwijl de stervelingen dat juist wel worden (al proberen ze dat met botox enigszins te verbloemen).
Degene bij wie dit het meest opvalt is Chloe Decker, die de eerste seizoenen nog als een mooie Denise Richards lookalike door het beeldscherm wandelt en vooral in seizoen 5 steeds meer op Olcay Gulsen gaat lijken. In seizoen 6 lijkt dat weer wat minder te worden, al kan dit ook gewenning zijn.
Kort samengevat: Het is een politieserie, het is komisch, er zijn emoties, er is karakterontwikkeling.
Onder de streep een 8, ondanks het mindere 5e en 6e seizoen.