Somebody somewhere. (HBO Max)
Wat een prachtige serie!
Een wat matter-of-fact verteld portret van een vrouw in een klein stadje in Kansas, haar vrienden, familie en collega's, en haar alledaagse bezigheden. Ontroerend, hilarisch, pijnlijk soms, maar allemaal zonder nadruk getoond; er is geen groots en meeslepend verhaal. Dingen gebeuren, soms vrij dramatische dingen, maar het voelt nooit alsof ze alleen maar gebeuren om een plot vooruit te helpen: het zijn gewoon de dingen die kunnen gebeuren in een leven en deze serie toont ze, zonder verdere bedoelingen. De serie is (losjes) autobiografisch.
De Volkskrant omschreef het in een recensie beter dan ik kan:
Somebody Somewhere is een serie over het menselijk tekort in al zijn alledaagse kleinheid. En over de lichtpuntjes onderweg. Er is ruimschoots leed, dat soms in alle zwaarte de lucht laadt: rouw, eenzaamheid, alcoholisme, ingewikkelde familiebanden, algehele levensvrees en richtingloosheid. Toch overheerst een gevoel van zachtheid, mild optimisme, een sprankje hoop. Niets opzienbarends, gewoon een liedje over piemels, de buurman toeschreeuwen in je onderbroek of het zegenen van hamster Tony Curtis.
Tussen alle high-concept geweld van veel series vind ik het een verademing dat er af en toe ook dit soort series opduiken, fijne, warme portretten van gewoon mensen die niet de wereld/het universum/middle earth hoeven te redden, maar gewoon onnadrukkelijk een gewoon mensenleven leiden. Wat dat betreft deed het me een beetje denken aan een serie als Six Feet Under.
Voor de mensen die al gauw "woke agenda's" menen te ontwaren: de hoofdpersoon is een zelfverzekerde vrouw, een van de hoofdkarakters is homo, en een bijkarakter is een transman. Verder zijn er vrouwen die, zonder hulp van een man, zelf een winkel runnen. Dat speelt allemaal verder geen enkele rol in de serie maar als het zien van een sterke vrouw of een homo je onzeker en/of misselijk maakt dan is dit niet een serie voor jou.