Een 13-jarige jongen (Jamie) wordt met grof geweld van zijn bed gelicht nadat hij verdacht wordt van de moord op een klasgenootje. In deze 4-delige miniserie volgen we een aantal personen die allen proberen de 'waarom?' vraag te beantwoorden. Om daar maar gelijk mee te beginnen:
(lichte) spoiler
spoiler:We komen er niet achter. Elk van de personen (zijn ouders, zijn therapeute en de rechercheur) houden er elk hun eigen idee op na.
-De vrouwelijke detective lijkt het al vrij snel op 'toxic masculinity' te gooien, gezien haar verwijzingen naar vrouwenhater Andrew Tate;
-De therapeute ziet vooral een jongen die zich onzeker voelt en (online) gepest wordt, waarbij het een het gevolg kan zijn van het ander en vice versa. Deze onzekerheid uit zich in agressie, wat ze zelf aan den lijven ondervindt.
-De ouders leggen vooral de schuld bij zichzelf, zich afvragend of ze signalen niet eerder hadden moeten herkennen. Daarnaast rijst de vraag of ze wel goede ouders zijn geweest.
Twee dingen die opvallen:
1. Het acteerwerk.
Zowel Jamie als zijn vader leveren een buitengewone prestatie. De emoties die beiden doormaken en voor de camera tot uiting brengen zijn fenomenaal, anders kan ik het niet noemen.
2. De shots.
Elke aflevering bestaat uit slechts één shot. Knap? Zeker. Nodig? Niet overal. Waarom niet? Dat zal ik vertellen.
Tijdens de interviews en verhoren brengen de lange shots een mate van spanning met zich mee die de intensiteit naar grote hoogten stuwt. De momenten waarop je iemand langzaam ziet breken zijn ook uitermate geschikt voor lange shots.
Maar iemand die door een gang loopt, in een lift staat, van de auto naar binnen loopt en al dat soort dingen, daar hebben de één-take opnames echt nul meerwaarde naar mijn mening.
Wat vooral te prijzen is, is het acteerwerk in combinatie mét deze één-take shots. Alles moet in één keer goed en alles moet op het juiste moment. Daar verdient deze serie, ondanks dat het echt een aflevering of 1, 2 korter had gekund, wel een extra punt mee.
Er was een hoop te doen om deze serie en van wat ik me herinner ging het narratief al vrij snel van pesten in het algemeen richting schadelijke, zelfbenoemde alfa-mannetjes als Andrew Tate. Hetgeen prima past in de algemene concensus dat mannen slecht zijn.
Wat ik echter vooral zie in deze serie en niet onbelangrijk, in de aanloop naar zijn daad, is dat de onzekere Jamie (online) gepest wordt door voornamelijk vrouwelijke leeftijdsgenootjes. Het feit dat meisjes, vooral in groepjes, heel gemeen kunnen zijn tegen onzekere, eenzame jongens wordt al snel vergeten, ook al is het in dit geval een, zoniet dé reden dat Jamie zich wendt tot 'nonfluencers' als Andrew Tate.
Hoe dan ook, de boodschap die de serie wil overbrengen is duidelijk: pesten is niet ok. Niet fysiek, niet online, nooit niet. Of deze boodschap aankomt bij degenen die zich er schuldig aan maken, dat vraag ik me dan wel weer af. Maar dat is weer een hele andere discussie, ik dwaal teveel af.
Net als altijd is ook hier de hype rondom de serie weer veel te overdreven. Neemt niet weg dat dit gewoon een meer dan prima serie is die hopelijk wat mensen (ouders én pubers) aan het denken zet.
IMDB geeft een 8, ik vind dat een hele mooie.