Maasluip schreef op maandag 28 mei 2018 @ 19:34:
[...]
Ja, in theorie klopt dat wel (waarschijnlijk, er zullen vast wel meer factoren meespelen), maar het lid zijn van een eenheidsmunt en een politieke unie zijn nu niet bepaald sterke drijfveren om daar voor te zorgen.
Misschien nog eerder andersom: er is nu een mechanisme waarmee ze geld krijgen, waarom zou je dan harder werken?
Dat geld heeft echter nauwelijks routing binnen Griekenland

Laten we eerlijk blijven, het is nog steeds een mechanisme van dekking van primair externe kredieten.
Nog een punt van eerlijkheid, we liggen krom om beeldvorming intact te houden om maar niet toe te geven dat we aandeel aan aansprakelijkheid hebben. Een verder punt van eerlijkheid, elke economische variant van samenwerking kent een vereiste van kapitaaltransfers. We hebben zelfs het denken daarover uitgesteld totdat het niet meer anders kon
De rapportages van het IMF (niet als enige trouwens) zijn daar best nuchter in. Wat in essentie neerkomt op een herfinanciering is toegepast op de Griekse economie, maar op de risico's van externe partijen opgebouwd binnen de Griekse economie. Zelfs een ECB is daar vrij eerlijk over.
Vanuit ons denken hier wordt de aanname gemaakt dat men geld krijgt maar niet harder werkt want er zijn nauwelijks zichtbare resultaten van geld of harder werken.
Nou ja, dat is vrij verklaarbaar. Er blijft niets hangen in de interne economie

Dat geld stroomt weg, neemt daarbij heel wat onderpand en participaties weg uit die interne economie. De Grieken werken een heel stuk harder ongeacht al dit, de productiviteitscijfers zijn vrij resoluut in dat opzicht. Men moet wel, want men had honger en geen perspectief meer.
Maar de realiteit achter het beeld staat haaks op ons perspectief en dus geloven we liever dat we de omstandigheden en ontwikkelingen kunnen beoordelen op basis van eigen positie en condities. Dat mag, correct is het echter niet. Als we daar verder beleid op baseren, dan scheppen we voor ons zelf problemen.
Daarom dat er zo'n discrepantie tussen beeldvorming en beleid is ontstaan. Met nogal wat politiek wiebelen erbij, ook best verklaarbaar. Het beeld moet gehandhaafd blijven, maar we beginnen op te houden met onszelf in de voetjes te schieten voor termijneffecten. In zekere zin mag dat inmiddels ook wel, onze risico's (ten gevolge van saillante keuzes over de tijd heen trouwens) zijn geminimaliseerd en we hebben er menige goede boterham aan overgehouden. Dus, beeld blijft, handeling wordt aangepast.
Maar niet in voldoende mate. De additionele schade is vrijwel structureel gemaakt. Met gedrag heeft dat niets te maken. Met keuzes buiten Griekenland inmiddels alles. Met als resultaat dat het een nog instabieler kaartenhuis geworden is.
Ach ja, als we maar gewenst beeld geloven dan kunnen we met de vinger wijzen en ons goed voelen. En als het dan fout gaat dan mogen we boos zijn

Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.