alexbl69 schreef op zaterdag 22 augustus 2015 @ 21:31:
Mijn ouders (babyboomers) zijn zo gezien een gezegende generatie. Geen oorlog, weinig onzekerheid, volop kansen. Natuurlijk, ze hebben hard moeten werken, maar ze leefden in een stabiele samenleving.
Hun ouders hebben oorlogen gekend, onzekerheid. (Internationale) machten wisselden vaak en met geweld.
Onze generatie wordt geconfronteerd met veel onzekerheden. Nationale identiteit, vluchtelingen, het energie- en milieuvraagstuk... we zullen wijze beslissen moeten nemen.
Het Nederland waarin we vroeger opgegroeid zijn bestaat niet meer, en is aan continue verandering onderhevig. Of we het nu leuk vinden of niet, de zorgeloze jaren 80 (tenminste, voor de veertigers onder ons zorgeloos) komen niet meer terug. Toen ik mijn rijbewijs haalde had ik nooit gedacht ooit een hybride auto te gaan rijden, laat staan een volledig elektrische *)
Wilders is m.i. de oplossing ook niet. Het 'probleem' met de asielzoekers gaat niet weg. We kunnen ze niet allemaal opnemen, maar we moeten ze wel kansen geven. En dat is een enorme uitdaging, wat dat betreft heeft Merkel gelijk. Maar hoe dat moet gebeuren, ik heb geen idee. Wij kunnen niet 10% van onze 'winst' naar Afrika overmaken, want dan gaat onze economie naar de kloten. We kunnen de 3e wereld geen 'fatsoenlijk' bestuur opleggen, want dat is kolonisatie....
We hebben in ieder geval een beste puzzel voor ons liggen, met flink wat missende stukjes.
*) rij vandaag de dag nog een fijne 6 in lijn, maar dat gaat niet eeuwig duren

...
Even kort. Men hoeft geen 10% van "winst" over te maken, echt niet. En kolonialisme, dat is geïntegreerd binnen de grondstoffenmodellen (krediet is ook een grondstof, virtuele economie is ook een reservoir) van economische activiteiten (al moet gezegd worden dat a) daar veel van verloren is gegaan aan China en b) een nog groter deel van die traditionele verdelingen inmiddels grotendeels losgekoppeld zijn geworden van nationale economieën in het Westen - hoe groter de onderneming, des te minder relevant welke grens of afspraak dan ook).
Het inherente (eigenlijk ingebouwde) probleem van onze systemen ligt in de oorspronkelijke doelstellingen, gesteld in een heel andere tijd. Een tijd van grote polarisatie, van wedloop, van noodzaak aan tegenstellingen. In de praktijk komt het er op neer dat de systematiek er een van concentratie is, en niet van verdeling. Balans is als dus niet mogelijk, kan in wezen niet toegestaan worden - hoe zich dat uitwerkt zie je in elk handelsverdrag tussen de hemisferen terug. Het is uitermate zuur dat vanuit diezelfde historische basis ook volgt dat er grenzen aan de groei zijn. Niet enkel vanwege het gegeven dat er maar één wereld is met beperkte middelen, maar vanuit de vereiste van concentratie als basis voor onze modellen.
Na het tweede deel van de Grote Oorlog gingen er genoeg stemmen op om niet die weg in te slaan, toch hebben we gekozen toen voor wat in zijn essentie een ouder model was. Daar waren goede redenen voor, net zoals er ook genoeg slechte of foute motivaties te vinden waren. Hoe het ook zij, de in die tijd nieuwe cyclus heeft al lang zijn einde bereikt, we zitten nu in een tragere echter vergelijkbare fase van afbraak en ondergraving van de huidige cyclus en bijbehorende mechanismen, afspraken en modellen. Dit ligt aan de basis van eigenlijk elk stuk problematiek van deze tijd, en net als toen ligt aan de basis van onvermogen tot omgang dezelfde factor: angst. Vrees voor verandering, vrees voor de effecten daarvan op toegang tot middelen voor concentratie, vrees voor uiteindelijk alles wat anders is of kan zijn.
In de geschiedenis zie je bij dergelijke cycli telkens opnieuw dat samenleving zichzelf eerder afbreken dan vernieuwen. Uiteindelijk leidt dat toch tot nieuwe systemen en afspraken. Helaas echter altijd pas na breuklijnen en de consequenties daarvan. Daar kan een generatie of twee over heen gaan, het komt echter net zo vaak voor dat het tijdens een enkele generatie resulteert in uitermate abrupte verschuivingen. Vrijwel altijd komen die als een "verrassing". Als je ziet hoe snel conflicten met diepe verschuivingen kunnen optreden, of het nu om handel gaat, militaire conflicten, ideologie of segregatie, zorgwekkend. Soms omdat je een decennium lang vanuit foute aannames in gierigheid je hoofd in het zand steekt (zie de kwestie Rusland), soms omdat je het gewoon niet wil zien, soms omdat alle neuzen dezelfde kant op moeten staan (anders krijgen de gekken gelijk) - er zijn talloze redenen waarom het zelfs wanneer mensen zich bewust zijn van collectief contraproductief gedrag (de hypotheekrente aftrek staat bij ons als een huis) men zowel bewust als instinctief kiest voor dat contraproductieve gedrag. Of dat nu op politiek gebabbel neerkomt, marketing, of meer varianten van hetzelfde
Kijk naar Nederland. De broekriem moest aan, mensen moesten bang zijn. Tja, niet zonder consequenties. Dan zet je toch een tandje bij? Wat tot meer verdeling en verhoging van schuld leidt aangezien vanuit angst politiek belang preferent gesteld wordt aan nationaal belang. Angst laat mensen overal vreemde sprongen maken, vervolgens gaat de knip op de beurs en moeten we alle marketing herschrijven. Moeilijk, uiteindelijk komt er toch een rekening aan. Of kijk meer specifiek, naar het krampachtige gemanipuleer van een EZ rondom de kwestie Groningen. Het Gasgebouw kreeg angst opgelegd, de resultaten zijn navenant.
Je ziet het patroon van angst tegenwoordig. Of dat nu in een kwestie vluchtelingen is, de zaak Griekenland, de vrij wetteloze onsmakelijkheid van de Werkgroep, het geloof van een "Kern Europa", het debat van neo-liberaal naar neo-feodaal (al mogen we eerlijk zijn, elke ideologische stroming beweegt zich in consequenties van verschuivingen naar hetzelfde, kleur is niet relevant), aan de basis ligt angst. Zelfs waar er besef is van de breuklijnen, is er louter passiviteit, en maar al te vaak reflexief gedrag gericht op behartiging van het beeld (niet eens de realiteit) van een status quo post ante - vaak zelfs voordat verandering überhaupt optreden.
Net als bij de kwestie Griekenland zie je ook bij de kwestie van de Europese Instellingen (en de kloven die gevuld worden door wat in essentie contraproductieve koehandel van het nationale niveau is) dat het eigenlijk geen kwaad kan om op bepaalde plaatsen een stap terug te zetten, zeker als die stappen afwegen tegen de consequenties van de huidige ontwikkelingen. Top down is uitermate duur, en al is het lonend op de korte termijn, mensen hoeven geen genie te zijn om er achter te komen hoe dat louter lonend blijft werken middels het afwentelen van kosten van de kloof tussen selectief en algemeen belang op samenlevingen.
Enfin, je ziet eigenlijk overal in de wereld een toename van verharding in de verschuivingen voortvloeiend uit reflexief gedrag op basis van angst afkomstig uit het haperen van systemen die te maken hebben met structurele verschuivingen in afhankelijkheden. Dan kun je een paar dingen doen. Niets, en uiteindelijk breek het en beginnen we opnieuw. Of iets. Echter daar zitten keuzes bij die uitermate moeilijk zijn, op zijn minst omdat het zeer moeilijk is om geïnformeerde keuzes te maken - zeker als ZZP de toekomst is en (zie de ontwikkelingen in de VS) niemand nog de tijd heeft om zichzelf te informeren. Laat staan het eigendom wat de rust daartoe geeft.
Eigenlijk is het grappig om te zien hoe verlamd het overal is. En triest. Ironisch af en toe ook. Waar in een land als Nederland het ondanks alle pretentie van democratie, vrije pers en sociaal-economische balans niet lukt om maatschappelijke discussies te voeren, is dat bij een Duitsland met al haar geschiedenis integraal (en vereist) onderdeel van sociaal-economisch fundament. Ondertussen zie je wel de tekenen van verschuivingen, zeker, in situaties onder grote druk. Maar je ziet de tegenstellingen. Waar in Nederland een drietal banken krampachtig netwerklobby voeren tegen lokale en regionale initiatieven van alternatieve (sociaal-economisch verbonden) muntjes kent Griekenland er inmiddels een kleine twintig. Saillant is dan weer dan in bijvoorbeeld Beieren je binnen sectorale verbanden je het ook gewoon tegenkomt, er is trouwens in Duitsland een bank die netjes onderdeel is van het systeem, echter niet op basis van kredietvoorziening vanuit schuldverklaring, maar vanuit verdeling in investering van particulier kapitaal. Aanpassingen.
Ik bestrijd niet je uitspraak dat er wijze beslissingen genomen moeten worden. Ik wijs echter wel op de noodzakelijkheid van een sociaal-economisch fundament om dat te kunnen doen. Dit is er in veel landen niet, daarnaast bestaat dit überhaupt niet binnen onze activiteiten die zich los hebben weten te stellen van verbondenheid aan of voeten in die sociaal-economische vormen van organisatie waar we telkens aan refereren zonder te kijken of die daadwerkelijk zich bewust zijn van dat soort ontwikkelingen. Land, nationale regering, politiek, weinig relevant op het niveau en schaal waarop de trends gezet worden. Dat maakt het extreem moeilijk om de vereiste fundamenten niet af te breken. En vrijwel onmogelijk om wijze beslissingen te nemen.
We zijn als Europese landen (met een paar kleine uitzonderingen) eigenlijk nog niet eens klaar om te willen kijken naar verschuivingen onder afhankelijkheden van onze systemen. We kunnen niet terug naar een Europa van Naties, de realiteit is dat een dergelijk model enkel een Europa van selectieve belangen kan zijn - dit is immers het Europa wat we op dit moment hebben. Nu heerst de gedachte dat we dan maar door moeten duwen, her en der wat vlees af moeten snijden, wat eigenlijk - als je naar de vereisten van onze bestaande afhankelijkheden kijkt - zelfs in modellen van korte termijn geen haalbaarheid voor continuïteit heeft. Wijze beslissingen? Willen we dat wel?
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.