dfrenner schreef op woensdag 15 juli 2015 @ 10:49:
Is het niet gewoon zo dat als je kiest voor één munteenheid en een europese bank, dat daar inharent aan verbonden hoort te zijn een Europese begroting?
Nu is dit niet heel populair in Nederland bijvoorbeeld. We willen onzeeigen rijksbegroting bepalen...
Maar kan het een wel zonder het andere?
Griekenland heeft toch gewoon te veel geld geleend sinds de euro?
Tja, wij hebben allemaal te veel geld geleend sinds de Euro, en lang daarvoor al. We hebben dit afgesproken, geld wordt geschapen vanuit schuldverklaring, en we hebben onszelf en elkaar decennia lang gek gemaakt à la Gordon Gekko (die nu we de kredietcrisis vergeten zijn weer helemaal terug is in ons financiële stelsel en bankwezen).
Je zou inderdaad zeggen dat een munt, een centrale bank ook gekoppeld zou zijn aan gestructureerd toezicht, inzicht, openheid, begroting, fiscaliteit e.d. Dat is echter niet zo.
Wat we nu zien, is het forceren van een verschuiving waarbij ten koste van een of meer landen de mensen die op dit moment deze beslissingen nemen op die niveau's de precedent hebben weten te scheppen van het ontnemen van fiscale soevereiniteit aan een land.
Dat is uitermate significant. Misschien is het echter nog belangrijker om ons te realiseren dat deze werkgroep, het clubje, de taakgroep, het samenwerkingsverbond - hoe je het ook wil noemen - geen juridische status heeft. Men heeft mandaat noch middelen, toch neemt men beslissingen en worden ze uitgevoerd.
Er wordt hier heel veel en heel snel gezegd "de EU dit" en "de EU dat", we mogen niet vergeten dat wat we de "EU" noemen hier zelf met de handen in het haar zit. Er is een toezicht op het clubje van Dijsselbloem, er is een juridische rol voor het clubje van Schäuble, er is geen mogelijkheid om Draghi op te roepen gezien het verbreken van het ECB mandaat.
Dit is eerder voorbij gekomen: dit is geen crisis of conflict over het afbreken van democratische instellingen of consensus modellen. Dit is een crisis en conflict vanuit de afwezigheid van dat soort structuren voor die niveau's en een volstrekt gebrek aan participatie voor toetsing daarvan door de Europese bevolkingen.
Wat we nu hebben is een precedent. Een stok om een land wat zich niet aan de perceptie van regels (opnieuw, geen juridische status, het gaat niet om wetten of richtlijnen, het gaat om perceptie - de invulling van visie vanuit overtuiging voor selectief belang) houdt te dwingen tot schadelast om vervolgens het terug de gewenste weg op te dwingen. Ongeacht de consequenties.
Misschien schrikken we daarvan, omdat het zo haarscherp ingaat op de beeldvorming hier. Nederlanders hebben een nogal instinctief vertrouwen in symboliek van afspraken, wat iets anders is dan de realiteit. Een spaardepositostelsel was bijvoorbeeld het eerste wat DIjsselbloem eruit gooide in Cyprus, Draghi deed hetzelfde bij Griekenland, de druk daartoe door Schäuble en de werkgroep op Portugal, Spanje (maar ook België) is consistent aan het toenemen. We vergeten dan dat ook in Nederland het volstrekt wettelijk is tegenwoordig om private schuld vanuit financiële stelsels om te zetten in publieke schuld (de burger dus) zonder begrenzing van middelen.
Up to and including het aan de kant zetten van spaardeposito, en vergeet niet dat geld op de bank tegenwoordig in juridisch opzicht niet meer je bezit is.
Er wordt gezegd dat we onze eigen begroting willen bepalen. Vanuit het perspectief van burger en bedrijf klopt dat ook wel. Het is dan ook volstrekt begrijpelijk. Maar een Europese begroting is iets heel anders dan het afstaan van je eigen nationale begroting. Helaas is dat een verkenning die we in Nederland niet kunnen uitvoeren, omdat er teveel politiek kapitaal opgebouwd is met beeldvorming om dat onderwerp op tafel te leggen. Er zitten heel vervelende vragen bij, en het vereist het publiekelijk toetsen van nogal wat politiek-populaire aannames die stemmen gaan kosten.
Het is niet minder Europa, ook niet meer Europa, het is fatsoenlijk en inzichtelijk Europa. Het grote probleem is simpelweg dat er lidstaten zijn waar de nationale regeringen consistent dit tegenwerken. In Nederland is het populair om met de vinger naar Europa te wijzen als je het als politicus even moeilijk hebt. Toch zou men eens op een rijtje moeten zetten wat de verschillende Europese Instellingen door de decennia heen geprobeerd hebben om tot democratische en inzichtelijke inrichting te komen, tegenover de erfenis van oude afspraken en directe tegenwerking vanuit nationale regeringen. Of dat nu om het opblazen van een energiemarkt is gegaan, het verdraaien van een zorgmarkt of kleinschalig grut als kledinglabels of stofzuigers.
We kijken telkens weer de verkeerde kant op. En we moeten eerlijk zijn, zolang mensen zelf niets doen om politiek te controleren wordt je - al doe je nog zo hard mee - uiteindelijk gewoon zelf in het ootje genomen. Vrij verklaarbaar, maar toegeven is misschien nog moeilijker dan het doorkrijgen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.