Nou wordt het hopeloos. Dat het bovenstaande een aanname is vanuit beeldvorming is terug te vinden in ettelijke tientallen verwijzingen naar bronnen hier inmiddels. Zoek eens naar de blogs van Krugman en Stieglitz, met name de laatste heeft in zijn publicaties een aantal goede presentaties van vergelijkende tijdlijnen waar het spel (en de effecten ervan) best duidelijk naar voren komen.
Athena heeft ruimte voor eigen beleid, daar heb je wel volstrekt gelijk in. Ik zou er wel op willen wijzen dat met de beslissingen van dit weekend daar weer een aantal wijzigingen en beperkingen op zijn toegepast. Bijzonder punt van aandacht in deze is niet enkel dat aspect van fiscale soevereiniteit, maar de toepassing van wijzigingen op wetten en interne richtlijnen op basis van concurrentieanalyse.
Ik verwijs daarbij opnieuw naar de eerder door mij aangereikte publicaties van gebruik en toepassing van het OECD Toolkit door inmiddels twee Griekse regeringen. Dat Toolkit is precies daarop gericht, al in 2013 had de Griekse regering alles klaarstaan om alle conclusies en aanbevelingen vanuit de resultaten van dat gezamenlijke werk in te voeren. Dat mocht echter niet, dat was toen een punt van verbazing, maar - zo werd gezegd - er moest eerst aandacht gelegd worden op het huishoudboekje vooraleer men aan dergelijke toepassing kon beginnen.
Daar valt veel voor te zeggen, de redenatie. Al is een punt van verwarring het gegeven dat toen al dat huishoudboekje volledig conform de opgelegde regels was. Merkel heeft indertijd daar zelfs nog een toespraak over gegeven aangaande het blijk van vooruitgang en samenwerking. Dat hervormingen op niveau's van concurrentiebepalingen en belastingbeleid moesten wachten, ja daar heeft Athene voor getekend - men moest wel, men had immers overbruggingskrediet nodig en dat was (en is nog steeds) conditioneel.
We kunnen daar over bezig blijven, simpel gegeven is het echter dat Athena al veel eerder dan de huidige werkgroep in de startblokken stond met scherpe aanpassingen en hervormingen, echter op de werkgroep moest wachten. Nu is het zuur dat veel van wat nu als veel te scherpe maatregelen wordt gezien eigenlijk hetzelfde is als waar men in 2013 en 2014 zelf al klaar mee stond. Zuur, omdat de omstandigheden veranderd zijn, de impact van toen constructieve maatregelen is nu disproportioneel groter.
Dat is volstrekt verklaarbaar. Maar, het zou duidelijk mogen zijn hoeveel frustratie dit heeft opgeleverd, maar ook hoe veel schade dit heeft toegevoegd. We kunnen dit niet op de rekening van Athena schuiven. Ook niet op onszelf als samenlevingen trouwens. Dit is een schoolvoorbeeld van het gebrek aan productieve, toetsbare en inzichtelijke structuren van supranationale besluitvorming op dit soort terreinen. Al moet ook daarbij gezegd worden, supranationaal ja, Europees nee - het is immers samengesteld vanuit benoeming en aanwijzing nationale regeringen.
De volgende complicerende factor daarbij is politieke verantwoordelijkheid. Een punt waar zelfs onze centrale banken op wijzen, zie de conferentie van de Bundesbank enige dagen geleden inmiddels, waar zelfs in de normaal gesproken politiek correcte beschouwingen behoorlijk uitgehaald werd naar de onwil van politiek in onze systemen om verantwoordelijkheid te nemen.
Hoe het ook in beeld gebracht wordt, dit alles is een goed punt van studie om op zijn minst de vinger te leggen op een aantal van onze instinctieve aannames, en onze reflex om schuld en verantwoordelijkheid op vrij instinctieve wijze van ons af te schuiven.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.