icecreamfarmer schreef op maandag 06 juli 2015 @ 21:53:
[...]
Andere optie dan bailin zijn:
1 Griekse overheid red banken. Iets wat ze niet kan.
2 Banken gaan failliet, Iedereen een groot deel van zijn geld kwijt.
Dus bailin lijkt de minst kwade optie wanneer ze de DGS grens handhaven zoals in cyprus.
Wat zou jij als oplossing zien?
Geen makkelijke vraag. Als ik eerlijk mag zijn denk ik niet dat er een oplossing is die we allemaal als oplossing kunnen verkopen, ik vrees dat we uiteindelijk terecht zullen komen bij òf een volledige overgave aan de hardline visie, òf een meervoudig compromis zullen moeten accepteren met héél, héél veel zelfstudie.
Ik denk dat we teveel met de economische bril naar de huidige kwesties kijken, en daarbij dient te worden opgemerkt dat zelfs die bril maar klein is, omdat we voornamelijk de situatie benaderen vanuit emotie en geloof (ideologie, overtuiging, hoe je het beest ook wil noemen).
Als ik een paar suggesties zou mogen maken, het is tijd om de hoofdjes bij elkaar te steken zoals we dat na de Tweede Wereldoorlog ook gedaan hebben. We zitten met meervoudige interne problematiek, veelal van structurele aard, en met een diepgaand conflict over de vraag hoe we ons gaan herinrichten.
Voor we überhaupt kunnen spreken van hervorming, aanpassing, innovatie van onze instrumentatie van economisch-financiële aard zullen we alles in perspectief moeten plaatsen:
1. de relatieve waarde van Europa als verzameling van economieën en bevolkingen neemt enkel af
2. de fundamenten van concurrentievermogen van hetzelfde neem vanuit diezelfde externe ontwikkelingen ook enkel af
3. de pogingen tot versteviging van integratie en cohesie van die onderdelen hebben enkel geleid tot een afname daarvan
Het bovenstaande is geen kwestie van overtuiging of ideologie. Er is geen econoom te vinden die dit bestrijdt. Je kan het in de jaarrapportages van het IMF terug vinden, de publicaties van de VN, denktanks als Bruegel en de onderzoeken van Clingendael, zelfs bij banken als ING erkent men dit probleem per definitie. Het heeft geen nut op dit moment om diep op de oorzaken in te gaan, we zitten al met een reflex van vinger, verwijt en kop in het zand (overal).
Welke uitdaging we ook voor staan, of voor komen te staan, vermogen en slagkracht behouden we enkel samen.
In tijden van opkomend nationalisme, structureel desintegratie van het drieluik Politiek / Economie / Bevolking, hypotheekrenteaftrek die staat als een huis en zo meer dreigt dit elke gevestigde perceptie te breken. Nou ja, deal with it. Anders verlies je uiteindelijk altijd alle controle.
Ik vrees dat we ook nog met andere ontwikkelingen zitten die de huidige situatie en verbonden ontwikkelingen deel maken van geopolitieke kwesties. Dat zal veel mensen spreekwoordelijk worst wezen. Dat het geen structurele impact heeft en te vaak direct bepalend is - ongeacht wat we er van denken of waar we mee bezig willen zijn - zal louter de bewust onwetende volhouden.
Die overheersende kwesties van geopolitieke aard plaatsen ons ook nog eens onder externe druk van een aard waar we van vergeten zijn hoe waar daar mee om moeten gaan, maar ook hoe we daar gebruik van moeten maken. Net zoals we vergeten zijn dat het dit soort munten zijn die hele landen, stelsels en overtuigingen in rap tempo - plat uitgedrukt - om zeep kunnen helpen.
Als er dus één ding duidelijk zou moeten zijn, dan is het wel dat we niet kunnen doorgaan zoals we hier aangekomen zijn. Dat heeft consequenties voor iedereen in elk kamp, op elk niveau, ongeacht positie, functie, overtuigingen of emotionele lading. Vooraleer we dus met technische oplossingen kunnen komen, zullen we eerst keihard voor en met elkaar duidelijk moeten maken hoe we hier gekomen zijn. Voordat we dat echter kunnen doen, moeten we ons ademruimte verschaffen.
Dat is - opnieuw plat uitgedrukt - lullig. Voor politici, voor mensen die op forums acte de présence maken met herhaling van singuliere perceptie, voor onze instellingen en instituten. Wat mij persoonlijk een kleine prijs lijkt aangezien we a) meer kunnen verdienen met stabiele groei en b) de kosten kunnen drukken van extreme scenario's.
Er zijn talloze mogelijkheden die we hebben om op zijn minst een mate van rust en overbrugging in te lassen, die tijd gaan we hard nodig hebben om niet opnieuw dezelfde fouten te maken. Welke mogelijkheden dat zijn, dat is een politieke keuze van ons allen. Althans, dat zou het moeten zijn.
Ik zie geen brood in het ons blootstellen aan "verdeel en heers" scenario's, of die nu van financiële, macro-economische, ideologische of geopolitieke aard zijn.
Als ik zo kijk naar de reacties van mensen hier, we zitten vast in onze reflexen, overtuigingen en aannames. In zekere zin lijkt het allemaal heel erg op oudere angsten, frustraties, blindheid en het hangen aan waar we ons ingekocht hadden uit oudere tijden. We konden toen ondanks veel ergere omstandigheden en een veel moeilijkere start - zelfs haat - toch aan tafel gaan zitten en een gezonde aanpak opstellen en uitvoeren van de gigantische schulden- en gewetenlast waar we toen mee zaten.
Ik besef dat het bovenstaande niet is wat je verwachtte, of misschien wenste te horen. Er is echter geen technische "oplossing" voor deze kwestie - ongeacht of je nu louter kijkt naar de bancaire situatie binnen Griekenland, of grotere perspectieven / ontwikkelingen.
Eerder heb ik ernaar verwezen dat alles wat wij vatten (of er onder gooien) onder noemers als "economie", "markt", "financieel stelsel" et alli geen op zichzelf staande primaire interacties zijn. Het is allemaal stuk voor stuk derivate dynamiek, waarbij ook nog eens heel veel van de kaders volledig kunstmatig en arbitrair zijn.
De huidige problematiek is er een van sociale dynamiek. Vertaling: van menselijke interactie. Daar zit het begin van welke oplossing dan ook, daar zit het begin van welke afgrond dan ook.
Ik zou willen dat ik je een specifieke greep zou kunnen aanwijzen. Ik kan er tientallen noemen. Zolang echter aan elke kant de linkerhand iets anders doet dan de rechter, als overal we met de ene voet proberen te rennen terwijl de ander in de modder zit, zijn we verdoemd om onszelf - individueel en samen - te saboteren.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.