defiant schreef op zondag 05 juli 2015 @ 13:15:
[...]
Ik ken amper voorbeelden van samenlevingen die geleid worden door transparant, democratisch en rationeel besluitvormingsproces waarin er ruimte is voor uitgebreide reflectie en daarop volgend correctie. Het probleem is dat onze stelsels een direct gevolg van onze menselijke natuur, waar een grote component tribalisme en egoïsme aanwezig is (naast natuurlijk positieve componenten zoals altruïsme). Het organiseren van goed functionerende democratie is hierdoor misschien wel tegennatuurlijk.
Zeker, maar bestaat er wel zoiets als het perfecte systeem. Beetje een valstrik die vraag, absoluut. Mensen zijn nu eenmaal in heel veel opzichten niet rationeel, groepen zeer zeker niet, reflectie is iets wat wel in ons zit per definitie maar het blijft een afgeleide reflex van gedrag - conditioneel aan omstandigheden.
Goed voorbeeld voor dat laatste in deze tijd is Rusland. Het is prima mogelijk om mensen hun fundament van samenleving, realistische groei en balans in vertegenwoordiging af te nemen, zorg er gewoon voor dat er geen omstandigheden optreden waarbij die reflex van reflectie op tafel komt.
Ik geef dit aan als voorbeeld, omdat het inmiddels voor mensen hier makkelijker is om daar inzicht in te krijgen alsmede de ontwikkelingen in ogenschouw te nemen en de consequenties te wegen. Ik zou net zo goed hebben kunnen verwijzen naar omstandigheden dichter bij huis, of thuis, het is echter heel erg moeilijk voor mensen om even uit de doos te stappen en van buiten naar binnen te kijken - en vervolgens niet toe te geven aan een heel scala van psychologische reflexen waar we ook nog eens mee zitten, reflexen die in praktische zin voorkomen dat we objectief zijn ten aanzien van onze eigen ontwikkelingen.
Of het voor dat laatste nu gaat om varianten van de reflex inzake goedpraten en verder verkopen van iets waar je je zelf hebt ingekocht, ook al heb je er niets aan of kost het je, of andere dergelijke reflexen.
Als ik dus hierin voorbeelden van Nederland op de korrel had genomen, had het merendeel van lezers vanuit gevestigde perceptie een direct defensieve reactie verkozen.
Ik zou niet zeggen dat een goed functionerende democratie tegennatuurlijk is, al is dat wel iets wat als dogma bij - voorbeeld - een VNO op tafel staat.
Misschien is het correcter om te zeggen dat een goed functionerende democratie (ten eerste) niet enkel iets is van politiek of geitenwollen sokken van terminologie als samenleving maar juist eerder nog van en voor economie, en (ten tweede) dat we moeite hebben met het maken van investeringen die ons eigen gedrag op termijn bufferen.
Ik besef goed dat dit redelijk haaks staat op wat tegenwoordig in de curricula beschreven wordt, dat was ooit anders, maar goed. Balans tussen mensen, hun organisaties en belangen is mogelijk wanneer er een duurzame en flexibele basis is voor economische interactie. Die balans is niet vanzelfsprekend, je moet het verdienen. Maar net zoals we de economische wetenschappen losgekoppeld hebben van de touchy feely pseudowetenschappen (

) als sociologie, psychologie, ga zo door, hebben we de kern van onze overtuigingen inmiddels gebaseerd op de aanname dat ook in deze aspecten de zaken volledig los van elkaar staan.
Een pijnlijke tegenvraag zou zijn "wijs me voorbeelden aan van samenleving op autocratische basis zonder excessen maar met duurzame groei en verdeling". We zijn er dan bij de werkgeversvergadering snel bij om te wijzen naar bijvoorbeeld China, maar zelfs een weinig speuren toont al snel de pijnlijk foute verdraaiing van realiteit daarbij aan.
Elk systeem is in theorie prima perfect te maken, en te houden. Maar dat is theorie. Het is waarschijnlijk een verschil in perspectief, ik zie daar echter niet zozeer een kwestie van menselijke natuur maar van menselijk gedrag.
We zijn geen onbeschreven blad, we komen echter ook niet voorgeprogrammeerd. En net als bij een individu kan je een groep uitstekend gedrag aanleren. Een goed voorbeeld aan de hele foute kant van de schaal is Noord-Korea. Zo pijnlijk ook, het geeft tevens aan dat het per definitie mogelijk is om ook positief-nuttig gedrag te stimuleren.
Dat heet investeren in het zekeren van afhankelijkheden. Misschien ligt daar een interessant punt van aandacht, aangezien de spanningen en problemen over de tijd heen gegroeid zijn - waar in oudere moderne tijden dezelfde vormen van problematiek makkelijker en goedkoper aangepakt werden. Zelfde inertie, entropie, symboolpolitiek en geklets - en zeker, kwesties van indertijd een andere schaal. Het grote verschil tussen die uitdagingen toen en nu: bewustzijn, participatie, prioriteiten, externe druk.
Twee van die vier zijn direct gerelateerd aan individueel en groepsgedrag voortvloeiend uit wat mensen aangeleerd kregen, wat men in het achterhoofd had van (toen meer recente) lessen, en ja - mensen zagen resultaten van participatie. Het laatste punt was de Koude Oorlog, het derde punt stond precies daartussen, en er met de voeten boven op.
Elk systeem vereist investeringen. In participatie, onderhoud en innovatie. Dat is aan te leren gedrag, wat er was, totdat het verdween. Voor een deel mogen we zeggen dat de omstandigheden daarvoor veranderd zijn, we moeten ook eerlijk zijn en toegeven dat we het afgebroken hebben. Niets nieuws onder de zon in de geschiedenis, maar wel te corrigeren.
Willen we echt realistisch perspectief op groei en verdeling, zonder oude of nieuwe excessen, dan moeten we een tandje bijzetten, investeringen maken, en eens wat minder zeuren. Een systeem op basis van democratisch bestel is ondanks alle chaos op zijn minst in termen van consequenties voor iedereen behalve de 0.01% nog altijd het minst erge bestel. Zolang je er maar in doet investeren.
Verwijderd schreef op zondag 05 juli 2015 @ 13:18:
Een katalysator zoals een NOS journalist die Dijsselbloem vraagt waarom hij aan het liegen is over wat er gebeurd is tijdens de onderhandelingen met Griekenland ter overstaande van het Nederlandse volk wat braaf het 8 uur journaal kijkt en dat als absolute waarheid aanneemt?
Je zou zeggen met liegen als de nieuwe norm van de (Nederlandse) politici dat er wel een keer iemand het zo zat is dat deze dit soort akties gaat uitvoeren. Of is dat dan weer valse hoop?
Niet dat het gros van de Nederlanders dit allang door heeft. Maar er is idd blijkbaar nodig dat er mensen met gezag tegen gaan ageren om ze aktief te laten worden.
Afijn, maar dan wordt je niet meer ingehuurd door het ministerie, als expert, bezoeker, spreker, ga zo door. Of je beste confrater niet. Of je redacteur krijgt meteen een telefoontje vanuit de adverteerders die niet geassocieerd wensen te worden met dergelijke praktijken.
Los daarvan, soms is het nodig, maar hou er rekening mee dat katalysators nooit zonder kosten en onbedoelde consequenties zijn.
Je hebt gelijk dat er een verharding nodig is vanuit de Nederlandse media, echter misschien meer noodzakelijk is een groter en dieper besef van de inherente noodzaak om niet enkel verslaggeving te doen, maar om de oude rol van toetsing parallel aan ontwikkelingen terug op te nemen.
Dan komen we echter wel weer direct uit bij dezelfde discussie die in het Rusland topic gevoerd is: is dat überhaupt mogelijk, in het licht van afbraak niveau's van opleiding, afbraak van mogelijkheden carrière, toegenomen commerciële druk en toegenomen verstrengelingen (direct gerelateerd aan nummertje twee, die en op zichzelf ook vier in dit rijtje).
Je kent mijn perspectief in deze: nee. Ik acht media niet meer in staat om hun rol als spreekwoordelijke "Fourth Establishment" te vervullen. Niet zonder dat dit zich loont, niet zonder een generatie van investeringen.
Kunnen we dat media verwijten? In zekere zin ja, in zekere zin nee. Opnieuw komt daar het concept participatie op tafel. Mensen met interesse en participatie in ontwikkelingen zijn een markt interessant genoeg om in deze nieuwe tijden voor media op in te spelen. Catch22, het is net als slim zaken doen in deze.
Hoe we het ook wenden of keren, die hete aardappel van participatie komt telkens weer als kritiek element op tafel. Misschien moeten we dan ook eens in de spiegel kijken. Ook al is dat moeilijker nu, dan bijvoorbeeld in de Koude Oorlog. Toen zag men wat men niet wilde, was er dus stimulans. Nu ziet men niet wat men niet wil.
Ja, jij zou zeggen "nu krijgt men niet te zien". Dat is echter volledig ontdaan van onze eigen individuele en collectieve verantwoordelijkheid in instigatie van en participatie in trends.
[
Voor 19% gewijzigd door
Virtuozzo op 05-07-2015 13:59
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.