Ik rij sinds 2002 alweer volvo. Begon allemaal met een 460 uit 1994 met een B18u, zocht redelijk ruime auto met weinig gewicht ivm de belasting. Nou dat bracht me bij dit type auto, had verder toen eigenlijk niet bewust iets met Volvo. Vond wel altijd als klein kind eind jaren 80 die grote Volvoos geweldig om te zien.
Na een paar jaar 2x een 460 wilde ik ook achterwielaandrijving voor bij scouting. Niks kon tippen aan een Volvo 360, na diverse gehad te hebben was het toch tijd voor een 'echte' Volvo. Vooral omdat ik familie in Duitsland had en toch redelijk op de autobahn mee wilde komen. Mis mijn 360 toch wel hoor, waren eigenlijk niet kapot te krijgen, behalve de roest. Zelfs uitstekende stronken in het bos die de carterpan indeuken of de uitlaat raken konden de auto niks doen. En dat gewicht van de auto icm de 2ltr injectieblok maakte het een scheurijzer.
Hier zie je mijn eerste 360 met stoere koplampen voorop, totaal zinloos op straat maar in t bos ideaal.
mijn 2e 360 geschilderd met vingerverf.
Ik wilde altijd wel een S70 of een 850, maar mn hart ging stiekem toch harder kloppen van de jaren 80, ik word ook altijd warm van jaren 80 muziek, of die casio horloges uit dat tijdperk, geweldig. Dus de 240 vond ik wel mooi, vooral de sedan met rechtopstaande neus die tussen 82~85 werd geleverd.
Hier zie je de 240 in actie met een bassie en adriaan caravan erachter
Ik vond een leuke ergens in het noorden van Nederland, bleek uiteindelijk van een leraar te zijn, iemand op het volvo-forum herkende de auto en was een buurman of straatgenoot. Komisch om zo jaren later wat te weten te komen. Heb nog de aankoopfactuur, maar heb nooit contact opgezocht. Zou de auto weleens in familiesfeer ergens op de camping op de foto willen zien.
Helaas bleek de auto te roestig te zijn alles was weggewerkt met autoplamuur, begon met restaureren samen met een vriend die goed kon lassen. Maar al snel constateerde we dat het boven onze pet ging. De bodem was prima te lassen, maar toen de wielkassen. De vierkante balken die in een ronde vorm over de achteras lopen waar ook de veren/schokdempers op vast zitten waren helemaal plat geworden, levensgevaarlijk. Heb deze toen in de verkoop gedaan als restauratie object.
Ik vond het een hele fijne auto om in te rijden, maar op de snelweg beviel het me niet geweldig. Hoge snelheden begon die toch wel lawaaiierig te worden. Hebben we het over een model van april 1983. Het zal in de latere jaren wel beter geworden zijn, type is tot in de jaren 90 gemaakt. Was wel een special model GL overgangsmodel omdat de 740 net uitgekomen was. De auto had hoofdsteunen achter, metallic lak en lm velgen.
Stiekem had ik altijd wel een zwak voor de 7 serie gehad. Die vond ik altijd zo een stoere uitstraling hebben, vriend van me waarvan de vader narcotiseur was in een ziekenhuis had eind jaren 80 een 740 Turbo sedan, zodat die vlug in het ziekenhuis kon zijn. Nou als we daarin mee mochten rijden waren we zooo happy altijd. hahaha
Een turbo is het nog niet geworden, ben bij de GLE blijven hangen. Wilde perce injectie hebben, op carburaterus was ik persoonlijk op uit gekeken. Elektrische choke vond ik ook niks. Dit type heeft mechanische injectie met 131pk, daarmee is prima mee te komen in het moderne verkeer. Begin 2009 heb ik een enkeltje ryan air geboekt en naar Gothenburg Zweden gevlogen. Daar de trein naar Malmo, de eigenaar zat al te wachten. Meteen mogen rijden, voor het eerst in een echte Zweedse 740 Sedan. Geweldig was dat, wat een bakbeest. Afgerekend, welgeteld 750 euro. De auto had 99940 op de teller, dat weet ik nog heel goed. In Denemarken heb ik de auto over de 100.000 heen gezet. De wagen was van een oudere mener, kocht de auto nieuw in 1985 en heeft hem alleen in vakanties gebruikt! de rest deed die alles op de fiets. Ding stond altijd binnen geparkeerd. Interieur als nieuw.

In Nederland nog met Zweeds kenteken

In de sneeuw stoer te doen
De 740 samen met mn 2e 460, 460 ging kort daarna de deur uit.
In 2010 was ik op vakantie in Zweden met 2 vrienden, eentje op de motor en de ander in een Kever. Helaas moest de Kever rijder in Gothenburg achterblijven, hij had nog een kampioenschap in amateurzwemmen. Nou met mijn lengte van 1,92 is het een hel om achter op een motor te zitten langer dan een half uur, laat staan 12 uur naar huis. Dus de eerste en beste bibliotheek in Zweden op internet lokaal een station 7 serie zitten zoeken. Eentje gevonden en dezelfde avond nog afgehaald. Had wel al 2 ton gelopen en interieur was een beetje uitgeleefd, maar de auto was kei hard en liep super prijs 500 euro. Nu 3 jaar verder heeft die 3,5 ton gelopen en doet het nog steeds prima. Interieur is bordeaux rood en heb ik vervangen door nieuwe delen in de kleur zwart, breekt het rood. Want rood zag je amper in Nederland toen dr tijd.
De 740 station, die lampen voorop zaten dr al op. Er zat zelfs tralies voor de koplampen, dat heb ik toch maar weggehaald.
Ook handig voor feestjes
Sinds een jaar hebben we ook een V70, die reed mijn vriendin al en nee we hebben niks gekregen omdat ze die auto al had hoor

. Ze rijdt nogal veel voor haar werk, meer dan mij iig. Wel wat problemen mee gehad, gasklephuis defect, aircopomp, maar voor de rest een super auto. Als we op vakantie gaan pakken we stiekem toch wel meestal de V70, de iets meer veiligheid (toch 20 jaar verschil in techniek) en de airco. Die mis ik toch wel af en toe. Als het warm is pak ik de station, want dat scheelt een hoop in temperatuur die witte kleur.
Verder heb ik vorig jaar nog even een 740 diesel station gehad, die zie je hier samen met mijn 740 sedan op de foto staan bij familie in Duitsland. Diesel komt namelijk uit Duitsland en stond tijdelijk in opslag bij mijn familie. Helaas verkocht en nooit zelf op kenteken gezet.
Dit was mijn lange verhaal, hopelijk heb ik niemand zijn tijd ermee verdaan. Maar dit is mijn Volvo geschiedenis en ben er trots op. Veel mensen verklaren me voor gek en ook al dat gesleutel wat ik ca voor 99,8 procent zelf doe. Maar deze wagens moeten blijven bestaan.