Als polygamie niet om seks en macht gaat is het me een raadsel waar het wel om gaat. Het moet toch ergens om gaan, en seks en macht lijkt me het meest voor de hand liggende.
In het geval van polygamie is het waarschijnlijk veel makkelijker om een relatie te verbreken en iemand voor je eigen genot te gebruiken, om het eigen ego te bevredigen of iets dergelijks. De binding zal vaak niet zo hecht zijn omdat de aandacht verdeeld is over meerdere personen en dus zal er minder sprake zijn van liefde, en zullen de relaties oppervlakkiger zijn.
Waarom? Hoe wil je dat ik "echte liefde" beargumenteer, bewijs, onderbouw? Wie ben jij om te stellen dat er geen echte liefde kan zijn? Heb jij een tool waarmee je dat kan vaststellen? Kun je beargumenteren dat er "echte" liefde is in een 1-op-1 man-vrouw-relatie? In een 1-op-1 man-man-relatie? Dezelfde "argumenten" die opgaan voor de 1-op-1 man-vrouw relatie, gaan ook op voor polygame relaties, inclusief de argumenten van misbruik, overspel, bedrog en andere narigheid. Polygamisten zijn geen heiligen, maar ze zijn zeker niet onoprechter in hun liefde dan monogamisten.
Dat zou kunnen: veel monogame relaties zijn imo niet oprecht omdat ze aan voorwaarden zijn gekoppeld.
Bijvoorbeeld: vrouw wil alleen een man als die een baan heeft. Hier is dus geen sprake van echte liefde want het gaat niet om de man, maar om het voordeel dat de vrouw heeft aan de baan van de man.
Wat kan ik nog meer verzinnen? Ehm...
Het is ook zo dat ik veronderstel dat polygamisten onoprecht zijn in hun relaties omdat veel monogamisten dat volgens mij ook zijn. Bij polygamisten zal de onoprechtheid nog wel erger zijn omdat de aandacht is verdeeld over meerdere personen en er dus minder sprake is van afhankelijkheid: als de polygamist geen zin meer heeft in de relatie dan kan die de relatie makkelijker verbreken omdat die er nog andere relaties op nahoudt.
Als bijv. het homohuwelijk niet wordt erkend dan wordt homoseksualiteit niet actief tegengewerkt.
Dat vraag ik me dus af. Voor mij en veel van mijn kennissen is het een belangrijk argument bij partijkeuze.
Dan lijken jullie meer op uitzonderingen die de regel bevestigen. In het algemeen zal een individu juist een morele beperking aan andere op proberen te leggen, in plaats van te streven naar morele vrijheid.
Je zet Jezus hier verkeerd neer. Jezus was niet dom. Hij wist dat zijn leer de Romeinen (en grote delen van zijn eigen volksgenoten) een doorn in het oog zou zijn. Hij koos er echter (terecht denk ik) voor zijn geweten te volgen. Dat deed hij bewust. Dat is dus expliciet een politieke keuze, hoe je het nu wendt of keert.
Inderdaad: Jezus koos bewust voor een a-politieke houding. Daarmee was Jezus dus bewust geen politicus.
Politiek gaat over de zaken "van deze wereld", het bestuur, het leger, erfeniskwesties, etcetera. Met dat soort flauwekul heeft Jezus zich gelukkig nooit bezig gehouden.
Daar verschillen we dus van mening. Voor mij laten de geschiedenis en de huidige situatie zien dat, alhoewel het misschien niet expliciet in het boekje staat, het christendom in zijn huidige incarnatie evenzeer een politieke ideologie is.
Daarin verschillen we niet van mening: het christendom is imo weliswaar een min of meer politieke ideologie, maar politiek is niet noodzakelijkerwijs een deel van het christendom omdat de politieke vermenging nooit door de stichters van het christendom is gepredikt.
Bij de Islam is de vermenging tussen godsdienst en politiek volgens mij ook echt door de stichters van de Islam gepropageerd. Dit is een belangrijk verschil tussen het christendom en de islam. Wel zou het misschien zo kunnen zijn dat niet alle moslims een voorstander zijn van de vermenging van islam en politiek, dat zou ik niet weten.
Maar de facto houdt dat dus in dat je vindt dat jouw morele opvattingen de levens van anderen mogen gijzelen, ook waar het activiteiten betreft waar noch jij, noch een ander ook maar iets van merkt.
Ja en nee:
Ja als het gaat om voorzieningen die door de overheid worden verzorgd, zoals bijv. euthanasie/ homohuwelijk.
Nee, als het gaat om prive-aangelegenheden.
Verder merk ik er natuurlijk wel wat van als homo's mogen trouwen, of meer dan 2 personen met elkaar mogen trouwen: de morele opvattingen in de samenleving veranderen daardoor en ik maak helaas deel uit van de samenleving en daarom vind ik dat ik er wat over te zeggen heb.
Aan euthanasie worden idd. voorwaarden verbonden, uitzichtloos lijden en wilsbekwaamheid, geen leeftijdsgrenzen, ofzo. Die grenzen lijken mi redelijk, een persoon moet misschien niet tijdens een korte maar hevige depressie in een bevlieging voor euthanasie kunnen kieze en een persoon moet de keuze bewust kunnen maken. Over de grenzen kun je als redelijk persoon discussieren, op basis van argumenten. Het probleem is dat er ook onredelijke personen zijn die proberen met oude, niet terzake doende boeken, de discussie te gijzelen.
Leeftijdsgrenzen worden wel degelijk gesteld bij bepaalde vormen van euthanasie: mensen die hun leven voltooid denken te hebben zouden bijv. ouder moeten zijn dan 75 om de pil van drion te krijgen.
Daar zijn we het dus weer fundamenteel oneens. Individuele vrijheid en anderen geen schade toebrengen zijn imho de enige terzake doende argumenten hier. Anderen hebben niets te maken met wat ik in bed uitvreet en ook al niet met mijn levenseinde.
Dat klopt niet:
wat jij in bed uitvreet is helemaal niet relevant voor bijv. het al of niet toestaan van het homohuwelijk. Het homohuwelijk gaat namelijk niet over wat jij in bed uitvreet. Je kunt de liefde bedrijven met zoveel mannen als jezelf wil, maar als het homohuwelijk niet wordt erkend dan kun je gewoon niet trouwen. Het niet toestaan van het homohuwelijk betekent dus niet dat mensen niet homoseksueel mogen zijn, of dat jij niet met een man naar bed mag, of zelfs niet dat je niet mag samenleven met een man.
Wat betreft levenseinde: aangezien euthanasie een voorziening is die door de overheid wettelijk wordt geregeld hebben flink wat mensen te maken met je levenseinde.
Maar dat is jouw waardeoordeel. Wat jij onder liefde verstaat doet er misschien ook voor de seksuele partners van Hefner, Woods en Mormonen niet of minder toe. Waarom zou jij ze dan dingen over hun (seks)leven voor mogen schrijven? Komt dat niet wat arrogant op je over?
Ten eerste: inderdaad versta ik wat anders onder liefde dan de hedonistische onzin waar Hugh Hefner en zijn vrouwen zich mee bezighouden.
Ten tweede: ik schriijf helemaal niemand wat voor over hun (seks)leven. Ik zeg: trouwen is niet iets voor meer dan 2 mensen. Ik schrijf dus niet dat driehoeksrelaties wettelijk moeten worden verboden en beperk dus niemand wat dat betreft.
Hetzelfde als bij monogamie: Seks, samen strandwandelingen maken, geborgenheid, dvd's kijken op de bank, samen op vakantie, seks, voor elkaar zorgen als er iemand ziek is, enz. In tegenstelling tot huwelijken worden mensen die vrijwillig en bij hun volle verstand voor zo'n relatie kiezen juridisch gediscrimineerd bij bijv. zaken als erfenissen, enz. Jij hebt in principe niets te maken met de keuzes die andere mensen mbt hun liefdesleven maken, waarom zou je dan een staat voorstaan die ze discrimineert?
Omdat het huwelijk een impliciet moreel oordeel bevat. Als je niemand wil discrimineren kun je net zo goed het hele verschijnsel "huwelijk" wettelijk afschaffen.
Spheroid schreef op donderdag 18 november 2010 @ 09:47:
Bij het woord dus ga je de fout in. Want je vergelijkt verschillende gevallen.
Christelijke scholen zijn door de staat gefinancierde instellingen. Zij hebben zich dus gewoon aan de normale regels te houden en mogen niet discrimineren. Dat doen ze wel, door een voor een leraar volkomen irrelevante kwalificatie te proberen op te werpen als essentieel.
Beetje raar om als staat christelijke scholen toe te staan, maar vervolgens wel te zeggen dat ze niet mogen discrimineren. Of je schaft religieus onderwijs helemaal af, of je laat het bestaan met de bijbehorende discriminatie, maar een halfbakken regel om religieus onderwijs toe te staan maar wel te eisen dat ze niet discrimineren slaat nergens op.