Het gaat niet zozeer om een verzorgingstaat @pingkiller, het gaat erom dat je kunt doen wat je wilt en je leven zo kunt inrichten zoals jij wilt. Alleen door alle verplichtingen moet je mee met de stroom anders dan hoor je er niet bij en val je buiten de boot.
Iemand schreef het al aan het begin, het is rondpompen van geld waaraan je verplicht mee moet doen. Bijvoorbeeld stel dat ik een huis wil bouwen, dan komt gemeente zeuren om geld en dat het hun grond is, ik kan dus niet zomaar ergens een huis neerzetten omdat ik geen geld heb. Geld moet je hebben om te kunnen leven omdat het vereist wordt (je kunt er niet onderuit). En omdat het vereist is, zou er een basisinkomen moeten zijn voor iedereen. Vind ik wel zo eerlijk als het gaat om geld rondpompen dat vereist is want je kunt onder geen mogelijkheid onderuit. Eigen huis neerzetten? Kan niet want daar heb ik geld voor nodig. Dan moet ik huren of kopen, wederom geld voor nodig. Wil ik eten, moet ik in eerste instantie kopen.... Als iets onnatuurlijk is dan is het wel geld. Alle dingen om ons heen zijn gerelateerd aan geld, de tweede basisbehoefte naast eten, alhoewel is het misschien de eerste geworden?
En wanneer het gaat om mensen die een bijstandsuitkering 'genieten' dan heb ik hier nog een leuk verhaal:
Politiek begrijpt werking economie, bedrijven en creëren van werk niet
Wie kent de term niet, “aanpakken”, een veelgebruikte term in de politiek om zogenaamde daadkracht bij het woord te voegen. Op zich is er niet veel mis met deze term alleen moet deze wel in de juiste context worden gebruikt. Samson zegt: “We moeten de werkloosheid aanpakken, we moeten mensen snel weer aan het werk krijgen”.
Dat klinkt heel nobel, mensen aan het werk krijgen en de werkloosheid aanpakken maar dan moeten daarvoor wel de middelen hebben. Je kunt wel iets willen maar als de banen bij bosjes verloren gaan is er toch iets mis met dat daadkrachtige roepen. Roepen alleen werkt dus niet.
Als ik zo naar de uitspraak uit de politiek luister dan stel ik mij zo voor dat er een grote (lege) tafel wordt neergezet en daaraan nemen mensen plaats en dan wordt er geroepen: “Aan het werk!”. Wat komt er dan op die lege tafel te liggen? Wat voor werk is dat dan? Is dat voor iedereen hetzelfde?
Het begint al bij het CWI als je werkloos (of beter zonder baan) bent geraakt, de malle molen dat CWI heet. Werkloos zijn is in vele ogen een negatief begrip, dat kan eigenlijk niet dus dan moet je ook zo snel weer aan een baan want werkloos zijn kost de gemeenschap geld. Aan het werk dus, ook al is het in sommige gevallen compleet zinloos omdat de baliemedewerker niet snapt wat nu eigenlijk kunt.
Eenmaal als blijkt dat het solliciteren niet lukt kun je niet rekenen op sympathie. Dan stoppen ze je in een re-integratie waarvan de effectiviteit niet cijfermatig is onderbouwt. Als je in deze periode toch een baan vindt, dan vind het re-integratiebureau dat ze jou bemiddeld hebben. Dat is kassa voor deze bureaus. Over deze bureaus kun je nog een heel boekje schrijven.
Als blijkt dat het re-integratie traject niet heeft gewerkt en je bent meer dan een half/één jaar zonder baan dan kom je in de bijstand terecht. Dit heeft niet alleen ernstige gevolgen voor je inkomen, nee, de bijstand is echt de horror van onze samenleving mede omdat er helemaal niet gekeken wordt wie je bent, wat je achtergrond is, wat je kunt etc. Dus wat gebeurd er, je komt in (weer) een re-integratie traject terecht om te kijken of je geschikt bent voor werk. U leest het goed, ze gaan kijken of je geschikt bent voor werk ook heb je een goed arbeidsverleden of een eigen zaak gehad etc. Weer bij een re-integratiebureau maar dan op een ander niveau, een trapje lager, zeg maar gerust onderaan de ladder. Het re-integratiebureau vaart daar wel bij want daar krijgen ze ook weer een stevige vergoeding voor.
Dat traject duurt 4 weken, potjes kruiden inpakken en nog meer van dat soort bullshit, om te kijken of men geschikt is voor werk en om zogenaamd te kijken wie bent. Aan het einde van de rit krijgt men een verslag mee dat je zo de prullenbak in kan smijten. Hier zou je een heel boek over kunnen schrijven, er wordt altijd een manier gezocht dat het traject nuttig is gebleken, er is geen sprake van objectiviteit en dit in het voordeel van het re-integratiebureau natuurlijk.
Het punt waar het mis gaat is initiatief (en duurzaamheid, zie verder deze post). Stel je hebt een goede opleiding en je hebt een idee om aan werk te komen (en ook eventueel voor anderen en je hebt het idee goed uitgewerkt) of je stelt voor om je expertise in te zetten om anderen daarmee te helpen of je expertise in te zetten binnen de organisatie/gemeente, dan is het antwoord simpelweg “NEE”. Waarom is het nee, omdat: “de focus ligt op het vinden van werk”. Nou vraag ik je.......
Vanuit de gemeente word je dus als langdurige werkeloze in een fuik gegooid waarbij men als kansloos wordt aangemerkt, geen tegenspraak gewenst is en al zeker geen initiatief het bijna onmogelijk is om hier nog uit te geraken als men er (depressief, gekleineerd en volledig blut) eenmaal inzit.
Terugkomend op mijn lege tafel verhaal, is dit dan de bedoeling, wel werk maar geen perspectief? Ofwel werk om aan het werk te zijn? De enige partij dat voordeel heeft in dit verhaal is een re-integratiebureau, de rest zijn allemaal verliezers inclusief de gemeente en uiteindelijk onze gemeenschap want die betalen het uiteindelijk.
Hoe zit het met de duurzaamheid? Stel men neemt een baan vanuit zo'n traject, hoe lang houdt iemand dat vol? Is het gek om te bedenken dat iemand na verloop weer op de stoep staat? Of dat iemand in de ziektewet beland als daarvoor al niet gebeurd is? Zijn wij Nederlanders van die korte termijn denkers?
Kortom: Is het zinvol om iemand aan het werk te zetten beneden zijn kunnen op een plek waar de persoon het totaal niet naar zijn zin heeft? Is dit een duurzame oplossing?
Nee, ik denk dus van niet. Waarom iemand het gevoel geven dat hij of zij totaal niet meer waardig is voor onze maatschappij. Waarom wordt iedereen over één kam geschoren? Is het fair om iemand die altijd een goede baan heeft gehad op zo'n manier te behandelen?
Waarom wordt er voor deze mensen een vicieuze cirkel gecreëerd en waarom wordt er niet gekeken naar de mogelijkheden van een individu, waarom wordt er niet naar geluisterd? Wat kost dit of gaat dit onze samenleving kosten?
Hier gaat dus uw belastinggeld heen, beste lezer. De politiek wil mensen uit de WW of de bijstand maar ze doen er alles aan om ze erin te houden. Moeten we praten over belangen? Ik heb geen idee, begrijp er niets van.
Wat is mijn strekking van dit verhaal:
Dit voorbeeld is slecht een topje van de ijsberg, we hebben het nog niet over andere vormen van 'helpen' gehad etc. Wanneer het gaat om het verbeteren van onze economie moeten we kansen creëren niet de kop in drukken. Alles is gebaseerd op negativiteit. We praten ons niet alleen de put in, je wordt erin gegooid als je niet uitkijkt. Dat kan niet de bedoeling zijn.
Zoals op BNR-radio ook terecht werd gezegd dat structueel onze rijkdom wordt ontmanteld door toedoen van onze regering omdat mogelijkheden tot ondernemen door toenemende kosten worden beperkt.
We moeten niet afwachten, we moeten iets doen. NU!
Dat wilde ik toch even met jullie delen, deel dit bericht met iedereen die je kent.
Notitie:
Namen zijn bewust achterwege gelaten vanwege het informatieve karakter van deze post.