Verwijderd schreef op donderdag 02 juni 2011 @ 02:48:
[...]
Dat van die electronen zat al wel ergens in mijn hoofd ja. Maar had het idd zelf niet opgeschreven.
Heb nog eens even de multimeter tegen de kabel gehouden:
signaal <> signaal = 32 ohm
massa <> massa = 12 ohm
massa <> signaal oneindig
Bij een dropveter is het 3 ohm voor beide.
Zou eens de impedantie kunnen gaan meten. Spullenboel heb ik wel.
http://www.breem.nl/fldte...hniek.htm#Karakteristieke impedantie
Leuke pagina trouwens. vdH en de rest komt ook nog langs

En dan op home klikken en de rest lezen.
Vaker gelezen dat 75 (voor dig interlink) niet haalbaar is met een rca/tulp plug (?). Fysiek onmogelijk.
De standaard RCA-pluggen (de kunststof tulpen) zijn inderdaad een ramp qua impedantie. Eigenlijk wil je uitsluitend XLR- (voor gebalanceerd) of BNC-pluggen (voor on-gebalanceerd) gebruiken, maar er is maar heel weinig apparatuur met deze aansluitingen. Inherend probleem met tulp-pluggen is dat je deze moet opvatten als een geleider met lucht-isolator en dat de binnenste geleider in feite te dik is t.o.v. de totale diameter om een impedantie van 75Ohm te kunnen halen. Dit kan daardoor in het ergste geval tot reflecties leiden. Maar, omdat analoge audio in een relatief laag frequentie-bereik zit, speelt dit nauwelijks een rol. De connector moet wel bizar slecht zijn wil het hoorbaar zijn. De kabel zelf beïnvloed de signaal-overdracht nog altijd veel meer en is bij vrijwel alle kabels dominant aan verstoringen door de connectoren.
Dan is natuurlijk gelijk de vraag waarom ik bijv. relatief kostbare Neutric-tulp pluggen gebruik, ipv el-cheapo die misschien 10% van de Neutric's kosten? Simpel, die el-cheapo's smelten bij het solderen en zijn slap en veroorzaken daardoor een veel grotere kans op slecht contact.
Bij mijn speaker-terminals kan je het heel duidelijk zien. De terminals die in het zicht zitten, hebben mooie vergulde en zware connectoren (het oog wil ook wat, en achter op een mooi afwerkte speaker mogen ook best mooie pluggen zitten). Achter de versterker zitten echter ordinaire Neutric-banaanpluggen (die verchroomde pluggen met rubber tule). Als die pluggen goed genoeg zijn om op micro-volt niveau spanningen en signalen door te geven, dan zijn ze dat zeker ook voor speakers, die op 10-tallen volts en meerdere ampère's werken. Impedantie-invloeden gelden niet voor een banaan-plug (het is immers geen coax-plug), dus de enige eis die geldig is, is een zo goed mogelijk contact tussen bus en plug. En dat zit met Neutric-pluggen wel goed.
Killer schreef op woensdag 01 juni 2011 @ 23:28:
[...]
Ook ik ben dat geweest, totdat ik erachter kwam dat ik zat te luisteren naar apparatuur en naar kabels en niet naar muziek. Nooit echt tevreden en het kon al beter. 5 nummers die elke keer als referentie gedraaid werden en die je van haver tot gort kende en daarin zoeken naar verdere perfectie. En dat is het punt waarop je de essentie voornij bent: Het luisteren en genieten van muziek.
Tegelijkertijd kwam ik professioneel steeds verder in de audio wereld en die beerput was de laatste zet die ik nodig had om weer te terug te gaan naar de basis.
Ik ken dat maar al te goed, niet bij mezelf, maar zag het wel bij shows als de VAD. Dit jaar ben ik ook heel bewust niet meer geweest, want ik begon me er elk jaar meer aan te ergeren aan al die fantastische verhalen. En dan zit je in een luisterruimte te luisteren naar een vertegenwoordiger die een fantastisch verhaal ophangt, om daarna bijna de ruimte uit te willen vluchten vanwege het verschrikkelijke geluid...
Misschien ligt het aan mij, maar als een vertegenwoordiger gaat schermen met prijzen die astronomisch hoog zijn, en het daarom wel goed moet klinken, word ik juist bijzonder sceptisch. Dan luister ik niet meer met plezier. Ik wil luisteren, vergelijken, m'n eigen conclussies trekken. Als die conclussies overeenkomen met de prijs is dat toeval.
Niet audiofiel, maar wel een pakkend voorbeeld. Een tijdje terug heb ik nieuwe ear-buds gekocht. Ik ben al jaren fan van Sennheiser, goed geluid voor een leuke prijs. Ik ben van de CX-300 naar CX-400II en CX-500 gegaan. Of te wel, een redelijk spectrum qua prijs en geclaimde kwaliteit. Tussen de CX-300 en de anderen zat een duidelijk hoorbaar verschil, groot genoeg om de meerprijs te verantwoorden. Tussen de CX-400II en CX-500 is het verschil in geluid zo klein, dat ik eigenlijk niet meer met droge ogen kan verantwoorden waarom de CX-500 in adviesprijs zoveel duurder is. Mocht ik nieuwe dopjes gaan aanschaffen, wordt dat dus weer een stapje terug en de CX-400's (of ik moet tegen een leuke aanbieding aanlopen en de 500's voor hetzelfde geld kunnen krijgen, zoals de laatste keer het geval was).
Als ik naar muziek luister, luister ik trouwens niet naar hoe het wordt voortgebracht. Ik wil in staat kunnen zijn verschillende klanken te kunnen onderscheiden. Ik heb jaren muziek gemaakt en mij er toen op getraint om in de muziek instrumenten te kunnen isoleren. Ik kan naar een nummer luisteren en in feite bijv. alleen de bas-lijn horen, maar hier ook enorm van genieten. Dat betekent wel dat deze bas-lijn zuiver uit de speakers moet komen en niet moet verdrinken in het overige geluid.
Dat stelt bepaalde eisen aan de installatie en daarop probeer ik mijn apparatuur uit te kiezen. Met mijn huidige set lukt dat behoorlijk, maar wil ik echt intensief luisteren, gaat nog altijd mijn koptelefoon op (een inmiddels antieke Sennheiser HD480-II, die nog altijd erg goed klinkt).
Een stukje terug wordt India Lima Oscar Victor Echo You van Schradinova aangehaald als lekkere luister-cd die de Loudness-war goed doorgekomen is. Laat dat ook één van mijn absolute favoriete cd's van dit moment zijn. In veel stukken is een accoustische bas gebruikt. Dat is voor mij inmiddels een benchmark instrument geworden. Is de weergave goed, geniet ik van het volle geluid van een accoustische bas, maar gaat er ook maar iets fout in de laagweergave merk je het direct en verdwijnt voor mij het gevoel dat een dergelijke instrument moet geven. Het is niet dat ik specifiek luister, maar ik mis het gewoon direct.
Killer schreef op zaterdag 04 juni 2011 @ 23:53:
[...]
Een verschil van een THD tussen 0.05% en 0.08% ga je niet horen. Testen wijzen uit dat vervorming pas hoorbaar wordt voor mensen zo rond de 2%. Als je dan ook nog eens bedenkt dat een gemiddelde goede luidspreker een vervorming toevoegt van ongeveer 5%, kun je nagaan dat dat soort verschillen echt verdrinken in andere verstoringen.
Voor wat betreft de SNR blijkt dat de gemiddelde mens zo ergens rond de 85dB geen onderscheid meer kan maken. Alles >95dB is dus al ruim voldoende, zelfs voor de meest gevoelige oortjes.
Het is trouwens een misverstand dat de THD toeneemt naarmate je meer vermogen gaat vragen. Het is eerder zo dat de THD bij lagere volumes groter is dan bij hogere. Pas als je echt tegen het maximum aanloopt stijgt deze weer.
De reden dat een el-cheapo geluidskaartje het vaak minder goed doet dan een los apparaat, ligt niet zozeer aan de gebruikte DAC-IC, maar meer aan de rond die DAC-IC gebruikte schakelingen. Je hebt nu eenmaal een minimaal aantal componenten van een zekere kwaliteit nodig om te zorgen dat wat er nog aan ellende optreed zich buiten de gehoorgrens bevindt en de schakeling stabiel en storing-ongevoelig is. Bij echte el-cheapo kaartjes worden nog wel een wat shortcuts genomen om op componenten te besparen.
[...]
Kijk voor de gein eens naar de manier waarop Philips en Sony tot de specificaties van de cd zijn gekomen. De 16bit resolutie zou ruim voldoende moeten zijn om binnen de grenzen van het menselijk gehoor tot een op het gehoor identieke weergave te kunnen komen ten opzichte van het origineel. Oorspronkelijk zou de sample-rate daarnaast 48kHz worden, maar door de eis dat er 74 minuten muziek op een schijfje moest passen, waarvan de afmetingen al vaststonden, is men gekomen tot 44,1kHz, wat qua frequentie-bereik geen bezwaar zou zijn, omdat vrijwel niemand boven de 15kHz nog goed onderscheidt kan maken in toonhoogte en klank (sinus, blok, zaagtand, etc).
De afmetingen zijn overigens nogal triviaal vastgesteld en hebben helemaal niks met de muzikale specificaties te maken... Het center-gat is precies zo groot als een oud dubbeltje (10 guldencent), een geintje van Philips, en de schijf-diameter inc. doosjes moest qua afmetingen passen in een borstzakje van een overhemd of een zak van een colbert, wat het meestal ook precies doet.
Dat SACD vaak beter klinkt, heeft vooral met de (kunstmatige) dynamiek te maken. SACD wordt niet verkocht aan het massa-publiek, dus hoeft niet mee te doen aan de Loudness-war en bovendien, het moet wel beter (meer audiofiel) klinken dan een gewone cd. Dus pers je die met een master die over een groter dynamisch bereik beschikt (is immers één van de verkoopargumenten). Een gewone CD kan net zo goed klinken, ALS de master maar niet dood-gecomprimeerd is.
Pas bij DVD-A kwamen er echt toevoegingen bij die boven de normale CD uitstegen, namelijk de mogelijkheid om met DD of DTS surround-kanalen toe te voegen aan de muziek. En hoewel er genoeg mensen zijn die claimen dat muziek alleen stereo afgespeeld moet worden, bij vooral live opnames is goede surround toch echt een grote toevoeging. Alleen dan kan je goed de accoustiek van een zaal vangen en de sfeer in het publiek.
Waarschuwing, opperprutser aan het werk... en als je een opmerking van mij niet snapt, klik dan hier